სარეკლამო დღეები (XXI ნაწილი)

And you already know, Yeah, you already know how this will end

– DeVotchKa

1.

ხუთშაბათი გათენდა. ყველანი ბათუმში მიდიოდნენ რეკლამის ფესტივალზე. ვერიდები ხოლმე ამ „ყველას“, მარა როცა გადავითვალე, ჩემი ოჯახის 3 წევრი, 20 მეგობარი და კიდე უამრავი ნაცნობი მიდიოდა, ასე რომ ამ შემთხვევაში რთული იყო არ მეფიქრა, რო „ყველანი“ მიდიოდნენ.

– წამოვიდე მეც? – ვკითხე ჩემ ძმას.

– წამო, ზუსტად 1 ადგილი გვაქვს მანქანაში.

ჰოდა წავედით, თან ვფიქრობდი, ბლოგს გამოადგებოდა ეს ვოიაჟი.

გზაში ცოტა სასაცილო და უცნაური ამბავი შეგვემთხვა, ჩემი ძმა iPhone-ს ვეღარ პოულობდა, მანქანა შუა ტრასაზე გავაჩერეთ, ხუთივენი გადმოვედით, დავძებნეთ ყველგან, აბსოლუტურად ყველგან, მერე კიდევ ერთხელ, მერე ლამის მანქანა დავშალეთ, მერე ისევ ყველგან მოვძებნეთ. მაგრამ საოცრება იყო, iPhone არსად ჩანდა. ბოლოს უკვე ძებნის სახალისო მეთოდებს მივმართავდით, მაგალითად ოთხნი მანქანაში ჩასხდნენ და წავიდნენ, მე ადგილზე ვიდექი და ვუყურებდი იმ ადგილას ხომ არ ეგდო, სადაც მანქანა იყო გაჩერებული. არ დამხვდა. წავედი და მეც ჩავჯექი. რა თქმა უნდა, ხუმრობდნენ, რო ეს ამბავი მე მოვაწყე, იმისთვის რო ბლოგში დამეწერა. ამასობაში კი ყველაზე აბსურდული ვერსიაღა რჩებოდა, იქნებ ფანჯრიდან გადაუვარდა. მანქანა შემოვატრიალეთ და უკან წამოვედით, გზას ვუყურებდით, სადმე ხო არ ეგდო და თან გვეცინებოდა. რაღაც მომენტში მივხვდით, სიგიჟეს ვაკეთებდით, მანქანა ისევ შემოვატრიალეთ და უცებ ბრახ და iPhone საიდანღაც გადმოვარდა, წესიერად ვერც გავიგეთ საიდან, მაგრამ მთავარი იყო, ჩვენ ისევ ბათუმისკენ მივდიოდით, თანაც ყველანაირი დანაკარგის გარეშე. დროს თუ არ ჩავთვლიდით, რაღა თქმა უნდა.

ბათუმში ჩვენი მეგობრის სახლში მივედით, რომელიც თვითონ იტალიაში იყო საქორწინო მოგზაურობაში, ერთ-ერთი ჩვენგანის დაბადების დღე დადგა, ავღნიშნეთ და გვიან დავიძინეთ.

2.

შესაბამისად გვიან გამეღვიძა, ყავა გავიკეთე და აივანზე გავედი, რომელიც პირდაპირ ზღვას გადაჰყურებდა. მშვენიერი ხედი იყო, ამინდიც გადასარევი. სურამთან ნაყიდი ნაზუქი ჩავკბიჩე, ძაან არ მოუხდა ყავას, ამიტომ კარადაში რაღაც პეჩენია ვიპოვე, რომელსაც NO NO ეწერა და იმით ვისაუზმე.

ქუჩაში რო გავედი, ერთი რამე იყო თვალშისაცემი, მანქანები მოძრაობდნენ ძალიან სახიფათოდ. რამდენიმე ადამიანი კინაღამ ჩემს თვალწინ მისრისეს და ერთმა კინაღამ მეც მიმაჭყლიტა ბორდიურზე. მოკლედ აშკარად თბილისზე უარესი სიტუაცია იყო ამ მხრივ. რედისონამდე მშვიდობით მივაღწიე და სემინარებზე დასასწრებად რეგისტრაცია გავიარე. დარბაზში როცა შევედი, იმდენი ნაცნობი შემხვდა, უცებ ხუმრობით ვიფიქრე, მგონი „რეკლამშიკების“ მეტი მეგობარი არც მყავს-თქო. პირველივე სემინარი, რომელსაც დავესწარი, ძალიან საინტერესო აღმოჩნდა, ევგენი პრიმაჩენკო Copywriter of Wieden + Kennedy, Netherlands გვიზიარებდა თავის მდიდარ გამოცდილებას.

საღამოს ჯერ ლიტ-კაფეს გემრიელი ხაჭაპური და ლობიანი შევსანსლე და იქიდან რაგბის საყურებლად “მიუნჰენში” წავედი. გზაში მარინა შემხვდა, ქალი, რომლის ბინასაც 3 ზაფხულის განმავლობაში ვქირაობდი. თბილად მოვიკითხეთ ერთმანეთი და კიდე ჩამოდი ხოლმე ჩემთანო, ტელეფონის ნომერი ჩამაწერინა, რომელიც, რა თქმა უნდა, აღარ მქონდა. რაგბი სამწუხაროდ წავაგეთ და სოჰოსკენ გავემართე, სადაც დიდი იმედი მქონდა, რო ნინო ქათამაძეს კონცერტი უკვე დამთავრებული დამხვდებოდა. სოჰოსთან ძალიან საყვარელი, გამხდარი და ულვაშა ძაღლი გავიცანი, რომელთანაც იმდენი დრო გავატარე, ბოლოს ვიღაც ბიჭი მოვიდა და ასე მითხრა, ჩემი ძაღლია და გაჩუქებ, თუ წაიყვანო. ძალიან მიმზიდველი წინადადება იყო, მაგრამ მაინც უარი განვაცხადე. ამ დროს ვიღაცამ თქვა, გონიოში House Party-აო, სასწრაფოდ დაახლოებით 10 ტაქსი გაავსეს და წავიდნენ. თავიდან მეც ვაპირებდი, მარა მერე გამახსენდა რო მეგობრების ნაწილი ჩამოდიოდა და ვიფიქრე, გვიან რო მივიდე სახლში და რომელიმე ახალ ჩამოსული ჩემს ლოგინში ჩაძინებული დამხვდეს, ნერვები მომეშლება-თქო და ასეთი ბებრული და მანიაკური მიზეზის გამო, სხვა რამდენიმე ბათუმში დარჩენილთან ერთად სახლში წავედი პოზიციების გასამაგრებლად. თუმცა, სანამ თბილისიდან ჩამოვიდნენ, მანამდე გონიოში გასართობად წასულები დაბრუნდნენ და გამოვიდა, რო „ფართი“ ტყუილა გავმაზე. მაგრამ მაინც კარგად გავერთეთ, ჩემი ბიძაშვილის დაბადების დღე დადგა, ამჯერად ეს ავღნიშნეთ და ისევ გამთენიისას დავიძინეთ.

3.

გვიან ავდექი, ახალგაღვიძებულები კოღოების ნაკბენებზე წუწუნებდნენ, მე კი მთელი დღის განმავლობაში ისეთი ყურადღებით ვაკონტროლებდი ჩემი საძინებლის კარს, ვერანაირი კოღო ვერ აღწევდა იქ. ყავა დავლიე და სემინარზე გავიქეცი, სადაც, ამჯერად, ასევე ძალიან საინტერესოდ მაიკლ კონრადი President of Berlin School of Creative Leadership, Germany გვესაუბრებოდა.

იქიდან წავედი და ცხოვრებაში პირველად ვჭამე შემწვარი მწვანე ლობიო სოკოთი. რაც უგემრიელესი კერძი ყოფილა. გვერდით მაგიდასთან დიმა ობოლაძე იჯდა და მანჩესტერის თამაშს ერთად ვუყურეთ. მერე საღამოს მე და ჩემმა ძმაკაცმა ველოსიპედები ვიქირავეთ და 1 საათი სეირნობით უდიდესი სიამოვნება მივიღეთ. ჩამოღამდა და ლამაზად განათებულ სანაპიროს გზაზე ხან სწრაფად ჩავიქროლებდით და ხანაც ნელა მივგორავდით ლაპარაკ-ლაპარაკით.

ღამე Iveria Beach-ში მივედით, სადაც ფესტივალის ფართი იყო, მხიარული ატმოსფერო იდგა, ვცეკვავდით, ვსვამდით, ვლაპარაკობდით, ვიცინოდით, მოკლედ ძალიან კარგი იყო კონკრეტულად იქ და მთლიანობაში ფესტივალზეც. მე კი ამ ყველაფერს კიდევ ერთი დადებითი ელემენტი დავუმატე, დინამიკთან მოვკალათდი, ლეპტოპი გავხსენი და იმ ძალიან ლამაზ გოგოს ვესაუბრებოდი, წინა კვირას Wall-ში რო გავიცანი. ამ მიზეზის გამო ისედაც ყველგან გაშლილი მქონდა ლეპტოპი, სემინარებზე, თუ ლიტ-კაფეში, მაგრამ, როგორც ჩანს, შუაღამისას კლუბში დინამიკთან უკვე მეტისმეტი იყო. ჰოდა, მეგობრები მოდიოდნენ და ლეპტოპში იჭყიტებოდნენ, რას აკეთებო, ნუთუ აქაც ბლოგს წერო და გადამეტების გარეშე ვამბობ, რომ მათ გაოცებას საზღვარი არ ქონდა, როცა ხედავნენ რო fb-ზე ვიყავი შესული და ვიღაცას ვეჩატავებოდი. პირველ რიგში, ყველას ის გვერდი ახსენდებოდა, ჩემს facebook-ზე დაბრუნებას რო ითხოვდნენ და, ამის გარდა, აინტერესებდათ ვინ იყო ჩატის იქითა მხარეს. მოკლედ ამ გართობაში მოგვშივდა და ის ღამე „მაჭახელაში“ დავამთავრეთ.

4.

შემდეგ დილას „პორტო ფრანკოში“ წავედით, აჭარული ხაჭაპურის საჭმელად. იქიდან კი, როგორც იქნა, მოვიცალეთ და ზღვაში საცურაოდ გავემართეთ. ნუ, სხვები საცურაოდ და მე უბრალოდ დასასველებლად.

საღამოს შერატონში მივედით, სადაც დაჯილდოვების ცერემონია იმართებოდა და ერთადერთი, რაც ამ დღეების მანძილზე ცუდი იყო, ეს იყო ამ ცერემონიის წამყვანი, რომელიც მთელი საღამოს განმავლობაში შეურაცხყოფის ზღვარზე ხუმრობდა, სცენიდან ქსენოფობიურ ფრაზებს ისროდა და საერთოდ იუმორინას დონეზე დაეშვა. ჩვენ მის მაგივრად გვრცხვენოდა და დისკომფორტს განვიცდიდით. როცა გამარჯვებულები გამოაცხადეს, დამსწრე საზოგადოება მოეშვა, ზოგიერთი იმდენად, რო ბასეინში პირდაპირ ტანსაცმლიანად ჩახტა, რის გამოც დაცვა მოვიდა და მათ ამოყვანას შეუდგა. მე კი იქიდან ჩემებთან ერთად ჯერ ზღვის სანაპიროზე გავედი და მერე ერას მოედანზე, სადაც მთელი ღამე გავატარეთ, ბევრი ხალხი იყო, რაღაც მომენტში ორგანიზატორები და ჟიურის წევრებიც მოვიდნენ. ვიღაცას გიტარაც ქონდა, უკრავდნენ, მღეროდნენ. მე ვუსმენდი და ფრისბის ვთამაშობდი. მოკლედ კარგი გასართობი იყო.

დილისკენ სახლში წავედით, ერთ-ერთმა მეგობარმა სპაგეტი გაამზადა სოკოთი და ამითი ყველა ბედნიერი იყო. ბიჭები თუ საჭმელს ამზადებენ, ძალიან გემრიელი გამოსდით ხოლმე. შემჩნეული გექნებათ, რომ მსოფლიოში ყველა ცნობილი მზარეული მამაკაცია.

5.

გავიღვიძე. უკრაინულ რესტორანში 20 ცალი კარტოფილის ვარენიკი შევუკვეთე, რამაც დიდი აჟიოტაჟი გამოიწვია, ამდენს როგორ შეჭამო, რა ვიცი, მშვენივრად გავუმკლავდი.

იმ საღამოს თბილისში ვბრუნდებოდით. მანამდე კი NASA-ს განცხადებას მოვუსმინეთ – მარსზე თხევადი წყალი აღმოვაჩინეთო. ეს აღმოჩენა მარსზე სიცოცხლის არსებობის ალბათობას ზრდის, რის გამოც ამ ინფორმაციის მოსმენის შემდეგ, მგონი სრულიად საფუძვლიანად დამეუფლა შეგრძნება, რო განსაკუთრებულ ეპოქაში ვცხოვრობთ.

მანქანებში გადავნაწილდით და დავიძარით, ასეთი 4 დღის შემდეგ საკმაოდ გადაღლილები ვიყავით და ალბათ ამიტომ მთელი გზა მუსიკა გვქონდა ხმამაღლა ჩართული და ოთხივენი ტომ იორკთან ერთად ვმღეროდით. სამტრედიაში შევისვენეთ, Lavazza-ში ყავა დავლიეთ, გემრიელი ქადა ქონდათ და თან იაფი იყო, Wi-Fi-ც დავიჭირე და ეგრევე ლეპტოპი ამოვიღე, ლამაზ გოგოს მივწერე, ჩამოვდივარ და ხვალ შევხვდეთ-თქო, ლამაზ გოგოს, რომელსაც ლამაზი სახელიც ერქვა – თაშო.

6.

ციტრონში ვიჯექით, თეთრ ღვინოს ვწრუპავდით და ვლაპარაკობდით, მგონი, უფრო მე ვლაპარაკობდი და ის მისმენდა, რაღაც ძველ ამბებს ვიხსენებდი, როგორც ვიცი ხოლმე, ისე ვყვებოდი საკუთარ ისტორიებს, თითქოს მოთხრობა ან ფილმი ყოფილიყოს და არა ის, რაც მართლა გადამხდა. ზოგიერთი ეპიზოდი ისეთი სასაცილო იყო, მე თვითონ მიკვირდა.

იქიდან Wall-ში გადავინაცვლეთ, ისევ ღვინო შევუკვეთეთ და მე ისევ ვლაქლაქებდი, თაშო კი მისმენდა, მიყურებდა და ნელ-ნელა ვხვდებოდი, რო ცარიელი დღეები მთავრდებოდა…

ჰო!.. რეკლამაზე გამახსენდა, 1 თვის წინ Wieden + Kennedy São Paulo-ს სააგენტომ ჩემი ძმის ბავშვობის ფოტო გამოიყენა Old Spice-ის რეკლამაში, რომელიც აი აქვე შეგიძლიათ იხილოთ:

http://www.blurfilms.tv/en/work/babyface-cute-moms/

[To be continued]

თაშო ^^

ცარიელი დღეები (XVIII ნაწილი)

You, you give me something, Something that nobody else can give

– Jamiroquai

1.

მთელი ღამე არ მეძინა და დილის 9 საათზე ჩაძინებისას მომეჩვენა თითქოს სახლი ოდნავ შექანავდა. ვიფიქრე მიწისძვრა იყო-თქო, დავგუგლე და ასეთი ინფო ამომიგდო – აზერბაიჯანის ტერიტორიაზე საქართველოს საზღვრიდან 56 კილომეტრში ძლიერი მიწისძვრა მოხდა. მიწისძვრის სიმძლავრე 5,8 მაგნიტუდა იყო. ბიძგები საქართველოში თბილისის დროით 8:50 საათზე დაფიქსირდა. – ვერ ვიტან მიწისძვრას, ალბათ არავის უყვარს, მაგრამ მე მათ რიცხვში ვარ, ვინც ეგრევე გარეთ გადის და მერე კაი ხანი აღარ სიამოვნებს სახლში დაბრუნება. ამჯერად რაღაც მარტივად გადავიტანე, დავწექი და დავიძინე.

საღამოს Wall-ში მივედით, ჩემმა ბიძაშვილმა მაისური მაჩუქა, დაბადების დღისთვის უნდოდა, ინტერნეტით გამოუწერია, მაგრამ თურმე რაღაც შეფერხება იყო და გვიან ჩამოვიდა. საკაიფო მაისურია, ასე აწერია: Double Negatives are a NO NO. ერთმა ნაცნობმა მითხრა, რა მაგარია, მეც მინდა ეგეთიო, როგორც ჩანს, ვერ გაიგო რაში იყო მუღამი.

Wall-ში ბევრი კაბიანი კაცი დაგხვდა. არც მასკარადი იყო და არც მამაოები იყვნენ. ლამაზ კილტებში გამოწყობილი, თავიანთი საფეხბურთო ნაკრების საგულშემატკივროდ ჩამოსული შოტლანდიელი ფანები აღმოჩდნენ. კარგ ხასიათზე ჩანდნენ და ილეშებოდნენ. მეორე დღეს სტადიონზე არ წავედი, ჩვენი ნაკრების ნერვები არ მქონდა, მაგრამ ტელევიზორთან თამაშს მაინც ჩავუჯექი, ქართველმა ფეხბურთელებმა 1:0 გაიმარჯვეს, რითიც მე სასიამოვნოდ გამაკვირვეს, სკოტებს კი ხასიათი და სატურნირო მდგომარეობა გაუფუჭეს.

2.

სამხატვრო აკადემიის მოპირდაპირე მხარეს ბაღში, სადაც ადრე, „ვეფხისტყაოსნის“ დამსურათებელი უნგრელი მხატვრის მიხაი ზიჩის ძეგლი იდგა, ეხლა „პომიდორისიმო“ გაუხსნიათ. იქ ვისხედით, მე იქვე დამზადებულ ლიმონათს ვწრუპავდი და თან ვფიქრობდი, ასეთ ლიმონათს ალბათ ტრუმენ კაპოტეს პერსონაჟები სვამენ-თქო. მოკლედ ყველაფერი კარგად იყო, სანამ ხურდის მოტანა არ დააგვიანეს საშინლად, იმდენი ხანი აღარ მობრუნდა ოფიციანტი, უკვე გვეცინებოდა, „ევროტური“ გაგვახსენდა, სასტუმროში ოფიციანტი რო ამბობს – 5 ცენტად ჩემს სასტუმროს გავხსნიო – ხოდა ბოლოს როცა ვიფიქრე, ეტყობა გოგონამ 50 ლარი ჩაიჯიბა და სამსახურიდან წავიდა საკუთარი ბიზნესის ასაწყობად-თქო, როგორც იქნა გამოჩნდა კიდევაც.

საღამოს, სახლში ფილმებს ჩავუჯექით, ჯერ გიორგი დანელიას „Осенний марафон“ ვნახეთ, რომელიც ძალიან მიყვარს, უამრავჯერ მაქვს ნანახი და ვთვლი, რო გენიალური ფილმია. მერე კი რომან პოლანსკის ბოლო ფილმს „ვენერა ბეწვეულში“ ვუყურეთ, ამის წინ რაც გადაიღო, „ჟლეტა“, ძალიან მომეწონა, იქ სულ 4 მსახიობი თამაშობს, ეხლა კი რაოდენობა უფრო შეუმცირებია და ამ ფილმში მარტო 2 მსახიობია. ცოტა მოსაწყენი საყურებელი იყო, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, რო დამთავრდა, როგორც მიყვარს ხოლმე, ნეტში შევძვერი და ფილმის შესახებ ამბები მოვიძიე.

ქალი მსახიობი პოლანსკის მეუღლე ყოფილა, ხოლო კაცის ბიოგრაფიას რო მივყევი საინტერესო ფაქტი აღმოვაჩინე, თურმე მას პირველი როლი ოთარ იოსელიანის „მთვარის ფავორიტებში“ უთამაშია.

3.

ისევ Wall-ში მივედით, მაგიდასთან დაახლოებით ათნი ვისხედით და „უსერიოზულეს“ გეგმას ვამუშავებდით, გადავწყვიტეთ წიგნი გამოგვეცა, რომლის სათაური იქნებოდა – „როგორ მქონდეს სექსი ჯონი დეპთან?“ – ყველაფერი დეტალურად უნდა მოგვეფიქრებინა, ჯერ ვურეკავდით ლევან უჩანეიშვილს და ჯონის ნომერს ვთხოვდით, რაზეც უჩანეიშვილი გვპასუხობდა – სად მაქვს მე დეპის ნომერი, ამდენი ხანია მაგის გაგებას ვცდილობ, აბა თქვენ რა გგონიათ, მე აქ რატო ვარო?! – და მერე ჰარისონ ფორდის ნომერს გვატენიდა, რომელსაც ჩვენ არ ვიწერდით. ამასობაში მე წიგნის წერას ვიწყებდი, ერთ-ერთი ჩვენგანი კი, სავარაუდოდ გოგო, ჰოლივუდში მიემგზავრებოდა საცხოვრებლად, იქ ირკვეოდა რო ეს გოგონა ბავშვობაში ინდიანა ჯონსის თაყვანისმცემელი იყო და ამიტომ უჩანეიშვილთან საუბრისას ჰარისონ ფორდის ნომერი ზეპირად დაუმახსოვრებია, ხოდა ის ჯერ ჰარისონს და მერე რაღაც გაურკვეველ ვითარებაში მისი დახმარებით ტიმ ბარტონს უახლოვდებოდა და ნუ, კარგად მოგეხსენებათ, რომ ტიმ ბარტონიდან ჯონი დეპამდე სულ რაღაც ერთი ნაბიჯია. მე კი წიგნს უკვე ვამთავრებდი, რომელსაც, როგორც მახსოვს, ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობაში ვთარგმნიდით-ვბეჭდავდით და შტატებში ჩვენს მეგობარს ვუგზავნიდით. ის ამ დროს უკვე ჰოლივუდის არცერთ აღვირახსნილ ფართის აღარ მაზავდა და ერთ-ერთ ასეთ თავაწყვეტილ წვეულებაზე ჯონის გადაეყრებოდა, უცერემონიოდ მიუახლოვდებოდა, წიგნს ცხვირწინ დაუდებდა და გაქრებოდა. წიგნში მთელი ეს ამბავი კიდევ უფრო დეტალურად იყო მოთხრობილი, ბოლოს კი ზუსტად ამ სცენით მთავრდებოდა, თუ როგორ გადასცემდა ჩვენი გოგო ჯონი დეპს წიგნს და იქვე ტელეფონის ნომერი იყო მიწერილი. მოკლედ ჯონი ამ ნომერზე გადმორეკავდა და დანარჩენი უკვე ტექნიკის საქმე იყო. წიგნი კი საოცრად მოთხოვნადი ხდებოდა, მაღალი ტირაჟი, სხვადასხვა ენებზე თარგმანები და რეკორდული გაყიდვები…

ბოლოს ვიღაცას გაახსენდა, რო ჯონი დეპი ჰოლივუდში კი არა, პარიზში ცხოვრობდა, მაგრამ ამას უკვე აღარანაირი მნიშვნელობა არ ქონდა, იმიტომ რომ ჩვენ ძალიან მთვრალები და კმაყოფილები ვიყავით.

გვიან „მაჭახელაში“ და გალერიში შევიარეთ, თუმცა არც ერთი დაგხვდა გემრიელი და არც მეორე საცეკვაო.

4.

კვირა დღე იყო. საღამოს 6 საათზე გამეღვიძა. გარეთ გავედი და მიწისქვეშა გადასასვლელში უცებ ვიღაც მომესალმა – პრივეტო – და თითქოს ზრდილობის გამო ტუჩის ქვედა კუთხით გაიღიმა კიდევაც, ან სულაც არა. მე კი იმის გამო რო შორს კარგად ვერ ვხედავ, იმის გამო რო მიწისქვეშ ცუდი განათება იყო და ალბათ იმის გამოც რო ახალგაღვიძებული ვიყავი – პრივეტ – ვუპასუხე ავტომატურად და გაშეშებული თავით ჩავუარე. ჩემი ყოფილი შეყვარებული იყო, რომელთანაც ერთად 4 წელიწადი ვიყავი, მართალია ის ამბობს 3 წელი გრძელდებოდა ჩვენი ურთიერთობა, მაგრამ ამას არც გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს და თანაც მგონია წლების ზუსტად დათვლა არც თუ ისე რთული ამბავია. მოკლედ, თავიდან რაღაცნაირი უკმაყოფილების გრძნობა დამეუფლა, 2 წელიწადზე მეტია რაც დავშორდით და კაი ხანი იყო არ მენახა, ჰოდა თითქოს ისე გამოვიდა წესიერად არ მივესალმე, მაგრამ მერე დავწყნარდი, გამახსენდა, როგორ არ უყვარდა მსგავსი უხერხული სიტუაციები და ვიფიქრე, რო გავჩერებულიყავი და მეკითხა, როგორ ხარ-თქო? სრულიად ზედმეტი იქნებოდა.

ბოლო 2 კვირა იქნება, რაც მარჯვენა მხარე, უფრო მარჯვენა ფეხი მაქვს დამძიმებული. კი არ მტკივა, რაღაცნაირად თითქოს შიგნიდან მაქვს დაჭიმული. როგორც ჩანს ნერვული დაჭიმვაა. ხოდა დავფიქრდი, რის გამო შეიძლეობდა ყოფილიყო. ბევრი ფიქრიც არ დამჭირდა. ფინანსურად ძალიან ცუდი პერიოდი მაქვს, უფულოდ ვარ და ვალებიც დამიგროვდა. მერე იმაზე დავიწყე ფიქრი თუ რატომ იყო ეს ასე. მიყვარს ფიქრი და სადღაც ღრმად ჩავძვერი. არავისთვის არაფრის გადაბარლება არ მჩვევია, მშვენივრად ვიცი ჩემი მინუსები და ჩემი მთავარი მინუსიც ეგ არის, რო ჩემი მინუსების გამოსწორებას არ ვცდილობ. გამახსენდა ბავშვობაში, სახლში მეუბნებოდნენ, წიგნები იკითხეო და წავიკითხე: გრიმები, ლინდგრენი, სვიფტი, ტვენი, კეროლი, კიპლინგი, ლონდონი, ეგზიუპერი, დიკენსი, ვერნი, სერვანტესი, უაილდი, დიუმა, სიმენონი, კონან დოილი და ა.შ. მერე ცოტა გავიზარდე, სკოლა დავამთავრე,  მითხრეს რო ცოტას ვკითხულობდი, კიდე იკითხეო და კიდე წავიკითხე: ფოლკნერი, მარკესი, ლიოსა, ბორხესი, კორტასარი, აკუტაგავა, ჰამსუნი, ვონეგუტი, ჯოისი, დოსტოევსკი, ბულგაკოვი, ჭილაძე, ჰესე, კაფკა, სარტრი და ა.შ. მერე მარტო გადავედი საცხოვრებლად, სახლიდან ისევ მომაძახეს, ნუ ზარმაცობ, ბევრი იკითხეო. მაგრამ გამოვიდა რო ამ წაკითხულიდან საერთოდ ვერაფერი ვერ მისწავლია, სწორი დასკვნები ვერ გამომიტანია, იმიტომ რომ ორმოცს მიტანებულს აგერ უკვე მეორე კვირაა ფეხი მეჭიმებოდა ნერვიულობისგან, იმის გამო რომ უფულოდ ვიყავი.

ან ამ ყველაფერს ხო არ ჯობდა რამე წამეკითხა, მაგალითად ასეთი სათაურით, „როგორ გავაკეთოთ მილიონი?“, ან თუნდაც „როგორ მქონდეს სექსი ჯონი დეპთან?“.

5.

მუხრანში ვიყავი. ლიტერატურული პრემია „საბას“ დაჯილდოვებაზე. ნომინაცია წლის საუკეთესო ბლოგისთვის ჯერ არ არსებობდა, ამიტომ მამაჩემს გავყევი, რომლის „სიცილია გვალვაში“, წლის საუკეთესო რომანის ნომინაციაში იყო წარდგენილი.

საღამო მსახიობ ნინო კასრაძეს მიყავდა, რომელმაც თავიდან გვამცნო, თუ სად ვიმყოფებოდით, ბატონ დავით მუხრანბატონის სასახლიდან მოგესალმებითო და მერე კიდე მეორედ თქვა, ჩვენ ვიმყოფებით დავით ბაგრატიონ მუხრანის სასახლეშიო და დიდი მადლობა მამუკა ხაზარაძეს, რომელმაც თავისი სიტყვის წარმოთქმისას გვითხრა, რომ ის კაცი დავითი კი არა, ივანე იყო, ივანე მუხრანბატონი.

მერე ნომინაციების გაცემაც დაიწყეს, საუკეთესო პროზაულ კრებულში გამარჯვებულმა, სამადლობელი სიტყვისას რაღაც მართლა კარგად იხუმრა და უცებ ზურგსუკნიდან კომენტარი მომესმა – ჯიგარია რა… აი, ნამდვილი თბილისელია – ბრრრრ, მაჟრიალებს ხოლმე ამ „ჯიგრობაზე“ და „ნაღდი თბილისელობის“ ფენომენზე, ბოლოსკენ, როდესაც „საბა“ საუკეთესო რომანისთვის ახალგაზრდა მწერალს გადასცეს, სამწუხაროდ აღმოჩნდა, რომ ზუსტად ეს გამარჯვებული იყო იმ „ჯიგრობის” და “ნამდვილი თბილისელობის“ მოტრფიალე.

ამის გარდა ჩემთვის აბსოლუტურად გაუგებარი მიზეზების გამო საპატიო სტუმრების რიგში მალხაზ გულაშვილი იჯდა, რომელიც ჩემი ღრმა რწმენით ციხეში უფრო უნდა იჯდეს, თანაც სამშობლოს ღალატის მუხლით.

თუმცა კარგი რაღაცეებიც იყო, კარგი იყო ის, რაც ალბათ ამ სასახლეში ყოველთვის  კარგი იყო – უგემრიელესი ღვინო, პირისჩასატკბარუნებელი ჩურჩხელა და მშვენიერი სუფთა ჰაერი… და ჰო! კიდევ მისი 2 მეგობარი გავიცანი, ლუკა და ბექა. როგორც თვითონ იტყოდა: ლა, ლა, ლა…

6.

სალომემ კი თავისი ნივთები დიდ შინდისფერ ჩემოდანში ჩაალაგა და გერმანიაში გაფრინდა. მერე იქიდან მომწერა:

ამათთვის “ზალომე” ვარ )))) სიგარეტს აღარ ვეწევი. აქ სასიამოვნო ჰაერია, სულ სხვა სუნია, სისუფთავის, სიმწვანის და ძალიან ლამაზი გარემოა, ორსართულიანი სახლები სხვენით, მოვლილი ბაღები და წვიმა, რომელიც რატომღაც არ გასველებს. არავინ ყვირის, ხმამაღლა არ ლაპარაკობს და მანქანები არ ასიგნალებენ. ხოდა, რაც არ უნდა ვიღლებოდე ფიზიკურად, მაინც მშვიდად ვარ, რაღაცნაირად აუღელვებლად.

გამახსენდა, როცა ჰოლანდიაში ვცხოვრობდი, ზუსტად იგივე რაღაცეებს ვაქცევდი ყურადღებას, იმ სუნს „თავისუფლების სუნს“ ვეძახდი, რაღაცნაირი წყნარი ატმოსფერო იდგა, თითქოს ჰაერი სიმშვიდით იყო გაჟღენთილი. იმასაც ვამბობდი, აქ წვიმა კულტურულია, ჩვენთან წვიმაც კი ასე მოდის – აეე, აბა ეხლა მოვედი და დაგალპობთ სუყველას! – და აქ 2 ხმა არ არსებობს – მანქანის სიგნალის და ძაღლის ყეფის-თქო.

მოკლედ ასე, სალომე წავიდა. ჩემზე, თუ უფრო ჩემს ბლოგზე, პოსტი გამოაქვეყნა და წავიდა. მისი ნაწერი თქვენც შეგიძლიათ წაიკითხოთ, აი აქ:

http://mastsavlebeli.ge/?action=page&p_id=15&id=282

[To be continued]