ცარიელი დღეები (XXXII ნაწილი)

Starry eyes forever shall be mine

– Cigarettes After Sex

 1.

 საჩუქრების ამბავი გრძელდებოდა… მომწერეს – მიდი ჩაიხანაში, ყაზბეგის 8 ნომერში და ბარში არის რაღაც შენთვის დატოვებული – გვიან ღამით მივედი, დამხვდა პატარა ყუთი, რომელშიც აღმოჩნდა ჭიქა, წარწერით „You’re a work of art. Not everyone will understand you, but the one’s who do, will never forget about you.“ რო გამოვედი, უკვე იმაზე დავიწყე ფიქრი, ვიმსახურებდი თუ არა ამ საჩუქრებს, მარა ძაან ბევრიც არ მიჭყლეტია ტვინი, ვიფიქრე, იყოს როგორც არის-თქო, ცუდი ნამდვილად არაფერი იყო.

 ტაქსის ველოდებოდი, ხელში ჩუპა-ჩუპსი მეჭირა და ამაოდ ვცდილობდი გახსნას, ერთი 3 წუთი ვეჩალიჩე, აშკარად ინსტრუქცია უნდა მოყვებოდეს-თქო, ვბრაზობდი და ტაქსიც გაჩერდა. ჩავჯექი და აღმოჩნდა, რო უკან ვიღაც გოგო იჯდა.

 – აქვე ამ მგზავრს ჩამოვსვამ და მერე წავიდეთ სადაც გინდა, – მითხრა მძღოლმა.

 – ჰო, კაი რავი, უკაცრავად, – ჩავიბუტბუტე ცოტა დაბნეულმა და გოგოს გავხედე.

 – არ არის პრომლემა, – მიპასუხა მხიარულად.

 – აჰა შენ ეს, – ჩუპა-ჩუპსი გავუწოდე და თან მივხვდი, ეტყობა იმიტომ ვერ გავხსენი, რო ჩემთვის არ იყო განკუთვნილი.

 – დიდი მადლობა, – გამომართვა დაუფიქრებლად და ღიმილით.

 – აჰა, ძმაო, ცხელი თონის პური მოიტეხე, – ჩაერთო მძღოლიც შეარინგ ის ქეარინგში.

 მოკლედ, გოგო მალე ჩავიდა და მე Wall-ში მივედი. სადაც დავლიე და დავასკვენი რომ – ნამდვილი მეგობარია ის, ვისაც შეგიძლია კოქტეილიდან ცოტა ისე მოუწრუპო, არც შენ მოგერიდოს და არც ის დარჩეს გაკვირვებული ან გაღიზიანებული. – ბოლო რაც იმ დღიდან მახსოვს ის არის, რო ყველანი სამიკიტნოში ვისხედით.

 2.

 მეორე საღამოს მეგობრებთან ერთად „ზოესთან“ ვიჯექი და ლუდს ვსვამდი.

 – ატყობ ხო, ტრუმენ შოუში რო ცხოვრობ? – მკითხა ერთ-ერთმა.

 – კი, ოღონდ მე მოვაწყვე. მომწონს, თვითონ მოვიფიქრე, შევქმენი და ჩემით ვაკეთებ ამ ბლოგს, შვილივით არის, – ვუთხარი ცოტა აღტკინებულმა.

 – აჰა, ეგრეა… ოღონდ მარტოხელა მამა ხარ, – მითხრა და მიუხედავად იმისა, რო სასაცილო იყო, არ გაგვეცინა.

 – ცხვირზე კანი მექერცლება ამდენი მოხოცვისგან, როდის უნდა გამიაროს ამ სურდომ?! – ვთქვი პატარა პაუზის შემდეგ და აშკარა გახდა, რომ ეს ჩემი მხრიდან უბრალოდ თემის შეცვლის უნიჭო მცდელობა იყო.

 გვიან სახლში რო მივედი, ერთმა ასი წლის უნახავმა ნაცნობმა მომწერა:

 – ნონო, ფართებს აღარ აკეთებ ხოლმე სახლში?

 – იშვიათად, აღარ მაქვს ის მუხტი, 90-ანებში რო მქონდა…

 – DJ-ობ?

 ბევრი DJ მეგობარი მყავს, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, ამ შეკითხვაში რატომღაც ირონია ამოვიკითხე.

 – არა მუსიკასთან არანაირი შეხება არ მაქვს…

 – ლამაზ გოგოებს შენ იცნობ ბევრს. ვიფიქრე ფართებს აკეთებდი და მოვიდოდი…..

 ჰმმ, არც კი ვიცოდი, რა უნდა მეპასუხა, ამიტომაც არაფერიც არ ვუპასუხე.

 სამაგიეროდ ამან ის გამახსენა, რო ბოლო დროს რამდენიმე მეგობარმა გოგომ შემომჩივლა, შენი ფრენდები რექვესთებს გვიგზავნიანო. ჰოდა, შევედი სეთინგებში, ჩემი ფრენდ ლისტი Only Me-ზე გადავიყვანე და მშვიდად დავიძინე.

 3.

 კიდევ ერთ გასაუბრებაზე ვიყავი, სადაც 10 შეკითხვიანი ტესტი შემავსებინეს, რომლისთვისაც 20 წუთი გამომიყვეს დრო. დაახლოებით ასეთი შეკითხვები იყო – ბიჭს აქვს 12 დონატი, 3 დაკარგა, 4 გახმა, რამდენი ცალი დარჩება 2 დღის მერე, თუ ის ჭამს დღეში 5-ს? – სავარაუდო პასუხები იყო: არცერთი, 37, ზეგ, მუხუდო. – საერთოდ ვერაფერს ვხვდებოდი, მაგრამ რა მექნა, მაინც შევავსე და აღმოჩნდა რომ 10-დან 8-ს სწორად ვუპასუხე.

 მერე იმ ლამაზ გოგოს შევხვდი, „სათამაშოების მაღაზიაში თვითონაც ფერადი რომ იყო“. Make up-ის გასაკეთებლად მიდიოდა ჩანთასთან და იქ გავყევი. პირველად იკეთებდა და აინტერესებდა, როგორ მოუხდებოდა. საერთოდ Make up-ის გაკეთება თუ მოგინდებათ, აუცილებლად ქეთო ჩანთაძესთან წადით, მაგრამ, უბრალოდ, ჩემი აზრით, ასეთ ბუნებრივად ლამაზ გოგოებს არანაირი Make up-ი არ სჭირდებათ. მე კი მშვენივრად გავერთე, ტელეფონი გამოვართვი და მთელი ამ პროცედურის დროს ფოტოებს ვუღებდი.

 საღამოს კი ის Blind date გოგო ვნახე, რომელიც ამასობაში სულაც აღარ იყო Blind date და აღმოჩნდა, რო ერთი ნახევარი წლის წინ, ფეისბუქზე ჩემი ბლოგიდან რაღაც აბზაცი ქონდა დაპოსტილი და ეხლა ეცინებოდა – მაშინ ამაზე არც კი მიფიქრია, პირადად თუ გაგიცნობდიო.

 4.

 ნათლიაჩემმა რაღაც მუსიკალური ვიდეოს პრომოს ვიღებ. შენც მოდი და ვინმე წამოიყვანეო. ხოდა წავიყვანე ერთი გოგო, რომელსაც ფეისბუქიდან ვიცნობდი და ისე არ მყავდა ნანახი და აღმოჩნდა, რომ ისეთივე კარგი და კიდევ იმაზე უკეთესი ყოფილა, ვიდრე წარმომედგინა. გადაღების პირველ დღეს გარეთ საკმაოდ ციოდა და სანამ სხვებს იღებდნენ, ძაან როცა ვიყინებოდით, ხან იქვე აფთიაქში შევდიოდით გასათბობად, ხან მანქანაში მუსიკას ვუსმენდით.

 მეორე დღეს სხვებზე ადრე მივედით და Wendy’s-ში შევედით ყავის დასალევად, სადაც პირველად მოხდა, რო ჩემი სახელი სწორად დააწერეს ჭიქას. ოღონდ სახელები პატარა ფურცელზე დავუწერე, მივეცი და ამან გაამართლა. მერე ნათლიაჩემმა დარეკა, მოვედითო და გავედით ანტიკვარიატის მაღაზიაში, მაღაზიის მეპატრონემ ძალიან გემრიელი ღვინო გამოიტანა და 3 ჭიქა ჩამასხა, გემრიელი კი იყო, მარა შუადღეზე ყავასთან ერთად ნამდვილად არ მინდოდა. ეს ანტიკვარიატის მფლობელი კი ცოტა უცნაური კაცი ჩანდა, ეტყობა რიცხვებზე ქონდა გართულება და ცდილობდა გამოეცნო ჩვენი ასაკი, წონა და ფეხის ზომაც კი. ჩვენ კი დიდი ხის მუსიკალური საკრავის ფასით დავინტერესდით და პასუხის შედეგად გასაგები გახდა, რო თავისუფლად შეგვეძლო ფასი არც გვეკითხა – 20 ათასი ლარი ღირდა.

 მერე ცოტა ქუჩაშიც გადავიღეთ. ნათლიაჩემმა, ამ დღეებში შეიძლება კადრები კიდევ დავამატოთო და დავიშალეთ.

 5.

 ფრენდ რექვესთი მომივიდა – დავაკონფირმე. უცებ ჩატში სიმღერა ჩამიგდეს, გამარჯობა მაინც გეთქვა-თქო, მივწერე. გამარჯობას არ ჯობია ეს სიმღერაო? – მოვუსმინე და რავი, სტანდარტულ სალამს კი ნამდვილად ჯობდა. მერე ლაპარაკს შევყევით და აღმოჩნდა, რო იტალიაში ცხოვრობს, ძაან მაგარი ტიპია-თქო, ვიფიქრე ვიზუალიდან გამომდინარეც და, რაც მთავარია, იქიდან, რასაც და როგორც მწერდა. ცოტა ისე ყვებოდა ამბებს – ჩემსავით გიჟურად. თავიდანვე მითხრა შეყვარებული მყავსო. მეთქი ოუკეი. უბრალოდ ვსაუბრობდით და კარგი იყო, როგორც ხდება ხოლმე, ვიცინოდით, მუსიკას ვუსმენდით,  მერე ერთხელ ექიმთან წავიდა სისხლის ასაღებად და იქიდან ხუმრობით მომწერა, ხელი დამიჭირეო. მერე მარკეტში შეიარა, იოგურტი მინდა-თქო ვუთხარი და კალათაში ჩადო, ფოტოც მაჩვენა. ღამე ისე ეძინებოდა, წერის თავი არ ქონდა და ვოის მეილი გამომიგზავნა, საყვარელი დუდღუნა ხმა ქონდა.

 მეორე დღეს, თავისი ფოტო ჩამიგდო, რომელიც ძაან გავდა ჩემს პროფაილ ფიქჩერს, ერთად გააკეთე ეს 2 ფოტო-თქო, მივწერე და გააკეთა. დავდებ ჩემთან-თქო და, კაიო. ხოდა, დავდე, ვიღაცეებმა დაალაიქეს, ზოგმა დააკომენტა, მოკლედ ჩვეულებრივად ვხალისობდით და უცებ მაგის ბიჭმა დააკომენტა იტალიურად – მე უკეთესი ვარ, თმა რო მქონდესო – ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, ცივი შხაპი რო გადაგევლება, თუ, არ ვიცი, რა შედარება უნდა მოვიყვანო, ცხვირიდან რო სისხლი წამოგივა რაღაცნაირად უმიზეზოდ. ჩემთავს ვუთხარი – მეთქი, შე იდიოტო, რითი ერთობი ამხელა კაცი-თქო. – რა შუაში ვიყავი საერთოდ.

 მარა ძალიან დიდხანსაც არ გასტანა ამ ჩემმა მდგომარეობამ, ეტყობა იმიტო, რო მაინც ის კი არ იყო მთავარი, თუ რამდენად ადეკვატური ვიყავი ქცევის მსოფლიო სტანდარტების მიმართ, მთავარი იყო ბუნებრივი ვყოფილიყავი, ისეთი, როგორიც ვარ. ზოგადად და თუნდაც ასეთი გართობის დროსაც…

 6.

 Wall-ში ბართან ვიდექი და გამახსენდა, შარშან გაზაფხულზე ერთმა ნაცნობმა მითხრა, „ის“ შემხვდაო და მითხრა – თურმე ნონო ჩემზე ცუდ რაღაცეებს ლაპარაკობსო. – ხოდა, საერთოდ არ იყო ესე და რამენაირად მინდოდა ცოდნოდა, რო დიდი ტყუილი იყო და ეხლა ამ 32 ნაწილის შემდეგ მაინც იმედია ზუსტად გაიგო რო არ იყო ეგ სიმართლე და არაფერს ცუდს არ ვლაპარაკობდი. მაშინ ეგ ამბავი იმდენად გამიტყდა, რო რაღაცნაირად გავთიშე თავი და დავივიწყე და აი ეხლა რატომღაც უცებ ამომიტივტივდა. ბარმენს მივუტრიალდი და დავლიე, დავლიე, დავლიე, კიდე დავლიე… Massive Attack-ის Live With Me-ს ვიდეოს პონტში გავხურდი და ქუჩაში გავბოდიალდი. ბნელოდა, მარა ეგრევე დავინახე, ორივენი იქ იდგნენ, მივედი და რატო დამსდევთ-მეთქი მივახალე. ჯერ ჯადოქარი შემოტრიალდა, მერე ბავშვი, ჯადოქარი გაკვირვებული იყო, ბავშვი შეშინებული. რას დამსდევთ-თქო, გავუმეორე კიდევ უფრო ხმამაღლა.

 – არ დაგსდევთ, – მითხრა ჯადოქარმა.

 – დამსდევთ და შემეცით უკვე, – ვუთხარი და თვალები მოვჭუტე, რო კარგად დამენახა.

 – ბავშვთან ესე ნუ ლაპარაკობთ, არც კი ვიცი ვინ ხართ, – მითხრა თავშეკავებულად.

 – არ იცი კი არა, მიდი ეხლა დროზე მომეცი ეგ ლექსი და შემეშვი, – ვუყვირე და ხელი გავუშვირე, რო ფურცელი მოეცა.

 – მამა, ვინ არის ეს კაცი? – იკითხა ბავშვმა.

 – არ ვიცი, შვილო… ვიღაცაში გეშლებით, ბატონო, – თქვა ჯადოქარმა და ბავშვი ხელში აიყვანა.

 – მომეცი, მომეცი-თქო შენი უნიჭო ლექსი! – ისევ ვუყვირე მე და უცებ ზურგზე ხელი ვიგრძენი. შემოვტრიალდი. ბიჭები იყვნენ.

 – აჰა, ეს ჩაიცვი, თორე უარესად გაცივდები, – კურტკა ჩამაცვა მეგობარმა.

 – რა გაყვირებს შეჩემა, სულ გაგიჟდი?! ცარიელ ქუჩაში დგახარ და ღრიალებ, –  თქვა ჩემმა ძმამ და სიგარეტს მოუკიდა…

 

 

 

 

ცარიელი დღეები (XXX ნაწილი)

You always seemed so sure

– Arcade Fire

1.

წინა ნაწილი გვიან დავდე, უკვე პარასკევი იყო. მანამდე მეგობარმა მომწერა, ველოდებით სად არისო. წარმოვიდგინე, როგორ ისხდნენ სამზარეულოში ყველანი ერთად, ნერვიულად სიგარეტს ეწეოდნენ და ელოდებოდნენ, სასაცილო იყო. მერე ჩემი ძმა გამეხუმრა, რატო აგვიანებ, ფანები ელოდებიანო და ეგეც წარმოვიდგინე, სადღაც სტადიონზე შეკრებილი ხალხი როგორ ელოდებოდა, ესეც სასაცილო იყო. მარა ბოლოს დედაჩემმა როცა მომწერა, არ ვიძინებ, სად არის ახალი ნაწილიო. უკვე აღარ იყო სასაცილო.

მოკლედ, მერე როცა ავტვირთე, მესიჯები მივიღე, ჩვენს ცარიელ დღეებს გვივსებს შენი „ცარიელი დღეებიო“. რაღაც პარადოქსი გამოდიოდა თითქოს, მარა მაგას აღარ ჩავუღრმავდი, უბრალოდ სასიამოვნოდ დავიმუხტე და ისევ წერა მომინდა. ერთ მესიჯში მეგობარი მიყვებოდა, როგორ ნახა თავისი ექსი და ცუდად გახდა, მთელი დღე უხასიათოდ იყო და უცებ გაახსენდა „ჩემი შეხვედრა მარშუტკაში“, მაისური როცა ვაჩვენე და ამის გახსენებამ კარგ განწყობაზე დამაყენა და პოზიტიურად შევხედე ყველაფერსო. ბოლოს კი მითხრა რო „The Coffee Bean & Tea Leaf” წადი, იქ საჩუქარი დაგიტოვეო.

წავედი და ძაან მაგარი რამე დამხვდა, CD იყო – „ცარიელი დღეების“ საუნდტრეკი, ანუ ყველა ის სიმღერა ერთად ჩაწერილი, რომლებიც წინ აქვს ხოლმე ჩემი ბლოგის თითოეულ ნაწილს დართული. აი ასე… ძალიან კარგია, როდესაც ადამიანებმა იციან ერთმანეთის გახარება.

2.

დილით დამირეკეს და სამსახურთან დაკავშირებით გასაუბრებაზე დამიბარეს. მივედი. გავესაუბრე. 1 კვირაში დაგიკავშირდებოთო. ამ დროს ნაცნობმა დამირეკა და იმანაც სამუშაო შემომთავაზა. სულ ასეა ხოლმე, ან არაფერი ხდება, ან ბევრი რამე ერთად.

მერე ერთ ულამაზეს გოგოს შევხვდი, თანაც ამ გარეგნული სილამაზის გარდა, ბევრი სხვა დადებითიც ქონდა. ცოტა დამაგვიანდა და, რო არ გაყინულიყო, სათამაშოების მაღაზიაში შევიდა, ხოდა, რო მივედი, ძალიან ლამაზი კადრი დამხვდა – მის გარშემო ყველაფერი სულ ჭრელი იყო და თვითონაც ფერადი. მერე Wendy’s-ში 2 ყავა ავიღეთ, მის ჭიქას მისი სახელი დააწერეს, ჩემსას ნონა. ცოტა ხანი ფეხით ვისეირნეთ, რაღა თქმა უნდა, როგორც ასეთ დროს ხდება, სისულელეებზე ვილაპარაკეთ და მალე დავიშალეთ. გარკვეული მიზეზების გამო არაფერი არ ხდებოდა, მარა მაინც აუტანლად სასიამოვნო იყო.

ღამე სახლში რო მივედი მეგობარმა გამომიგზავნა ეს ნახეო:

http://tinyurl.com/hfae9tn

ვიღაცის ბლოგი აღმოჩნდა სახელად „სხვისი ამბების დაცარიელება“, სადაც მე და „ცარიელ დღეებიც“ ვართ ნახსენები, თან წერია „ცარიელი დღეები“ წაკითხული არ მაქვსო. ნუ, მე წავიკითხე ეს „სხვისი ამბების დაცარიელება“ და მომეწონა კიდევაც. ჰოდა, რავი, აი ეხლა ზუსტად ამ წამს შეიძლება უკვე თვითონაც კითხულობს „ცარიელ დღეებს“.

3.

„მზესუმზირას“ ფართი იყო არტ-კაფეში, ჩემ ძმას და მეგობრებს დავურეკე, მითხრეს რაღაც კაფეში ვართ, გამოგვიარე და ერთად წავიდეთო, გავუარე და გამახსენდა – ამ კაფეში ერთხელ ვიყავით ნამყოფი მე და „ის“, „ინტერსტელარი“ ვნახეთ „ამირანში“ მეგობრებთან ერთად და მერე შემოვიარეთ გემრიელი შეიკების დასალევად…

მოკლედ, ფიქრებიდან გამოვერკვიე და მივედით „მზესუმზირაზე“. ბევრი ხალხი იყო, სასმელი ავიღე, დავდექი ჩემთვის და ვწრუპავდი. ამ დროს ერთი ნაცნობი მოვიდა და მეკითხება:

– რატო აკეთებ ამას? – თან ეღიმება.

– რას ვაკეთებ? – ვერ მივხვდი, რას გულისხმობდა, ვიდექი ჩემთვის წყნარად, ჩვეულებრივზე ჩვეულებრივად.

– რას აკეთებ და დგახარ და იპრანჭები! – მითხრა სიცილით და მეც გამეცინა, წარმოდგენა არ მქონდა ამის შესახებ. მართლა სასაცილო ფაქტი იყო.

მერე, როგორც ვიცი ხოლმე, DJ-სთან შევძვერი და იქ ვცეკვავდი, თან უკვე ძაან მთვრალი. ბოლო რაც მახსოვს, ერთი ჩემი მეგობარი ცუდად გახდა, იმას ვამშვიდებდი და ეგრე იქვე ტახზტე ჩაგვეძინა ერთად. რო წამოვედით, გათენებული იყო.

4.

საღამოს რო გამეღვიძა, HOLMES&WATSON-ში მივედი, საქმეს მალე მორჩნენ და „Rooms”-ში წავედით, პირველად ვიყავი და კარგი იყო, ძალიან ხარისხიანი კოქტეილები გაგვიმზადა ჩვენმა მეგობარმა, რომელიც ბარში მუშაობს, მუსიკაც ძალიან კარგი იყო, მარა მიუხედავად ამ ყველაფრისა, რაღაც იყო ჰაერში მაინც საშინლად უსიამოვნო, სუნამოს გადამეტებულ სურნელთან შეზავებული საშინელი თბილისურ-სნობური განწყობის არომატი. თავისუფლება აკლდა ამ ხალხს, თუნდაც წინა დღეს „მზესუმზირას” ფართიზე მყოფი ადამიანებისგან განსხვავებით.

იქიდან „მოზაიკაში“ შევიარეთ. იქაც გადაჭედილი იყო ყველაფერი. „მოზაიკას“ პატრონმა მომიყვა, გუშინ ვიღაც ტიპი იყო მოსული და ასე ამბობდა, ეს Wall-ი რა გაქაჩულია, მარა აბა რა იქნება, იმდენს ახსენებ „ცარიელ დღეებშიო“. ხოდა, არ ვიცი მართლა ასეა თუ არა, მაგრამ ასე რომ ამბობენ, უკვე ესეც კაია.

მერე მოგვშივდა და იქიდან „სამიკიტნოში“ წავედით. ბიჭებს ვთხოვე, მაშინდელივით იმდენს ნუ შეუკვეთავთ, რო მერე სახლში გამატანოთ კონტეინერებით ნახევარი საჭმელი-თქო და ამჯერად ეტყობა უფრო ფხიზლები იყვნენ და ჩემი თხოვნა გაითვალისწინეს.

5.

მეორე დღეს მამაჩემის ლექციაზე წავედი. 8 ლექცია უნდა წაიკითხოს თემაზე „სახელმწიფო და მაფია“ ჰოდა, ეს პირველი იყო, კარგად ჩაიარა, მსმენელებიც იყვნენ და, რაც მთავარია, ყურადღებით უსმენდნენ. დარბაზში ვიცოდი რო 2 გოგო უნდა ყოფილიყო, დები, რომლებსაც ლექციაც აინტერესებდათ და ამის გარდა დათქმული გვქონდა, რო გაგვეცნო ერთმანეთი, ბლოგის ერთგული მკითხველები იყვნენ. მაგრამ მე სახეზე ვერ ვიცნობდი, ისედაც ცუდი მხედველობა მაქვს და თან რატომღაც დარბაზში Wi-Fi-ც არ იჭერდა. ამიტომ ლექციის დროს ცოტა ხნით ბიბლიოთეკის დარბაზში ჩავედი და მოწერილი დამხვდა:

– რატო გახვედი?

– იმიტო, რო ნეტი არ იჭერს მანდ, ვერ გხედავ, – მივწერე სმაილებით.

– დამაგვიანდა და უკან დავჯექი.

– კაი, შემოვალ ეხლა, – და შევბრუნდი.

ჰოდა, მოკლედ, ლექცია რო მორჩა, როგორც იქნა წესიერად მივესალმე იმას, ვისაც ვწერდი და მის დასაც… და მოვილაპარაკეთ, რო სხვა ლექციებზეც შევხვდებით და მერე სადმე წავალთ ერთად, უფრო კარგად რომ გავიცნოთ ერთმანეთი.

იქიდან დედაჩემთან წავედი, ღამემდე იქ ვიყავი, 2 ეკლერი მაქვს და თუ გინდა ჩაი დალიეო, კი მინდოდა, მარა, არა მაიტა თან წავიღებ-თქო, ვუთხარი და წავედი ერთ მეგობართან სამსახურში, რომელიც გვიანობამდე მუშაობს და ვიფიქრე ესიამოვნებოდა, მარა აღმოჩნდა დიეტაზე და მაინც მე ვჭამე. რას მოიგონებენ ხოლმე ეს ლამაზი გოგოები ამ დიეტებს არ მესმის. ნუ, თუმცა ისე მგონია, რომ ეკლერების გარეშეც ესიამოვნა ჩემი ვიზიტი და ცოტა გავამხიარულე.

6.

დილით გამეღვიძა და კბილი მომტყდა, თან საღამოს ჩემი ძმის დაბადების დღე იყო და სასწრაფოდ რო არ გამეკეთებინა, დაბადების დღეზე კი არა, საერთოდ არსად არ წავიდოდი ესე არასოდეს. ჰოდა, მივედი ექიმთან, თან ჩემი ექიმი ისვენებდა იმ დღეს, მარა ესეც დავიკიდე, ვალიუმიც კი არ დამილევია და 2 საათი ვიჯექი პირღია, რაღაც კოშმარებს მიკეთებდნენ, კბილებში რკინები ჩამიდგეს, ღრძილებში თოკები და ბოლო-ბოლო ყველაფერი დროულად და კარგად გამიკეთეს. რო გამოვდიოდი, ექიმმა კონსულტანტ გოგოზე მითხრა, ისე რო იცოდე, ბებიამისიც ანთაძეაო. ვაჰ-თქო, შევიცხადე ხმამაღლა და ემოციურად და არ ვიცი, იმათმა რა იფიქრეს, მაგრამ ჩემი რეაქცია იმით იყო გამოწვეული, რომ „იმის“ ბებიაც ანთაძეა.

იქიდან სალონში წავედი, მივედი, დავჯექი და როცა ჩემს პარიკმახერს „თმები შემჭერის“ მაგივრად, „თმები გამიკეთე“ ვუთხარი, აი მანდ დავეჭვდი, მართლა ნაშა ხო არ ვარ-თქო, ძმის დაბადების დღის ფართიზე წასვლამდე ფაქტიურად მარტო ვარცხნილობის დასაყენებლად რო წავედი საპარიკმახეროში.

დაბადების დღეზე ძაან ბევრი ხალხი, ძალიან ბევრი სასმელი და ძალიან ბევრი მუსიკა იყო. ერთი Blind date-ც მქონდა, თუმცა ამ fb-ს გადამკიდე მთლად Blind აღარც გამოდის. მოკლედ, მოვიდა ერთი მშვენიერი გოგო, მარა ამდენი უცხო ადამიანი რო ნახა, ცოტა უხერხულად იგრძნო თავი და მალე წავიდა, იმ პირობით, რო კიდე შევხდებოდით ნაკლებად ხალხმრავალ ადგილას. მე აბსენტს ვსვამდი და ნელ-ნელა ყველაფერი ბუნდოვანი ხდებოდა, მთავარი იყო, იგრძნობოდა, რო ხალხი გადასარევად ერთობოდა და ყველას ნასიამოვნები გამომეტყველება ქონდა.

დასაძინებლად როცა დავწექი, ვიღაცამ სქრინშოთი გამომიგზავნა სადაც 1 საათიანი ტრეკი ჩანდა, ჩავრთე და გამახსენდა, რო ჯადოქარი კაი ხანია არ გამოჩენილა, თითქოს მომენატრასავით…..

ცარიელი დღეები (XX ნაწილი)

The music sounds better with you

– Stardust

1.

ფერდინან სელინის „მოგზაურობა ღამის დასალიერში“ დავამთავრე და, როგორც იქნა, მეგობარს დავუბრუნე.

– მოგეწონა?

– კი, ძალიან, – ნამდვილად სასიამოვნო საკითხავი იყო.

– ეხლა რას კითხულობ?

– ჰერტა მიულერის „სუნთქვის საქანელას“, მეგობარმა მაჩუქა დაბადების დღეზე.

– კარგი, მერე დავილაპარაკოთ ფერდინანდზე.

– ჰო, აუცილებლად.

მართლა მშვენიერი რომანი აღმოჩნდა, სელინიც საკუთარ თავზე ყვებოდა, პირდაპირ და დაუფარავად, თავის მოგზაურობაზე, პრობლემებზე, მატერიალურ თუ სულიერ გაჭირვებაზე.

მე კი ერთ რამეზე ვფიქრობდი, იმის გამო რომ იდეალისტი და ამავე დროს რადიკალისტი ვარ: ან ისეთი ბედნიერი ვიქნები, როგორიც მის გვერდით ვიყავი, ან საერთოდ აღარ ვიქნები არავისთან. ნაკლებ განცდაზე, ნაკლებ გრძნობაზე, ნაკლებ სიხარულზე არ დავთანხმდები. უკან გადადგმული ნაბიჯები არ მიყვარს.

2.

Wall-ში მივედი, ბევრი ხალხი დამხვდა, DJ რაღაცნაირ მხიარულ მუსიკას უკრავდა, თითქოს ისეთს, როგორიც არ უნდა მომწონებოდა, მაგრამ კარგი განწყობა იყო, ყველანი ცეკვავდნენ. უცებ პატრული მოვიდა და ყველაფერი მოსპო, საბუთი წარმოადგინეს, სადაც ეწერა, რო 23:00 საათის შემდეგ ხმაური აღარ შეიძლება, უიკენდზეც კი. DJ შიგნით შევიდა, მაგრამ ისეთი თბილი ამინდი იყო, შენობაში შესვლის სურვილი არავის გვქონდა და ესე გააფუჭეს საღამო.

ერთი ლამაზი გოგო გავიცანი, რომელსაც ვუთხარი – ჩემი მოკრძალებული და კომპეტენტური აზრით, ისეთი გოგო ხარ, მგონია ტანსაცმელს მარტო Naf Naf-ში ყიდულობ და ბათუმში მარტო Fanfan-ში დადიხარ-თქო. სილამაზესთან ერთად, იუმორის გრძნობაც აღმოაჩნდა და ჩემი კომპლიმენტ-კალამბური ნორმალურად აღიქვა. მოკლედ სასაცილო იყო. ისე, ეს „სასა“ რა შუაშია ვერ გავიგე, „ჰაჰა“ ასე ვიცინით და ამიტომაც მგონი ამ სიტყვას „სასაცილო“ კი არა, „ჰაჰაცილო“ უნდა ერქვას.

მერე დავლიე და ქუჩაში მეგობრებთან ერთად ფეხით მივსეირნობდი, ვიღაც ნაცნობის ნაცნობებს ვუხსნიდი, მე ალკოჰოლი არ მიყვარს-თქო, თუმცა საშინლად არადამაჯერებლად გამოვიყურებოდი, რადგანაც ერთ ხელში ჭიქა „ვოდკა რედ ბული“ მეჭირა და მეორეში გაუხსნელი ბოთლი „Finlandia”.

3.

რაგბის მსოფლიო ჩემპიონატი დაიწყო, ჩვენების თამაშს ვუყურე, მაგრად ითამაშეს და ძაან გამახარეს, ტონგას ძლიერ ნაკრებს მოუგეს 17:10.

საღამოს ჯერ HOLMES&WATSON-ში წავედი და იქიდან ყველანი Wall-ში, შედარებით ცოტა ხალხი იყო, ალბათ იმიტო, რომ იმ დღეს დიღომში Apparat-ი უკრავდა. საკმაოდ ბევრი დავლიეთ და რო თენდებოდა, როგორც ასეთ დროს ხდება ხოლმე, საჭმელად წასვლა ავიტეხეთ, „სამიკიტნოში“ მივედით, ერთ-ერთმა მენიუ მოიმარჯვა და მიმტანს მიმართა: მოგვიტანეთ – ღორის მწვადი, ქათმის მწვადი, ჩაქაფული, კიტრი-პომიდორის სალათა, ღომი, სოკო კეცზე სულგუნით, 2 პორცია კარტოფილი, დიდი აჭარული ხაჭაპური 3 კვერცხით… ჩვენ გვეცინებოდა, იმიტომ რომ სულ ოთხნი ვიყავით და გვეგონა რო ხუმრობდა, ის არ ჩერდებოდა და კიდე და კიდე უკვეთავდა და რაც მთავარია, რო მორჩა, ოფიციანტს ასე უთხრა – დანარჩენს ბიჭები გეტყვიანო. ძაან სასაცილო იყო, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, ჩემმა ძმამ კიდე შეუკვეთა ლობიო, ჭადი, ფხალი, ბადრიჯანი და კიდევ აღარ მახსოვს რა აღარ და თვითონ დაიძინა, ისე რო სანამ არ წამოვედით, არც გაუღვიძია და, შესაბამისად, პირიც არაფრისთვის დაუკარებია, დანარჩენს ორს გვეყო საღი აზრი და მეტი აღარ შევუკვეთეთ. ნახევარი, ბუნებრივია, ისედაც ვერ შევჭამეთ და წამოსვლისას ვთხოვე ვეგეტარიანული რაც არის, კონტეინერებში ჩამილაგეთ და გამატანეთ-თქო. იმდენი იყო, რო ნაწილი დღემდე მაცივარში მაქვს.

მოკლედ სახლში ესეთი დახუნძლული რო მივედი, უკვე თენდებოდა და დროზე უნდა მომესწრო გამოძინება, მეორე დღეს ჩემი მეგობრის ქორწილი იყო.

4.

გვიან გამეღვიძა და სწრაფად დავიწყე მოწესრიგება. წავედი, ახალი „ბრიტვა“ ვიყიდე, გავიპარსე, კარადიდან ღია ფერის „საროჩკაც“ გამოვაძვრინე. საჩუქარზეც ვიზრუნე, როგორც ხელმოკლე ხელოვანებმა იციან ხოლმე, ჩემი ნახატი ამოვაბეჭდინე, შუშაში და ჩარჩოში ჩავსვი და უკან მისალოცი წარწერაც გავუკეთე. ნახატი, რა თქმა უნდა, თემატურად შევარჩიე, ჩახუტებული წყვილის.

ქორწილი „ტერასაზე“ იყო, ძალიან მშვიდ, წყნარ და მყუდრო გარემოში, ისეთში, როგორშიც იდეაში უნდა იყოს ყველა ქორწილი და ანუ ისეთში, როგორშიც თითქმის არასოდეს არის ხოლმე ქართული ქორწილები.

შამპანურს ვწრუპავდი, მაგიდაზე რაც კი ზეთისხილი იყო, სულ შევსანსლე და მერე, როგორც მჩვევია, პატარა ბავშვივით ველოდებოდი, როდის დაჭრიდნენ ტორტს. ამასობაში სიძემ იმღერა, რაზეც სტუმრები წამოიშალნენ და იცეკვეს, ცოტა მეც გავმოძრავდი, მარა მალე დავბრუნდი მაგიდასთან და ხილს და თხილს მივეტანე. ძალიან მიხარია, როდესაც ბედნიერ წყვილს ვხედავ, მითუმეტეს, თუ ისინი ჩემი ახლობლები არიან. საერთოდ ჩემს თვისებებზე არ ვგიჟდები და ალბათ ამიტომ გამორჩეულად მიყვარს ჩემში ეს თვისება – ძალიან მიხარია ხოლმე სხვებთან იმის დანახვა, რაც მეც მინდა და არ გამომდის.

5.

ჩემმა მეგობარმა დამირეკა, ისრაელში რო ცხოვრობს, ისევ რამდენიმე დღით ჩამოსულა და შევხვდეთ გავისეირნოთო. შევხვდი, შვილთან ერთად იყო, ძალიან მაგარი ბიჭი ყავს, უკვე დიდია, მგონი 14 წლის. ერთად ვისეირნეთ კუს ტბაზე, მზესუმზირას ვაკნატუნებდით, თან ათას სისულელეზე ვლაპარაკობდით, ჭკვიანური სახით და ათას ჭკვიანურ რამეზე, სულელურით.

მერე მოგვშივდა და „რეტროში“ წავედით, აჭარული ხაჭაპური და ნაღების ლიმონათი შევუკვეთეთ და ასეთ უბრალო დროის ტარებაში, რაღაც იყო ძალიან კარგი, მეგობრული და განსაკუთრებული.

რო გაფრინდა, მივწერე – ძაან კაი იყო ის დღე კუს ტბაზე და მერე ხაჭაპურები ; ) რაღაცნაირად კარგად დამამახსოვრდა. მიყვარხარ! და შენს არაჩვეულებრივ შვილზეც ვგიჟდები : )

6.

ოთხაშაბათია, მთელი დღე სახლში ვზივარ და ვფიქრობ, რა არ მიყვარს, ერთხელ, მახსოვს, ჩამოვთვალე კიდევაც, ხოდა ეხლა ვიხსენებ, არ მიყვარს – ფენოვანი ხაჭაპური რო მეფხვნება, დიდ-ჩანთიანი გოგოები, მთვრალები, კაცებს რო ფეხბურთი არ უყვართ, წვიმა, მართლმადიდებელ მშობელთა კავშირი, სიგარეტის კვამლი, ტრანსპორტში კონდიციონერისგან ცხვირში რო გასრუტუნებს (თუმცა უფრო მეტად არ მიყვარს ეს კონდიციონერი თუ გაფუჭებულია), იაფფასიანი სუნამოს სუნი, სნობები და თავხედები, ინტერნეტი რო ჭედავს, სიცხე და სიცივე, ბიჭებს თუ კატები ძაღლებზე მეტად უყვართ, როცა ვინმე ახველებს, მანქანების სიგნალი, 09-ში რო არავინ პასუხობს, სანადიროდ რო დადიან, შეკითხვა: ტაქსი ხო არ გინდათ? – და ალბათ კიდევ ათასი რამ, რაც ეხლა ვერ გავიხსენე.

ჩამეძინა და რო გამომეღვიძა, ვიფიქრე, ეს ნაწილი პატარა გამოვა-თქო, ასეც უნდა ყოფილიყო, იმიტომ რომ შედარებით ცარიელი დღეები იყო, პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით.

ეხლა ვწერ. ამ აბზაცს დავამთავრებ და ეგრევე უნდა ავტვირთო, თან ჩაის ვსვამ, ტყის ხილის ჩაის, ეს ჩაი ერთად ვიყიდეთ. თითქმის ნახევარი წელია, რაც აღარ მინახავს, მე კიდე ვზივარ და ჯერ კიდევ ტყის ხილის ჩაის მივირთმევ.

უჰუ, აი იმ ჩაის, მე და შენ ერთად რომ ვიყიდეთ…

[To be continued]