ცარიელი დღეები (XIII ნაწილი)

Im so happy i could die

– Easter

1.

სახლში დავბრუნდი, გადავიხადე ელექტროენერგიის, ინტერნეტის, ტელევიზიის, ტელეფონის გადასახადები და დავბრუნდი.

მიუხედავად იმისა, რო საღამო იყო, მაინც არანორმალურად ცხელოდა, ისე რო ოთახში ნათურის ანთებასაც ვერიდებოდი და ლაპარაკიც გვეზარებოდა. წამოწოლილები ვიყავით, ეწეოდა, უცებ სახეში შემაბოლა. თითქოს დაუფიქრებლად არ უქნია, მაგრამ თან უცნაური იყო, იმიტო რო მანამდე 2 დღე მეკითხებოდა, აქ რო ვეწევი, ხო არ წუხდებიო. მოკლედ, გამიკვირდა, თორე კი არ მეწყინა, მე რო მაწყენინო, საკმაოდ რთულია, თუმცა პრინციპში ზოგმა ესეც კარგად შეძლო.

– რამე მინდა გავიკეთო, – სიგარეტი ჩააქრო და სიცხისგან ჩამოწოლილი სუჩუმე დაარღვია.

– რა?

– კიდევ 1 ტატუ.

– კაი, მოდი მე ცხვირზე გავიკეთებ სათვალეს და კისერზე შარფს და მერე შენ გაიკეთე ჰარი პოტერის ტატუ.

გავჩუმდით, არ ჩანდა, მარა ორივე ვიღიმოდით.

– წამო რა McDonald’s-ში, ცოტა მშია და თან იქ გრილა.

– ოუკეი, წამო მე შეიკს დავლევ, – ვთქვი და სხეული ძლივს გავასწორე სქელ ჰაერში.

2.

უიკენდი დადგა და Wall-ში მივედით, ძაან ბევრი ხალხი იყო. გვიანობამდე ვიყავით და იქიდან Warszawa-ში ავიარეთ, მეგობრები უნდა გაგაცნოო, ერთი გოგო და ერთი ბიჭი. ორივენი კარგები იყვნენ, გოგო ცოტა ნასვამი იყო და იმ საღამოსთვის ურთიერთობის აგრესიული სტილი ქონდა არჩეული, ცხვირგატეხილს, რომელიც ამასობაში სულაც აღარ იყო ცხვირგატეხილი, ეუბნებოდა ეგოსიტი ხარო, ამას ცოტა წყინდა მაგრამ არ პასუხობდა. ბიჭი კი  შიგადაშიგ იუმორით და ბუდისტური სიმშვიდით ცდილობდა სიტუაციის განეიტრალებას. მე ამ დროს ჩემთვის ვფიქრობდი, აბა რანაირი ეგოისტია-თქო, როცა რაც ჩამოვედი მეოთხე დღეა, სადაც არ მივდიოდით, ყველგან ჩემს ბლოგზე იყო ლაპარაკი და დღეს საღამოს სახლიდან გამოსვლისას შემთხვევით აღმოვაჩინე რო 2 დღის წინ თვითონ დაუწერია პოსტი და არც უთქვამს, აი ნაწყვეტი:

„დღეს თუ არა ხვალ მოგვიწევს, წავიდეთ სამხრეთ აფრიკაში რომელიმე სოციალური პროგრამით ან უბრალოდ, ქარაფშუტულად შევხვდეთ თითქმის უცნობ ბიჭს შუა ვაკეში, რომელიც იმაზე მაგარი ბიჭი აღმოჩნდება, ვიდრე მანამდე გვეგონა.“

არადა ჩემზე ეწერა, თანაც ძალიან სასიამოვნოდ.

3.

ბავშვობის მეგობარს ვესტუმრე, ერთ ამბავში იყო, კიდევ თავიდან ჩავარდნილა გაუგებრობაში თავისი მომავალი სექსუალური ორიენტაციის შესახებ, მაგრამ ისე ძაან აღარ ნერვიულობდა, რაღაცეები იკვეთებოდა დროთა განმავლობაში და ახლო მომავალში არჩევანი უნდა გაკეთებულიყო ბიჭსა და გოგოს შორის. როცა დეტალებს კარგად გავეცანი და საქმეში ღრმად ჩავიხედე, ჩემი პროგნოზიც გამოვაცხვე – ამ ეტაპზე გოგო გაიმარჯვებდა და ნუ სადღაც ნახევარ წელიწადში ურთიერთობა ამოიწურებოდა. მაინცდამაინც არავინ შემეწინააღმდეგა, ამ სფეროში საკმარისი ნდობით ვიყავი აღჭურვილი.

მეგობრისგან გამოვედით და Cafe La France-ში მივედით:

– სოკოს კრემ-სუპი მინდა, – მითხრა და გემრიელი სახე მიიღო.

– მე რამე ტკბილი, – წავედი დავათვალიერე და შოკოლადის კრუასანი ამოვარჩიე.

გამოსვლისას ვუთხარი, ხურდის აღება არ დაგავიწყდეს-თქო და გაეცინა, რა დაუკვირვებელი ხარ, ბარათით გადავიხადეო. მერე ტაქსიში ჩავსვი, მეგობრის დაბადების დღეზე მიდიოდა და უცებ სიცილით მირეკავს, ეხლა ასეთი SMS მივიღეო:

გამარჯობა სალომე, შენი visa ბარათი Cafe La France-შია, როცა მოიცლი შეგიძლია წაიღო, არ ინერვიულო, ყავაც დავალევინეთ და ფუნთუშაც მიირთვა, თუ ხვალე დილამდე არ მოხვალ აუზზეც წავიყვან :DDDD

ჰმ, აშკარა იყო მომსახურე პერსონალს იუმორის და ფლირტის კურსები წარმატებით ქონდა დამთავრებული. მოკლედ მე ჯერ იქვე ახლოს ვიყავი და მიუხედავად იმისა, რო როგორც ჩანს ჩემი მისვლა ნაკლებად გაუხარდებოდათ, მივბრუნდი და ბარათი წამოვიღე.

4.

ცხელოდა.

– მიდი გადაივლე, მერე მეც შევალ და გავიდეთ.

– კაი, – შევედი და 5 წუთში გამოვედი.

– მიდი შედი.

– კაი, – შევიდა და ნახევარ საათში გამოვიდა.

– მგონი მე კიდე უნდა გადავივლო. – ვიხუმრე, მარა თან აშკარად სიმართლის მარცვლებით.

სახლიდან გასვლა ძალიან ჭირდა.

– ნეტა რას ვიზამდით, ეხლა აგვისტო რო არ იყოს და რო ციოდეს?

– იგივეს, არა? – ეტყობა სიცხისგან სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე.

– არა, ზამთარში განსხვავებულად ურთიერთობენ, ანუ სხვა რამეები უნდებათ ხოლმე.

როგორც იქნა გავეტიეთ. მიუხედავად იმისა, რო საღამოს 8-ის ნახევარი იყო, გარეთ 35 გრადუსი დაგხვდა.

– მგონი ტაქსი უნდა გამოგვეძახა, – ჩავილუღლუღე მე.

– მოიცა ერთი წამი სიგარეტს ვიყიდი, – მაღაზიაში შევიდა და მარტო დავრჩი მზეში, უცებ ზურგსუკან კაცმა ჩაახველა და მთელი სამყაროს მრავალსაუკუნოვანი შეკითხვა სრულიად უცერემონიოდ მაჯახა.

– ღმერთი არსებობს?

ნელა შევტრიალდი, მივხვდი, რო სიცხისგან არ მეჩევენებოდა, იმასაც მივხვდი, რო სრულ ჭკუაზე ვერ იყო და ეხლა მთავარი იყო ის მიმეხვედრებინა, რო ადრესატის არჩევანში ღრმად შეცდა.

– კაი რა, ხო ხედავ როგორ ცხელა.

ვერ ვიტყვი რო პასუხით კმაყოფილი დარჩა, მაგრამ მთავარი იყო წავიდა, თანაც ჩაფიქრებული.

5.

ისევ Wall-ში ვიყავი, ამჯერად ნაკლები ხალხი იყო და როცა ვიკითხე, რა ხდება-თქო, მითხრეს, GEM fest დაიწყო და ანაკლიაში წავიდნენო. უცებ რაღაც გამახსენდა:

– ბიჭო, იქ რო ვიყავით, ბოლოს იცი რა დაგვავიწყდა? – გადავხედე გვერდით მჯდომ მეგობარს რომელიც სიცხისგან შეწუხებულ სახეზე ყინულს იდებდა.

– რა?

– Yann Tiersen-ის კონცერტზე წასვლა.

– აუ, Tiersen-ი კი არა, ბოლოს უკვე ისე ვიყავით, კიდე კაი აეროპორტში წასვლა არ დაგვავიწყდა.

რთული იყო არ დავთანხმებოდი.

– ის ტიპი გახსოვს? იახტებთან როცა ჩავიარეთ, საყვირზე რა მაგრა უკრავდა?

– მაგ ტიპზე Talented Mr.Ripley გამახსენდა. იქ არის ეგეთი ფრაზა, I’d pay that fellow a hundred dollars right now to shut up. – საერთოდ ჩასაბერი ინსტრუმენტები არ მიყვარს, დასარტყამებს ვანიჭენ უპირატესობას და მგონი ეს ეპიზოდი ფილმიდან მაშინ იქაც გავიხსენე.

ცოტა გვიან მზესუმზირას ფართიზე ავედით ლისზე, იქაც ძაან ცოტა ხალხი იყო. ვიღაცამ შემომთავაზა, მოგაწევინებო და თანხმობის მერე ტუალეტისკენ რო გამიძღვა, მანდ უფრო კარგად ვიგრძენი სამშობლოში დაბრუნება.

6.

აუზთან ვისხედით, ჩვენი მეგობრის დის ქორწილი იყო და ყველანი გამოვცხადდით თეთრ პერანგებში და მუქ სათვალეებში. მიუხედავად მაღალი ტემპერატურისა, აუზში ჩასვლა აკრძალული იყო და თუ ვინმე მაინც გადაწყვეტდა გაგრილებას, 500 ლარიანი ჯარიმის გადახდა მოუწევდა.

გადასარევი სუფრა იყო და მე ქართულ კერძებს მონატრებულმა მშვენივრად ვისიამოვნე. ბიჭებს ბევრი არ უფიქრიათ ღვინო დაელიათ თუ არაყი, სწრაფადვე მეორე ამოირჩიეს, ალკოჰოლი მეზარებოდა და ლიმონათს ვწრუპავდი. ყოველ 5 წუთში ყინულების მოტანას ვთხოვდით ოფიციანტებს და ბოლოს, როგორც ტკბილეულობის დიდი მოყვარული, სულმოუთქმელად ველოდი ტორტის გაჭრას, რომელმაც გაამართლა, ნაყინით იყო, რაც იმ სიცხეში საუკეთესო გადაწყვეტილებად მივიჩნიე. ისე გემრიელად ვჭამე, რო გვერდით მჯდომებმა, რომლებმაც თავიდან ტორტზე უარი თქვეს, ჩვენც მოგვანდომეო და თავიანთი კუთვნილი ნაჭრები უმალ უკან მოითხოვეს.

ჩამოღამდა და შეუმჩნევლად, ბალიშებიან რბილ ადგილას გადავჯექი, გვერდითა მაგიდიდან ჩემი ნაცნობების ჩუმი დიალოგი შემომესმა:

– ნონოს ბლოგის ბოლო ნაწილები წაიკითხე?

– კი.

– ის ვინ არის, ხო არ იცი? ცხვირგატეხილს რო ახსენებს…..

– აუ, ეგ არ მიკითხავს.

– ნეტა გოგოა თუ ბიჭი?..

მერე სუსტი და ერთი წამით ამოვარდნილი ნიავი ჩადგა და ხმამ ჩემამდე ვეღარ მოაღწია. აუზს გავხედე, მეთქი რავი… იქნებ გავგრილდე… ეჰ… მარა თან ეს 500 ლარი და თან ისედაც ცურვა არ ვიცი… ჰუჰ!

[To be continued]