ცარიელი დღეები (XIV ნაწილი)

I feel fantastic, you make me feel majestic

– Ian Brown

1.

ცარიელი პარკები. ასეთი თეორია მაქვს, ცარიელი პარკების, ანუ ცარიელი ცელოფნის პარკების და როგორც ყველა სხვა ჩემი თეორია, ესეც სახუმაროა. ცხოვრობს თუ არა ადამიანი სახლში, პარკების მიხედვით უნდა დაადგინო. სამზარეულოში ერთი კალათა მაქვს, რომელშიც ცარიელ პარკებს ვდებ ხოლმე და როდესაც ამ სახლში არ ვცხოვრობდი, ეს კალათა სულ გამოცარიელებული იყო და ეხლა გადმოვედი თუ არა გაივსო. გახვალ მაღაზიაში – რაღაცას შემოიტან, წახვალ შენებთან – რამეს გამოგატანენ, მოვა სტუმრად ვინმე – რაღაცას მოიტანს და ასე სწრაფად ივსება კალათა ცარიელი პარკებით.

McDonald’s-ში ვერანდაზე ვისხედით და ამ პარკებზე ვფიქრობდი. ზურგსუკან წყვილი იჯდა. გოგონა წვრილი ხმით ისეთ სისულელეებს როშავდა, ვერ ვხდებოდი, მართლა ასეთი სულელი იყო, თუ სპეციალურად უშლიდა ნერვებს ბოხხმიან ბიჭს, რომელიც ისე გამოდიოდა მწყობრიდან, რო თუ გაპათოლოგდებოდა, რისი პოტენციალიც ნამდვილად გააჩნდა, დიდი შანსი იყო, ელემენტარული დისტანციური სიახლოვის გამო მეც დავზარალებულიყავი.

– გული გამომიგზავნა და ნუ, რავი რა, მირონის ნათესავია მაინც, – ასეთ წინადადებებს აბრეხვებდა გოგო წიწკვინა ხმით და, რაღა თქმა უნდა, ნაივური ტონით.

– აუ მაგას მოვუ..ნავ, აუ, შენ მოგი..ნავ, აუ შენ გოგო საერთოდ ხვდები ეგ რა დონის ნაბი..ვარია, მაგას უნდა მოვუ..ნა! ნუ გამაგიჟებ გოგო! – ბიჭი ხურდებოდა, გარშემო მყოფები კი თვალებს ჭყეტდნენ, კისრებს აშეშებდნენ და ბურგერები ყელში ეჩხირებოდათ.

2.

Lisi Lounge-ში ავედით, მე შევუკვეთე პიტნის ლიმონათი და ჩემმა მეგობარმა კენკრის ცივი ჩაი, მოგვიტანეს ზუსტად ერთნაირ ჭიქებში, ზუსტად ერთნაირი სითხე, უბრალოდ ჩემი იყო მწვანე და მისი წითელი. საინტერესო იყო, მე რო შემეკვეთა კენკრის ლიმონათი და იმას პიტნის ცივი ჩაი, ალბათ უბრალოდ იმ ჭიქას მე მომიტანდნენ და ჩემსას იმას. ამასობაში გვერდით მაგიდასთან საერთო მეგობარი შევნიშნეთ, რომელიც პერიოდულად 2 წუთით გადიოდა და ბრუნდებოდა ხოლმე.

– ისე გადის ალბათ მოსაწევის პონტია, – დაასკვნა მეგობარმა.

– უჰუ, ეტყობა, – დავეთანხმე მე.

ცოტა ხანში საერთო მეგობარი ჩვენთან გადმოჯდა და ისეთი შენელებული, გაღიმებული და ამღვრეული თვალები ქონდა, აშკარად მართლები ვიყავით. მაინც გადავამოწმეთ და დაადასტურა კიდევაც.

იქიდან Wall-ში წავედით, სადავ ჩვენმა მეგობარმა Heineken-ის გათამაშებაში ლუდის ჭიქა მოიგო, მარა ეტყობა დიდად არ გაუხარდა იმიტო რო წამოსვლისას რჩებოდა და მე გავახსენე წაიღე-თქო.

– Wall-ში ასე ხშირად რატო დადიხარ? – მკითხა და თან ჭიქას ჩანთაში ტენიდა.

– რავი, მგონი უკვე ავტომატურად მოვდივარ ხოლმე, იმიტო რო ვიცი ჩემი მეგობრები იქნებიან აქ და ამის გარდა კიდევ ერთი პატარა ფსიქოლოგიური კომფორტი აქვს, რადგანაც ჩემი მეგობრის არის, რაღაცნაირად თავისუფლად ვარ, ანუ არა როგორც სტუმარი, მაგალითად შემიძლია 2 საათი ისე ვიჯდე, რო თუ არაფრის დალევა არ მინდა, არაფერი არ დავლიო და ამის გამო უხერხულად არ ვიგრძნო თავი, – ისე ამომწურავად და მომზადებულმა ვუპასუხე, რო აშკარა იყო, უკვე ნაფიქრი მქონდა ამ თემაზე.

3.

გავიღვიძე თუ არა, ჩემ ძმასთან წავედი ოფისში, ჩემი დაბადების დღის Event Page უნდა გამეკეთებინა მისი ფეისბუქიდან. ხოდა, ჯერ აი ეს ტექსტი დავწერე:

„10 აგვისტოს, ორშაბათს, 21:00 საათზე! ნონო თავის მეგობრებს და უცნობ მკითხველებს გეპატიჟებათ 38-ე დაბადების დღეზე! Wall-ში – ოფიციალური, ტაქსისთვის სათქმელი მისამართია: ბარათაშვილის პროსპექტი 17. თუ მაინც ვერ აგნებთ, ურეკავთ ნონოს.

იუბილარი იქნება „პლავკებში“ ))) და მისი თხოვნაა, რომ ბიჭები მოვიდნენ შორტებში მაინც, სიმბოლურად მხარზე მოგდებული პირსახოცით, სასურველი იქნება: ზღვის ფეხსაბურავითაც, საცურაო ქუდებით, წყლის სათვალით, ლასტებით, სამაშველო რგოლებით, აკვალანგის მილით და ხელში პატარა, რეზინის, ყვითელი იხვის ჭუკით. გოგოები ასევე საცურაო კოსტუმებით და კომფორტისთვის და სილამაზისთვის შეუძლიათ მოიხვიონ ფერად-ფერადი ზღვის სანაპიროსთვის განკუთვნილი ნაჭრები, ან ბოლო-ბოლო საზღვაო ჭრელი სარაფნები მაინც ჩაიცვან. მოკლედ ისე როგორც Pool Party-ს შეესაბამება, ოღონდ აუზის გარეშე : )))))

კიდევ რამდენიმე მნიშვნელოვანი დეტალი: მუსიკას რთავს მხოლოდ იუბილარი. (ერთი დღე აიტანეთ) : ) შეგიძლიათ მოიყვანოთ ბავშვები და ცხოველები. ოღონდ Wall-ის ტერიტორიაზე თუ ისინი გადააწყდებიან, მაგალითად მოალერსე გოგონათა წყვილს, ან ტუალეტში მოსაწევად ჩაკეტილ ბიჭებს, ჩვენ მსგავს ინციდენტებზე პასუხს არ ვაგებთ. მოკლედ, ნონოს მეგობრებს გისურვებთ იმხიარულოთ და გაერთოთ და უცნობ მკითხველებს, თუ ასეთები იქნებით, მოგიწოდებთ ჯერ გაიცნოთ იუბილარი და შემდეგ ასევე იმხიარულოთ და გაერთოთ ^^“

და ამ ტექსტის დაწერის შემდეგ, სტუმრების დაპატიჟებას შევუდექი. ამ დროს ვიღაცამ ჩემ ძმას დაუწერა – ამხელა ტექსტებს ნუ წერ. წერა რო იცი მაგიტომო. – რაზეც ჩემმა ძმამ მითხრა, თავიდან ზოგს ხო ეგონა რო ბლოგს მე ვწერდი, ეხლა ამ ტექსტზეც ეგრე გონიათ და საერთოდ არ გამიკვირდება, ზოგს ისიც ეგონოს რო ჩემი დაბადების დღეაო.

საღამოს, იქიდან გალერიში გავედი, არაფერი არ ხდებოდა, არავინ არ უკრავდა, სულ 5 კაცი იყო, აქედან 1 ჩემი მეგობარი ბარსელონაში მიდიოდა დიდი ხნით და მასთან გამოსამშვიდობებლად მივედი. მერე Warszawa-ში შევიარე, სადაც ძველი ნაცნობი შემხვდა, რომელმაც თავისი არაადეკვატურობით, ცოტა ნერვები მომიშალა, უბრალოდ რაღაც მომენტში ვიფიქრე, უი, რამ დამავიწყა, ეს ხო ცნობილი სირია, ამაზე როგორ უნდა გავღიზიანდე-თქო და მალევე დავწყნარდი.

4.

დილით რო გავიღვიძე, გამახსენდა, ერთი წლის წინ, ამ დღეს 9 აგვისტოს დავმეგობრდით……….

ხოდა ეხლაც, როგორც მაშინ, ჩემი „დაბადების დღეები“ მოდიოდა, ჰო, აი ასე მრავლობით ფორმაში, „ახალი წლების“ პონტში. ღამე გავჩნდი 12 საათზე, 11 რიცხვი როცა დადგა მაგრამ დაბადების მოწმობაში და პასპორტში 10 მეწერა, ასე რომ თამამად შემეძლო ორივე დღეს აღმენიშნა.

ავდექი და თმის შესაჭრელად წავედი, ჩემ პარიკმახერს ვუთხარი, შენთვის კარგი კლიენტი ვარ, ხანდახან თუ რამე არასტანდარტულ ვარცხნილობაზე გიფიქრია, შეგიძლია ექსპერიმენტი ჩემზე ჩაატარო-თქო. მიუხედავ ჩემი თამამი განცხადებისა, არაფერი ორიგინალური არ მოუფიქრებია, თუმცა კარგად კი შემჭრა.

ამ დროს ჩემი ძმის შეყვარებულმა დამირეკა, რაღაც მნიშვნელოვანი მინდა გკითხოო, მზად ვარ-თქო ვუთხარი, ძაღლი რო გაჩუქო დაბადების დღეზე, რა აზრის ხარ, ვიცი რო გიჟდები ძაღლებზეო. ხოდა მე ვუთხარი, დიდი მადლობა, ძაან მაგარი იქნებოდა და კი ვგიჟდები, მარა კიდე კაი მკითხე, ეხლა ნაღდად არ მაქვს ამხელა პასუხისმგებლობის აღების თავი-თქო… და ეეჰ, კაიო, ხო იცი, მეც როგორ მიყვარს ძაღლები და თვითონ რო ვერ ვახერხებ აყვანას, სხვას მაინც მინდა ხოლმე რო ვაჩუქოო.

საღამოს Wall-ში მივედით, 2 ლუდი ავიღეთ, თან გვშიოდა, ტოსტები შევუკვეთეთ, რომელსაც Frie მოყვებოდა და მე რატომღაც კიდე მექსიკური კარტოფილიც ვუთხარი და ეს ყველაფერი 20 ლარი დაჯდა, მეთქი რა დემოკრატიული ფასებია-თქო, მარა დემოკრატია კი არა, როგორც ასეთ დროს ჩემი ბავშვობის მეგობარი იტყოდა, უკვე კომუნიზმი გამოდიოდა ისეთი იაფი იყო. თან ორივენი გამხდრები და ისეთი ცოტას მჭამელები ვართ, რო ბოლომდე ამ ყველაფერს ვერც მოვერიეთ და დავტოვეთ.

5.

სარკესთან ვიდექი და ტექსტს ვამზადებდი:

– ძვირფასო სტუმრებო… არა, ეს ძაან ოფიციალურია… მეგობრებო… არც ეს ვარგა… უფ, რა, რათ უნდა ეს მიმართვა… პირდაპირ დავიწყებ… გთხოვთ, ერთი წამით მომისმინოთ! – ყველამ ჩემსკენ გამოიხედა – ძალიან მნიშვნელოვანი რაღაც მინდა გითხრათ, ნუ ზოგისთვის მნიშვნელოვანი იქნება, ზოგისთვის ნაკლებად. მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რო გადავწყვიტე „ცარიელი დღეების“ წერა შევწყვიტო!.. – მუსიკა შეწყდა, გაკვირვებულები მიყურებდნენ, სკამზე ვიყავი ამძვრალი, უცებ ვიფიქრე, რო მუსიკა ხო მანამდე მე უნდა გამომეთიშა, თორე ასეთ ხმაურში როგორ გაიგებდნენ რას ვამბობდი-თქო და ამ დროს გამეღვიძა.

ძმაკაცმა დამირეკა, მესი ჩამოვიდა შენ დაბადების დღეზეო. მეთქი ბარემ დავპატიჟებ, Dress Code-შიც კარგად ჩაჯდება-თქო. ეგ არ ვიცი. მარა თუ გინდა, ბილეთს გაჩუქებ და ხვალ თამაშზე წავიდეთო. არა მადლობა-თქო და გამოვიდა რო უკვე მეორე კარგ საჩუქარზე ვთქვი უარი.

ავდექი და ისევ HOLMES&WATSON-ში წავედი, კიდე ვინც გავიხსენე, დავპატიჟე, მერე Wall-ში ჩავედი, ჩემი ლეპტოპი დინამიკებში შევაერთე და ხმას ვამოწმებდი, მუსიკა რო წესრიგში ყოფილიყო, თან როგორც წესი და რიგი იყო, „პლავკები“ მეცვა. ნელ-ნელა ხალხმაც დაიწყო მოსვლა. ზოგმა მოთხოვნა გაითვალისწინა და საცურაო კოსტუმებში მოვიდნენ, წყლის სათვალეებიც ქონდათ და რეზინის ქუდებიც კი. საჩუქრებსაც ვიღებდი, სადაც საწერი კალმები ისე ჭარბობდა, თითქოს წელს პულიცერის პრემია მქონდა აღებული. ასე 100 სტუმარი შეგროვდა, ან ცოტა მეტიც და თუ იმას გავითვალისწინებთ, რო ორშაბათი იყო, შეიძლება ითქვას, მშვენივრად გაერთნენ, ცოტა იცეკვეს, ცოტა დალიეს და ასე შემდეგ. მე და სალომე კი ძირითადად წყალს ვსვამდით, იმიტო რო „განსაკუთრებული საჩუქარი გვქონდა მიღებული“. მოკლედ 3 საათი იქნებოდა, როცა ლეპტოპი გამოვრთეთ, საჩუქრებს ხელი დავავლეთ, შემორჩენილ კმაყოფილ სტუმრებს დავემშვიდობეთ და სასიამოვნოდ დაღლილები სახლში წამოვედით.

6.

მეორე დღეს, ის იშვიათი შემთხვევა იყო, როცა ორივენი ვისვენებდით და დღის 5 საათამდე ვიძინეთ.

ხმაურიანი ღამის შემდეგ, მინდოდა ეს დღე ყოფილიყო წყნარი და მყუდრო, ამიტომაც საღამოს რამდენიმე ადამიანი ჩემებთან დავპატიჟე, პატარა სუფრასთან 12-ნი ვისხედით, ცოტა ალკოჰოლს ვწრუპავდი და ვფიქრობდი კიდე 1 სტუმარი თუ მოვა საიდუმლო სერობად გადავიქცევით-თქო, თუმცა ქრისტეს ასაკს უკვე დიდი ხანი იყო, რაც გავცდი. ამ დღესაც მივიღე საჩუქრები, ეხლა უკვე საწერი კალმები არა, მაგრამ ბლოკნოტი მაჩუქეს, რომელსაც ეწერა: ცარიელი დღეები – ნონო ანთაძე.

რაღაც მომენტში სასმელი მომეკიდა, მუსიკას ჩავუწიე და სკამზე ავედი:

– გთხოვთ, ერთი წამით მომისმინოთ! – ყველამ ჩემსკენ გამოიხედა…

[To be continued]