ცარიელი დღეები (XXXIII ნაწილი)

Call Me When You’re Drunk

– I,m In You

1.

– იცი რა მაინტერესებს, მძიმე კაცი რატო არ გიწვევს? – მკითხა მეგობარმა.

– იმიტომ რომ ის მძიმეა და მე ცარიელი! – ვუპასუხე ულოგიკურესად.

Wall-ში ვიყავით, გარეთ ვისხედით, მე თან ლეპტოპი მქონდა წაღებული და შიგადაშიგ ფეისბუქზე ვიჭყიტებოდი, რასაც ყველა აქტიურად აპროტესტებდა და თვითონ კი ამ დროს აიფონებში იყვნენ ჩამძვრალები.

მერე ჩემმა ძმამ, წამო „ბასიანზეო“, და წავედით სამნი, ჩვენი მეგობარიც წამოვიდა, რომელსაც ძალიან გრძელი ულვაშები აქვს. არცერთი არ ვიყავით მანამდე ნამყოფები და გვაინტერესებდა, რა იყო ეს „ბასიანი“. მივედით და მოკლედ დიდი არაფერი. ნუ, საჩემო არ არის ეს კონცეფცია – ძაან ბნელა და ამიტომ კარგია – მე მიყვარს, მაგალითად, როცა ვხედავ, თუ რა ლამაზად აცვია ადამიანს, ან, სიტყვაზე, როგორი კარგი ვარცხნილობა აქვს. შევიდე „ბასიანზე“ და ეს ყველაფერი დავიკიდო, Come on… მაგისთვის ხარისხიანი დრაგებია საჭირო…

ერთი სასიამოვნო რაც მოხდა, მიუხედავად ამ სიბნელისა, მთელი იქ ყოფნის განმავლობაში სამჯერ გამაჩერეს გოგოებმა და შენ ხარ ნონოო? ჩვენ შენს ბლოგს ვკითხულობთო… ჰოდა, აქამდე თუ ჯერ კიდევ არ მჯეროდა, უკვე თითქმის ვირწმუნე ლეგენდა „ცარიელი დღეების“ პოპულარობასთან დაკავშირებით…

2.

მეორე დღეს გვიან და მძიმედ გამეღვიძა. ბიჭები მოვიკითხე. ერთერთთან იყვნენ სახლში და მეც გავედი. რაღაც წყნარად ვისხედით, ვისკის ვწრუპავდით და მუსიკას ვუსმენდით.

მერე მივხვდით, სადმე უნდა გავსულიყავით და დიდი მიხვედრა იმას არ ჭირდებოდა, რო ეს სადმე Wall-ი იქნებოდა, მაგრამ რაღაცნაირად დაღლილი დღე იყო და მალე დავიშალეთ.

სახლში რო მოვედი, ერთი გოგოს მოწერილი დამხვდა:

– ნონო, მელაპარაკე, თორე მგონი მართლა დამერხა.

– კაი, აქ ვარ. რა გჭირს ამიხსენი?

…და მომიყვა, რო შინაგანი ძალა გამოელია, ვეღარ უძლებს გარემოებებს, რო ხშირად ყოფილა გამოუვალ მდგომარეობაში, მაგრამ ადარებს და ხვდება, რომ ყველაზე რთულად ეხლა არის, სტრესშია და ჩემს გარდა არავისთან ლაპარაკის სურვილი არ აქვს.

ვცდილობდი დამემშვიდებინა, ბევრი რამ ვუთხარი, მაგრამ ძალიან რთულია ასეთ დროს ადამიანს მისცე ის, რაც ჭირდება, მაშინ, როდესაც ის შენგან ძალიან შორს, სხვა ქვეყანაში იმყოფება.

3.

მეორე დღეს კიდევ ერთმა გოგომ მომწერა:

– თავს საშინლად ვგრძნობ, არ ვიცი რა და როგორ ავხსნა, არც მინდა შეგაწუხო.

– არ ვწუხდები… მინდა დაგეხმარო, – დეჟა ვუს შეგრძნება მქონდა, ეტყობა რაღაც პერიოდი იყო ასეთი. ისიც საზღვარგარეთიდან მწერდა და შესაბამისად ისევ დისტანცია ართულებდა მდგომარეობას.

საღამოს მეგობართან წავედი, რომელიც უკვე 1 წელია, რაც ახალ ბინაში გადავიდა და ვერაფრით მოვახერხე მომენახულებინა. ბოლოს დაპირებული ვიყავი, თებერვალი სანამ დამთავრდება, აუცილებლად მოვალ-თქო და სიტყვა შევასრულე, 29 თებერვალს ვესტუმრე, ღამე, 10 საათზე. თავის გაკეთებული უგემრიელესი პუდინგი დამახვედრა, რომელიც დიდი სიამოვნებით მივირთვი. ბევრი ვილაპარაკეთ და ცოტა ვისკიც მოვყლურწეთ.

რო გამოვედი, ხელები ჯიბეში ჩავიყავი და ქუჩას ფეხით გავუყევი. უცებ გვერდიდან ნაცნობი ხმა შემომესმა:

– სულ მინდა ერთი რაღაც გკითხო.

– მკითხე, – არც გამიხედავს, ჯადოქარი იყო.

– მაინტერესებს, რა მოგწონს მასში ყველაზე მეტად?

– ჰმმმმ, ყველაზე მეტად… ენერგეტიკა.

– კარგი პასუხია.

– ჰო, ამიტომ არის ყველაზე ლამაზი ჩემთვის და მისი ენერგეტიკის ხარჯზე მივიღე ის, რამაც ყველაზე მეტად შემავსო და გამაბედნიერა.

– გასაგებია, მადლობა.

– არაფრის, – ვუთხარი და მერე არ მახსოვს მე ავუჩქარე ნაბიჯს, თუ თვითონ ჩამომრჩა… გზა ისევ მარტომ გავაგრძელე.

4.

ჩემმა მეგობრებმა, რომლებიც ცოტა ხნის წინ დაქორწინდნენ, ახალი მეგობარი გაიჩინეს – ბიგლი, სახელად კილი – ჰოდა, ვესტუმრე და გავიცანი, უსაყვარლესი ვინმე იყო, ცელქი და მოუსვენარი ლეკვი. სულ ტუჩებში ვკოცნეთ ერთმანეთი, ძირსაც ვიგორავეთ და ვითამაშეთ. მერე ფეისბუქზე ფოტო დავდე, რომელსაც ძაან სწრაფად 150 ლაიქი ქონდა. კმაყოფილები იყვნენ პატრონებიც, მეც და, რაც მთავარია, კილიც, რომელიც უკვე ტახტზეც არ მასვენებდა, ამოძვრა და ჩემს თავზე დაძვრებოდა. იმდენი ქნა, სანამ თათით ყური არ გამიკაწრა, თუმცა საშიში არაფერი იყო, ყველა აცრა გაკეთებული აქვსო, მითხრეს და დასაძინებლად წაიყვანეს.

დაახლოებით ათამდე ადამიანი ძალიან მყუდროდ ვისხედით, ცოტას ვსვამდით და თითქოს არაფერი ემუქრებოდა ამ მეგობრულ სიტუაციას. ამ დროს კარი გაიღო და ჩემთვის აბსოლუტურად უცხო ტიპი შემოვიდა. ძალიან მთვრალი და გამაღიზიანებლად აქტიური იყო. არც სხვები იცნობდნენ მაინდამაინც კარგად. ჯერ Gesaffelstein-ი გამორთო და ჩართო „ფრანი“. მერე ერთ-ერთ გოგოს ეძახდა – რიჟა, რიჟა, რიჟა – და თმებზე ხელებს უფათურებდა. მერე ჰკითხა, ვინ გიცავსო? და როდესაც გოგო უხმოდ გაეცალა, მე და ჩემს ძმას შემოგვიტრიალდა, იცავთ ამასო? – ამდენის მოთმენა აღარ შემეძლო და – მე მგონი დაცვა არ ჭირდება-თქო ვუთხარი არააგრესიული, მაგრამ, როგორც ასეთ დროს მჩვევია, მკაფიო და ხაზგასმული ტონით. შეტრიალდა, მოგვშორდა, მარა დარღვეულ სიმყუდროვეს აღარაფერი ეშველებოდა ავდექი და წამოვედი, სხვებიც იშლებოდნენ.

მე იმ გოგოსთან ერთად გამოვედი და ვეკითხები – ვახ, ეს უზრდელი ვინ იყო, საიდან იცნობდი-თქო? და უცებ მეუბნება, არ ვიცნობდიო! და გამოვშტერდი… მეგონა ახლობელი იყო… დარწმუნებული ვიყავი, თორე ამ „რიჟა, რიჟა ვინ გიცავს“ და თავზე ხელების მოკიდებასაც არ მოვითმენდი. ვერც კი წარმოვიდგინე, რო ასეთი ფამილარობა შეუძლიათ ადამიანებს. ან რა იცოდა იქნებ ჩემი შეყვარებული იყო ეს გოგო და იქვე მოვამტვრევდი იმ ხელს, მიუხედავად იმისა, რო რაგბისტის ჯანზე იყო. მოკლედ რა, გადამრევს ეს უტაქტო ხალხი!..

5.

Wall-ში დაბადების დღეზე შევიკრიბეთ, თბილოდა და ამიტომ გარეთ ვიყავით. ჩემთვის უჩვეულოდ ბევრი დავლიე და სასიამოვნო განწყობაზე დავდექი.

გოგოსთან ერთად ვიყავი, რომელიც ფეისბუქზე გავიცანი, რომელიც, რა თქმა უნდა, ბლოგს კითხულობდა და რომელმაც ბოლო ნაწილების გამო მისაყვედურა, ამდენ გოგოებს რატომ ხვდებიო. ჰოდა, მას იმისთვის შევხვდი, რო ამეხსნა – არაფერი ცუდი არ იყო ამ ჩემს შეხვედრებში, არავის არ ვატყუებდი, ყველაფერი იყო ღიად და გამჭვირვალედ და აუცილებლად მათი სურვილის გათვალისწინებით. მეტ წილად საერთოდ მათი ინიციატივითაც კი. არ ვიცი, რამდენად დამაჯერებელი ვიყავი და რა დასკვნები გამოიტანა, მარა ყურადღებით რო მისმენდა, ფაქტია. თვითონ ალკოჰოლზე უარი თქვა, ჩაი დალია და მალე წავიდა.

მე ბარში შევედი და ბარმენებს ვეხმარებოდი. ნუ, ყოველშემთხვევაში, ასე მეგონა, თორე შეიძლება ხელს ვუშლიდი კიდევაც. მერე გვიან სტელაში წავედით და იქ დალევა უკვე სრულიად ზედმეტი იყო, მაგრამ ცოტა იქაც დავუმატე. პახმელია გარანტირებული იყო.

6.

სპორტულ რადიოში მივედი გასაუბრებაზე სანდრო ცნობილაძესთან – ხელში ტექსტი მომცეს, თავზე დიდი ყურსასმენები ჩამომაცვეს და მიკროფონთან დამსვეს, მიდი, წაიკითხეო. ჰოდა, წავიკითხე, ცოტა გაციებული ხმა მქონდა და არ ვიცი რა გამოვიდა. პასუხს რამდენიმე დღეში გაგაგებინებთო, მითხრა სანდრომ. თან ძაან კეთილგანწყობილად დამაიმედა, მგონი ყველაფერი კარგად იქნებაო.

რო გამოვედი, სპორტის სასახლესთან ვიდექი, ძაან მზიანი დღე იყო და სახეში სასიამოვნო თბილი ამინდის სუნი მეცა, უცებ გამახსენდა, ამ ადგილას McDonald’s-თან ველოდებოდი ხოლმე. ჰოდა, ვიდექი ეხლა და ამდენი ხნის მერე ისევ ვფიქრობდი – ნეტა ვახსენდები ხანდახან, თუ ფეხებზე ვკიდივარ-თქო – ცოტა თავბრუ დამეხვა და იქვე ჩამოვჯექი…

თვალები დავხუჭე და წამებში მთელმა ურთიერთობამ გამიელვა. ამბობენ ასე სიკვდილის წინ ემართებათ, წარსულის მნიშვნელოვან მომენტებს ერთად ხედავენ ხოლმეო. ბოლო პერიოდში ხშირად მემართებოდა… ნეტა რამდენჯერ მოვკვდი ამ ერთი წლის მანძილზე…..