ცარიელი დღეები (XXXVII ნაწილი)

Only for You

– Heartless Bastards

1.

Wall-ში ვიდექით – მე, დიანა, მაშო და სანდრო ჯავახიშვილი, გარშემო ბევრი ხალხი იყო, მიდიოდნენ-მოდიოდნენ, ჩვენ კიდე ვიდექით, ვიდექით და ათას რამეზე ვლაპარაკობდით, რაღაც მომენტში დიანამ – ნახეთ რა კაი გოგოაო და ერთ გოგოზე შეგვახედა, მაშოც დაეთანხმა, ჰოდა, მერე კაი ხანი ამ გოგოს ვუყურებდით და მიდიოდა მისი ქება, რო აქ ვინც არის ყველაზე კაი გოგოაო. თან ჰეტერო გოგოები რო გოგოს ასე აქებენ, ესე იგი, მართლა კაი გოგოა. მეც ვეთანხმებოდი, არც სანდროს უთქვამს რამე საწინააღმდეგო. ეს გოგო მანამდეც წინა კვირასაც შემჩნეული მყავდა, მაგრამ მახსოვს, რატომღაც შეგრძნება გამიჩნდა, რო თვითონ დიდად არ დაინტერესდა ჩემით, არ ვიცი, რატო ვიფიქრე ასე, მარა მისი გამოხედვისგან გამომდინარე ასეთი შთაბეჭდილება დამრჩა. ჰოდა, მოკლედ, ვიდექით ასე და ვაგრძელებდით მასზე კაი რაღაცეების ლაპარაკს და უცებ იმ გოგომ თავის მეგობარ მეორე გოგოს ხმამაღლა უთხრა – ავტონომია! მერე ერთმანეთს გადახედეს და გაეღიმათ, მერე კიდევ – ავტონომია! და თან ცოტა ეცინებათსავით, მეც ვუყურებ… ავტონომია! თქვა კიდევ უფრო ხმამაღლა და უცებ თავის მეგობარს ეუბნება – აი ამანაც გაიგო და ჩემზე ანიშნებს თვალებით. გავიგე, ხო, და ისიც გავიგე, რო ამან გაიგოო… ჰოდა, მოკლედ ასე გავიცანი ანა, რომელსაც მერე ძაან უნდოდა ჩემთვის სახეზე ბრჭყვიალების შემოყრა და რო ვთხოვე, არ მინდა-თქო, გმირულად შეიკავა თავი და მთელი ღამე ყველას აყრიდა ჩემს გარდა.

სახლში რო მივედი, ფბ-ზე რიქვესთი გავუგზავნე და ის ამბავი მოვუყევი, თავიდან რო მომეჩვენა, რო რაღაც უცნაურად უარყოფითად მიყურებდა და ამის მოყოლა ცოტა ისე გამომივიდა, რაღაცეებს რო იგონებენ ხოლმე იმისთვის, რო საპასუხოდ მოისმინონ სიტყვები: არა, არა, რას ამბობ, ეგრე არ ყოფილა! მარა მოკლედ, ასე იყო თუ ისე, იმ ღამეს ძილის წინ ერთი სიტყვა გამახსენდა.

ავტონომია.

2.

დილა მე და ნიკუშამ ვისკით და ჩემი ცოლის დაქალებით დავიწყეთ. საღამოსკენ პახმელია დამარცხებული იყო, გარეთ ციოდა, ანა თურმე რიფერში მუშაობდა. ეს ფიქრები მქონდა თავში და Wall-ისკენ წასასვლელად ვემზადებოდი, გავედი, ჩანთაში ჩემი ჰუდი ჩავტენე, გზად რიფერში შევიარე და ანას დავუტოვე, რომელსაც, რა თქმა უნდა, თხლად ეცვა და ღამე Wall-ში შესცივდებოდა.

Wall-ში ქეთოს დაბადების დღე იყო, რო მივედი, ცოტა ხანში მამაო ტორტით გამოვიდა, ერთი ნაჭერი მეც მერგო და საკმაოდ გემრიელი აღმოჩნდა, მერე მე და მარიამი ვისხედით, რაღაცეებს ვჭორაობდით და ამასობაში ანაც მოვიდა ჩემი ჰუდით, მოკლედ, კლასიკური საყვარლობა გამოვიდა – გოგოებს რო ბიჭების ცოტათი დიდი ზომის ტანსაცმელი აცვიათ ხოლმე.

ბევრი ხალხი არ იყო, სულ ასე ხდება, თუ პარასკევს ბევრი ხალხია, შაბათს ცოტაა, ან პირიქით. ჰოდა, ეს მოწყენილობა რო გადამეფარა, ფურცელი და პასტა ავიღე და მე და ანამ სიტყვობანა ვითამაშეთ, ნუ, ამან, რა თქმა უნდა, დიდი მხიარულება არ მოგვიტანა, მარა რაღაც მაინც იყო საკაიფო.

3.

ორნი იდგნენ, მაღალი და დაბალი.

– ეს რა პლანეტაა? – კითხა დაბალმა.

– დედამიწა, – უპასუხა მაღალმა.

– რას წარმოადგენენ?

– საკმაოდ უცნაური არსებებით არის დასახლებული, ძირითადად უხილავი ძალების ჯერათ…

– მაგალითად?

– მაგალითად, სიყვარულის, ან ღმერთის…

– ჰმ, ჩვენი?

– ჩვენი ნაკლებად.

– ჰაჰჰაჰ, ხო არ დავაჯეროთ…

– ჯერ ადრეა, ისედაც მაგარი აჭრილები არიან და თან ხო გეუბნებით, იმის უფრო ჯერათ, რასაც ვერ ხედავენ…

– კაი, ჰო, სად მცალია ამათთვის, – თქვა დაბალმა და ცაში ჩაიხედა.

გამეღვიძა.

4.

რიფერში დათო ლომიძის კონცერტი და დაბადების დღე იყო, კოჩაროვს მივწერე, ხო არ მოხვალ-თქო და, კიო. მივედით, დათო უკრავდა, მე და კოჩაროვი დავჯექით და დავიწყეთ ლაპარაკი სიყვარულზე, მერე სანდრო მოვიდა სულაქველიძე და ცოტა ხანი ალკოჰოლზე ვილაპარაკეთ, მარა არაფერი არ გამოვიდა და ისევ სიყვარულზე გავაგრძელეთ.

მერე ანაც მოვიდა, ლამაზი იყო – ვიწრო შავი ჯინსები და მოხსნილსაყელოიანი თეთრი „საროჩკა“ ეცვა, იმ დღეს არ მუშაობდა და ცოტა გავერთეთ. მე ლუდი დავლიე, ანამ არა, მუსიკას ვუსმენდით, რატომღაც ცოტა ხალხი იყო და ამიტომ რიფერისთვის დამახასიეთებელი სიგარეტის ბუღი და გაუსაძლისი სიტუაცია არ იდგა.

მერე ვიღაც გოგო მოგვიახლოვდა ტორტით, ჯერ ანას აძალებდა, მერე ანას დაქალს, ორივემ რო უარი უთხრა, შემომიტრიალდა – შენ შეჭამე, თორე ამათ ვაჭმევო… და მე, რა თქმა უნდა, როგორც ჭეშმარიტმა ჯენტლმენმა, პირი გავაღე და არც თუ ისე გემრიელი ტორტის ნაჭერი ჩამტენა.

5.

მეორე დღეს შრუტემ მომწერა, რას შვებიო, მეთქი რავის. ჰოდა, შევხვდით და წავედით რიფერში, 2-2 კათხა ლუდი დავლიეთ, თუ შეიძლება, რო პლასტმასის ჭიქაზე კათხა ვთქვა, და თან ანასაც გამოველაპარაკეთ, რო არ მოეწყინა, თორე დიდი არაფერი ხდებოდა, 3 კაცი შემოვიდა მოსაფსმელად და კოჩაროვმა შემოიარა ცოტა ხნით. თუმცა შეიძლება ანას სულაც არ ჭირდებოდა ეს გართობა და ამ სიწყნარეში მეცადინეობა ერჩივნა, მაგრამ მაგდენი ვეღარ მოვიფიქრე და ნუ, თან ბოლო-ბოლო უკვე ცოტა ხალხიც იწყებდა მოსვლას.

მოკლედ, ცოტა ხანში მე და შრუტე Wall-ში ჩავედით, სადაც რეზის დაბადების დღე უნდა ყოფილიყო, მარა ამის მაგივრად ისეთი სიცივე დაგხვდა, რო ეგრევე ყველანი მანქანებში გავნაწილდით, დიდი დინამიკებიც თან წავიღეთ და წავედით HOLMES&WATSON-ში, მერე მე რაღაც მომენტში დავთვერი, ჩავხტი ტაქსიში, ანას რიფერში გავუარე და ამოვბრუნდით უკან და მიუხედავად იმისა, რო ეს ყველაფერი ძალიან ოპერატიულად, სულ რაღაც 10 წუთში გავაკეთე, აღმოჩნდა, რო ამასობაში მეზობლებმა იჩივლეს, ხმაურიაო, პატრული მოვიდა და ყველანი ისევ Wall-ში ბრუნდებოდნენ. აი ასე ებრძოდა რეზის დაბდღეს ხან კლიმატი და ხან კანონი.

როგორც ჩანს, ალკოჰოლმა იმოქმედა და Wall-ში ხალხს თითქოს ისე აღარ ციოდა, თუმცა მე და ანა მაინც სკამზე დავდექით და გამათბობელთან ყველაზე ახლოს მოვხვდით – ანა, ხელში ჩაის ჭიქით და მე ვისკის, ზუსტად ამ მომენტში ელენემ ჩვენი პირველი ფოტოც გადაგვიღო. დიანამ ჩუმად მითხრა – შოკში ვარო. ამ დროს ბენჯერამ Night Pizza გამოიძახა ისე, ვერც მიხვდა, რო ანდროს ელაპარაკებოდა, თითო ნაჭერი ჩვენც გვერგო და მერე ანამ, მე წავედი ეხლა, სანამ დავიძინებ ცოტა უნდა ვიმეცადინოო, და წავიდა. ჩვენც მალე დავიშალეთ, უბრალოდ, სტელაში შევიარეთ და ცოტა კიდე ვჭამეთ.

6.

მაგიდასთან ვიჯექი და ნიუს ფიდს ვსქროლავდი, ტახტზე ჩემი ბავშვობის ძმაკაცი იჯდა და ტვ-ში რაღაც ფილმს უყურებდა.

– იცი დამესიზმრა, თანაც ორჯერ? – ვუთხარი და ნაუშნიკები მოვიხსენი.

– მერე?

– რავი, მერე არაფერი…

– რა არაფერი, მოყევი რა ხდებოდა სიზმრებში?

– ნუ, არაფერი არ ხდებოდა, ერთხელ დედამისთან ერთად დამესიზმრა და მეორედ სავარძელში იჯდა, მე ვუყურებდი და ბოლოს თვითონაც შემომხედა…

– როგორ შემოგხედა?

– უემოციოდ.

– ჰმმ…..

– მერე გამეღვიძა და მივხვდი, რო ბლოგის წერას უნდა მოვრჩე, თუ ძაან მომინდება სხვა ბლოგს დავწერ, სხვა სათაურით.

მეგობარმა თავი დამიქნია და ფილმს მიუბრუნდა. მე კიდე საათს დავხედე – 00:00. ცარიელი დღეების ვორდის ფაილი გავხსენი და უკანასკნელი აბზაცი მივაწერე:

2 აპრილი დადგა – გილოცავ დაბადების დღეს!.. ყოველგვარი პათეტიკის და დრამის გარეშე, უბრალოდ მინდა იცოდე, რომ მე თავს ბედნიერად ვგრძნობ და შენც სიყვარულს გისურვებ!

მხრებზე ჩამოსრიალებული ნაუშნიკებიდან Heartless Bastard-ის ვოკალისტის ხმა გამოდიოდა – Only for Youuuu….. და ეს იყო ცარიელ დღეებში პირველი სიმღერა, რომელიც მას არ ეძღვნებოდა.

მოკლედ, როგორც ერთმა საყვარელმა ბიჭმა თქვა – რაც მოხტა, მოხტა!

 

 

 

ცარიელი დღეები (XXXVI ნაწილი)

I just can’t leave it alone

– The Last Shadow Puppets

1.

ლიტ-კაფეში მივედი. ნათლიაჩემს გადაღებისთვის გოგოები რო ავარჩევინე, ერთ-ერთს უნდა შევხვედროდით. ყველაზე პუნქტუალური მე აღმოვჩნდი. ცოტა ხანში ის გოგოც მოვიდა და ბოლოს ნათლიაჩემიც. დავსხედით, ჩაი შევუკვეთეთ, გადაღებაც დაიწყო, მე რაღაც სისულელეებს ვხუმრობდი, ქასთინგზე მოსულს ვაცინებდი და არც კი ვიცი, ამითი ვეხმარებოდი, თუ პირიქით, შეიძლება ხელს ვუშლიდი მუშაობაში. იქიდან არტ-კაფეში გავიარეთ, ჩვენი „მსახიობი“ იქ დავტოვეთ, მე ჟაკეტი ავიღე, რომელიც წინა კვირას დამრჩა და მე და ნათლიაჩემი „ლინვილში“ ჩავედით, სადაც მეორე გოგო გველოდებოდა, რომელსაც მართლა ქონდა მსახიობის გამოცდილება. მე ისევ არ დავჯერდი უბრალო დამკავშირებლის როლს და რაღაცეებს ვმაიმუნობდი, სიტუაცია უფრო არაოფიციალური რო ყოფილიყო გადაღებისთვის, თუმცა საერთოდ არ ვარ დარწმუნებული, ეს ვინმეს ჭირდებოდა თუ არა.

მოკლედ, გადაღებას რო მოვრჩით, HOLMES&WATSON-ში შევიარე და იქიდან ყველანი ერთად წავედით მტკვარზე, სადაც მზესუმზირას ფართი იყო. პატარა ოთახში რატი უკრავდა, ხელს არ შეგიშლი-თქო, ვუთხარი, როგორც მიყვარს ხოლმე შევძვერი და მის გვერდით ვცეკვავდი, რა თქმა უნდა, მშვენივრად მესმის, რო უჩემოდ იქ არავის არაფერი დააკლდებოდა, მაგრამ მგონია, რო სულ ცოტათი მაინც ვხოდავ ხოლმე სიტუაციას, ამის დასტურად, 1 საათის მერე როცა გამოვძვერი, ეკა ყიფიანმა მითხრა – ოდესმე DJ-ის გვერდით მოცეკვავე ბიჭს თუ დავხატავ, აუცილებლად შენ იქნებიო.

მერე ერთი ნაცნობი შემეფეთა, ეხლა აქ დამელოდე, ბოთლს მოვიტან და მოვწიოთო, შეტრიალდა თუ არა, ეგრევე გავქრი. მოსაწევი არ მევასება! მერე კიდევ ერთმა ნაცნობმა რაღაც აბსოლუტურად საეჭვო სახელწოდების ნახევარი აბი ჩამიდო ხელში და მითხრა, მაგრა ადუნებსო. სულ არ მინდოდა მოდუნება, მოსახოდი და საერთოდაც ხარისხიანი დრაგები მიყვარს, ამიტომ ეგ აბი სხვას მივეცი და დიდ ოთახში გავედი. სადაც ერთი გოგო შემხვდა, მკერდი გავიდიდე და უნდა გაჩვენოო, მაისური გაიწია და მაჩვენა, მეთქი ვა.. კაია-თქო! – ერთ ნახევარ საათში ისევ მოვიდა – იცი მკერდი გავიდიდე უნდა გაჩვენოო, – კაი გოგო იყო, მკერდიც კარგი ქონდა, მარა ვუთხარი, უკვე მაჩვენე-თქო, ეტყობა ძაან წესიერი ვარ, თორე ხო ნახავდა სხვა იმ მკერდს მეორეჯერაც. მოკლედ, ასე გავერთე და 8-ის ნახევარზე წამოვედი სახლში. რო დავწექი, წვიმის ხმა გავიგე და რაღაცნაირად მყუდროდ ჩამეძინა.

2.

დილით, ძილში ხმა ჩამესმა, მამაჩემი ლაპარაკობდა ტელეფონზე:

– ჰო, კაია ძაან ეს პორნოგრაფიის პროექტი, კი, კი ხო იცი ახალგაზრდებს აინტერესებთ ეხლა ეს პორნოგრაფიის ამბები…

მეთქი ვახ… რა ხდება?! გამოვფხიზლდი და შევეცადე გამეგო რა ბაზარი იყო.

– ხო, ხო მოკლედ წარმატებები, აბა შენ იცი მიაწექი მაგ ფოტოგრაფიის პროექტს.

უჰ, მეთქი აი თურმე რა ხდება.. ამოვისუნთქე, თავში პახმელიის ფიქრები დავალაგე და ავდექი.

კაი ხანი ვერაფერი ვჭამე, მე და ჩემი ძმა ვისკით ვიწყებდით შაბათ დღეს, რო დაღამდა და Wall-ში წასვლის დრო მოახლოვდა, ვიფიქრე ვისადილებ-თქო და წიწიბურას მივაყოლე წიწიბურას კატლეტი და ყველაფერი რო შევჭამე, მერე გავიაზრე რაც გავაკეთე.

Wall-ში რო მივედი, ჯერ ვიღაც კაცი ინგლისურად გამომელაპარაკა, ლოს-ანჯელესიდან ვარო და უცებ მის გვერდით მდგომი ბიჭი, რომელიც მანამდე მეგონა რო ამასთან ერთად იყო, მეუბნება:

– აუ, ძმაო გატყუებს ეგ, მე წეღან მითხრა კალიფორნიიდან ვარო!

რა უნდა მეთქვა, ერთი გავხედე და უჰუ-თქო თავი დავუქნიე. მერე ლოს-ანჯელესელი კაცი წავიდა და ამან არ მომასვენა, მე ტელევიზორშიც გნახე და მინდოდა მეკითხა, რაღაც მაწუხებდა და შენ მაინც, როგორც ნაცნობი ექიმი მირჩევდი რამესო, – მეთქი მდაააა…

– ეხლა ხო უკეთ ხარ-თქო? – ვკითხე. – კიო, – ჰოდა, ვსო!.. დღეს შაბათია, გავერთოთ მეთქი. მარა იმდღეს გართობა მაინც არ გამოვიდა, ორმა უცხო და ნეგატიურმა ტიპმა ჯერ ნაცნობ გოგოებს შეუჭამეს ტვინი და მერე ჩვენ რო ჩავერიეთ, გადმოერთნენ და 1 საათი ატყდა რაღაც უაზრო საუბრები. მე არ ვერეოდი, იმიტომ, რო ჩემი ძმა და მეგობრები ერთობიან და კრეატიულად პინგ-პონგს ეთამაშებიან ხოლმე ეგეთებს, მე კიდე ნერვები არ მყოფნის, მინდა მივიდე და ვუთხრა – ე, ბიჭო, მოგიტყნავ ეხლა დედის ტრაკს, შაბათია, კარგ ხასიათზე ვართ და შენ ტვინს რატო გვიბურღავ! – და მერე მე გამოვალ ფსიხი და პათოლოგი. ჰოდა, ამიტომაც ვიყავი ჩუმად. ნუ ბოლოს, როგორც იქნა, მოვიშორეთ ესენი და წავედით საჭმელად „სტელაში“. ცოტა ხანში შევამჩნიეთ, რო გვერდით მაგიდასთან გოგო იჯდა მარტო და ძაან უცნაური იყო, ღამე 5 საათზე მარტო რატო იყო რესტორანში. ამიტომ მეგობარს ვთხოვე, მიდი გადაჯექი და გაარკვიე-თქო, გადაჯდა და მალე დაბრუნდა, iPhone დავტოვე მაგიდაზე და ეხლა შენ მიდი წამოსაღებადო, წავედი, აღმოჩნდა, რო გალერიში არ შეუშვეს ბიჭი, რომელთანაც ერთადაც იყო და მერე ის ბიჭი სახლში წავიდა, ამას შიოდა და მოვიდა აქ, ნუ, ცოტა მაინც უცნაური იყო, მაგრამ დავიკიდე. რაღაც მომენტში ლაპარაკის დროს ვუთხარი, ამსტერდამში ვსწავლობდი მეთქი, რაზეც მიპასუხა – ჰო, კაია გერმანიაო, – მეგობრის iPhone-ს ხელი დავავლე და ეგრევე ჩვენს მაგიდასთან დავბრუნდი.

3.

მთელი დღე სახლში ვიყავი. ფბ-ზე დავძრებოდი. ჯერ ვიღაც ინგლისელი მოდელი მიამსგავსეს შოთა რუსთაველს და ამაზე გადაირია ერი, მაგრამ მერე ბიძინამ ხე ამოიღო, გემზე შემოდო და ამ ისტორიამ ყველა სხვა გადაფარა.

მერე აღმოვაჩინე, რო იმ გოგოს, ლიტ-კაფეში რომელიც იყო გადაღებაზე, ბლოგის წერა დაუწყია და მეც მომიხსენია, როგორც – ბლოგის სუპერსტარი. აი, ლინკი და ნახეთ, ყოველთვის ვავრცელებ ბლოგებს, სადაც მე ან „ცარიელი დღეებია“ ნახსენები, იქნებ იმითაც დაინტერესდეთ და ისიამოვნოთ:

https://maryaustinblog.wordpress.com/

4.

მეორე დღეს ქუჩაში გავედი, თბილოდა და გავისეირნე.

ვიღაც ტიპმა, რომელიც პლასტმასის უცხოპლანეტელს გავდა, ხელში ბუკლეტი შემომაჩეჩა, დავხედე და ეწერა – დასრულდება ოდესმე ტანჯვა? – ამ დროს ქუჩის იქითა მხრიდან ხმა გავიგე – What the hell am I doing here? I don’t belong here… – გავიხედე, ვიღაც ბიჭს გიტარა დინამიკებში ქონდა შეერთებული და მღეროდა. გამეღიმასავით – ეს წარწერა/მე/და ეს ნაწყვეტი Creep-დან – ნებისმიერ ინდი ფილმს დაამშვენებდა, ისეთი კადრი იყო.

მაგრამ მერე ბუკლეტი ურნაში ჩავაგდე, აღარც სიმღერა ისმოდა, მარშუტკა გავაჩერე და სახლში დავბრუნდი. მორჩა კინო.

5.

ანტრეში ვიჯექი – ყავა და დიდი ხნის უნახავი მეგობარი იყვნენ ჩემს წინ, გვერდით კი ტრადიციულად ყველგან გაშლილი ჩემი ლეპტოპი – ნოთიფიქეიშენი მომივიდა.

– უი, მერაბ ნინიძემ დამილაიქა „ცარიელი დღეეები“.

– მერაბს ფეისბუქი აქვს?

– კი, ოღონდ თავისი სახელი და გვარით არა.

– აუ, იცი რა გამახსენდა, ბავშვობაში ბიძაშენთან რო მოდიოდა სტუმრად და შენ ავტოგრაფებს ართმევდი და მერე გოგოებს ურიგებდი ხოლმე.

– ჰაჰჰაჰ, ხო… – ვუთხარი მე და ასეთ ლაპარაკში მოსაღამოვდა. დავიშალეთ.

სახლში რო მივედი, The Last Shadow Puppets-ის ახალი ვიდეო ვნახე და ისევ, როგორც წინა კვირას Suede-ს ვიდეოზე, ეხლაც სურვილი გამიჩნდა მე ვყოფილიყავი იქ, მე მემღერა სილაში ნიჩბით ხელში. მერე ამის გამო იმაზე დავფიქრდი, რო ეტყობა ბოლო დროს ემოციები, რომელიც დამიგროვდა, ბლოგში აღარ მეტევა-თქო და, როგორც მჩვევია, ვცადე თავი დამეწყნარებინა და საკუთარ კანში ჩავტეულიყავი.

6.

Wall-ში ბევრი ხალხი იყო, ბართან ვიდექი, უცებ მოვიხედე და ჩემს გვერდით ჯადოქარი იდგა.

– სულ მინდა რაღაც მოგიყვე და მავიწყდება, – ვუთხარი ისე, რო მიხვდა, მისი უცაბედი გაჩენა-გაქრობები აღარ მაკვირვებდა.

შემომხედა და თავი ამიქნია – გისმენო.

– რო გავიცანი, იმ ზაფხულს ერთ-ერთ ღამეს მასთან სოფელში აივანზე ვისხედით და ვლაპარაკობდით.

– გინდა რამე ვითამაშოთ? – ვკითხე მე.

– კი!

– მოდი, მე დავწერ სიტყვას და შენ უნდა გამოიცნო, მარტო პირველ და ბოლოს ასოებს გაჩვენებ და ეს პირველი და ბოლო ასოები სადმე შუაშიც თუ მეორდება, იქაც ჩავწერ, ჰოდა, მერე შენ ასოები უნდა მითხრა, ოღონდ ათჯერ თუ შეგეშლება წააგებ.

– მიდი დაწერე…

დავწერე და ფურცელი მივაწოდე, რომელზეც ეწერა: კ – – – ი – – – კ – – ი

დაახლოებით 2 წუთი უყურებდა ფურცელს.

– რას უყურებ, ასოები უნდა მითხრა და ნელ-ნელა გამოიცნობ, ან თუ შეგეშლება წააგებ, – ვცადე დამეჩქარებინა.

უცებ ფურცელი გაბრწყინებული სახით დამიბრუნა და თქვა:

– კალეიდოსკოპი!

გამოვშტერდი! ვერ გავიგე, ესე პირდაპირ რანაირად გამოიცნო!

– რაა? როგორ მიხვდი? – თან მეცინებოდა, თან მართლა ძაან გამიკვირდა.

თვითონაც კვდებოდა სიცილით, გაუხარდა, მარა თავის თავში დარწმუნებულიც ჩანდა.

– ვაახ, მოიცა კიდევ დავწერ რამეს, – ვუთხარი და ფურცელი ისევ დავუბრუნე, რომელზეც ამჯერად ეს ეწერა: ა – – – – ა – – – ა

ისევ უყურა ფურცელს უყურა, მე ცოტა სასიამოვნოდ დავიძაბე, მეთქი ეხლა კიდე თუ გამოიცნო გადავირევი-თქო.

– მიდი რა თქვი ასოები, ესე არ შეიძლება, – ერთხელაც ვცადე ჩვეულებრივად გვეთამაშა.

ამ დროს ფურცელი მომაწოდა, უკვე ძაან ეცინებოდა და მითხრა:

– აკრობატიკა!

ცოტა შემეშინდა, ვერაფერს ვხვდებოდი, შეუძლებელი იყო, სიცილის მეტი არაფერი შემეძლო, გიჟივით მარტო იმას ვიმეორებდი, როგორ აკეთებ ამას-თქო? თვითონ ოთახში შევარდა და იქ იცინოდა.

მეტი თამაში ვეღარ გავბედე. მაშინ ჩავთვალე, რო საოცრება იყო.

– კი, საოცრება იყო! – გაიმეორა ჯადოქარმა და თვალი თვალში გამიყარა. დიდ ხანს ვერ გავუძელი და თვალი მოვარიდე.

იმ ღამეს მე და ჯადოქარს მეტი აღარ გვილაპარაკია. უბრალოდ ორივენი მაგრად დავთვერით.

 

 

ცარიელი დღეები (XXXI ნაწილი)

Say anything you like

– Wild Nothing

1.

იმ გოგომ, გერმანიაში რო ცხოვრობს და კარგად რო ავეწყვეთ ჩატში, მომწერა, ერთი კვირით რო უნდა ჩამოვსულიყავი თბილისში, ეგ ამბავი აღარ გამოდის, ვერ ვახერხებო. ამიტომ ჩვენი გაცნობა გაურკვეველი დროით გადაიდო. ორივე ვაცნობიერებდით, რო ასეთ სიტუაციაში რთული იქნებოდა ამ სასიამოვნო მუხტის შენარჩუნება. ლეპტოპი გადავდე, ავდექი და ბასკის ჩავეხუტე. ბასკი ძაღლია და ძალიანაც გაუხარდა. კიდევ კარგი, მე იმას მაინც ვაცნობიერებდი, რო ამ მომენტში სენტიმენტალური-ბანალურობის მწვერვალზე ვიყავი. მერე ბასკი გადავდე, ავდექი და ლეპტოპთან დავბრუნდი.

– იცი რა დამესიზმრა? – მივწერე და თითები გავატკაცუნე.

– რა?

– ოთახში ვიყავი, მუსიკა იყო ხმამაღლა და ნეონის შუქები და ბევრი ხალხი, ბევრი გოგოები, ბევრი ლამაზი, ვცეკვავდით, ზოგი მოდიოდა, მკოცნიდა, ზოგი ჭიქას მიჭახუნებდა, ზოგი თვალს მიკრავდა, მერე ერთი გოგო მოვიდა უცებ, ყველაზე ლამაზი, ხელი მომკიდა და წამიყვანა, ჟრუანტელმა დამიარა, ძაან სასიამოვნო იყო, გასაგები გახდა, სადაც მივყავდი, იმ ოთახიდან გამიყვანა სხვა ოთახში, სადაც მეტი არავინ იყო, რო შევედით, მეგონა ეხლა ტუჩებში მაკოცებდა, ძაან მომწონდა. ხოდა უცებ მუცელში ჩამარტა ხელი და გავიდა… დავეცი… რო გამეღვიძა, მუცელი მტკიოდა… ეხლავე გაჩვენებ მაგ გოგოს ფოტოს, – და ჩატში თავისი ფოტო ჩავუგდე.

– ძაანაც კარგი მიქნია, – მომწერა სმაილებით.

– არაფერიც არ დამესიზმრა, ეხლა მოვიგონე უცებ, – მივწერე და გამეღიმა. იქიდანაც იგივე მივიღე.

2.

ერთმა გოგომ მომწერა:

– გუშინ ოპერასთან ჩაის სახლში რამდენიმე გოგო-ბიჭი ისხდა და რაღაცაზე ერთმა გოგომ იკივლა, ეგ ნონო ანთაძეაო.

– კაი რა, იგონებ ხო? – მე მაინც ბოლომდე არ მჯეროდა ესეთი ისტორიების.

– რასაც შენ გოგოებზე წერ, ვინმე სადმე რამეს კიოდეს, რა გასაკვირია, – მითხრა და ერთად ვიცინეთ.

მერე სხვა თემაზე საუბარს შევყევით და ერთ ძაან სასაცილო ფორმულამდე მივედით, ერთ-ერთ ნაცნობზე ვლაპარაკობდით, მისი პიროვნული თვისებები გავიხსენეთ და მე ვთქვი, ღმერთივით კაციაო-თქო, ამაზე მიპასუხა, რელიგიურია ძაანო და როგორც კი ეს გავიგე, ეჰ, ჩვეულებრივი ადამიანი ყოფილა-თქო. სასაცილოდ გამოვიდა – ღმერთივით კაცი, როგორც კი გარელიგიურდა, ეგრევე ჩვეულებრივად გადაიქცა. ნუ, მოკლედ, მიმოწერის სწრაფ ტემპში ეს ძაან სასაცილოდ გამოჩნდა და ეხლა არ ვიცი.

გვიან ღამით, ის გოგო ვნახე, ჩემი ძმის დაბადების დღეზე Blind date რო მქონდა. ჰოდა, ამჯერად ხალხმრავლობა აღარ იყო და რაც ვივარაუდეთ, ის მოხდა, ანუ უხერხულობა გაქრა.

3.

HOLMES&WATSON-ში მივედი და ერთ გოგოს მივწერე, რომელიც იქვე ქვედა სართულზე მუშაობს, შენი ფეხი არ დავინახო აქ-ო. უცებ მიპასუხა და არ იცოდა, რო იქ ვიყავი და შეეძლო ზუსტად ნახევარ წუთში დაენახა ჩემი ფეხი. ჰოდა, ჩავედი ეგრევე. აღმოჩნდა, რო სხვა მეგობარი მწერდა მისგან. მოკლედ სახალისო ამბავი გამოვიდა.

მერე უკან ავბრუნდი და ყველანი ერთად წავედით „მეტროში“ რაღაც ფართიზე. ოღონდ მე ჯერ Wendy’s-ში ერთ გოგოს შევხვდი, ყავა დავლიეთ. გვერდით მაგიდაზე ნაცნობები ისხდნენ, მივესალმე წესიერად, მარა გვიან სახლში რო მივედი, ფეისბუქის კედელზე ფოტო დამხვდა – როგორ ვზივართ მე და ეს გოგო და ვსვამთ ყავას, თითქოს პაპარაციმ გადაუღო სელებრით-წყვილს. რა საჭირო იყო, ვერ მივხვდი, მითუმეტეს იმის მერე, რაც მივესალმე, თორე ჩუმად რო ექნათ და არ მცოდნოდა ვინ გადაიღო, კიდევ ჰო. მოკლედ, რამე ხო უნდა მექნა საპასუხოდ, ავდექი და ის გოგოც დავთაგე, ვისთანაც ერთად ყავას ვსვამდი. თუ ეგონათ ძაან შემეშინდებოდა ამ ფოტოსი, გაეგოთ, რო არაფერი დიდი ამბავი არ ხდებოდა.

მოკლედ „მეტროში“ იმ ფართიზე რო მივედით, ჭიქები აღარ იყო და ამიტომ პირადპირ ბოთლიდან ვსვი ვისკი. გემრიელად გამოვთვერი. ისეთი ამბავი იყო, ბოლოს პატრული მოვიდა,  ჰოდა, ამიტომ წავედით მუსიასთან. იქ კიდე დავლიეთ, მერე მუსიამ ფოტო გადამიღო, ატვირთა, დამთაგა და „ცარიელი დღეები“ დააწერა – ფოტოზე ხელში მუსიას კაი ხნის წინ დახატული ნახატი მიჭირავს – ტუჩები, „იმის“ ტუჩები.

4.

ტაქსიში ვიჯექი და რაციაში ვიღაც ყმუოდა საზარელ ხმაზე:

– რა არის ეს, რა ხმაა? – ვიკითხე შეწუხებული ტონით.

– აუ, არ ვიცი, ამის გიჟი დედა ვატირე, ვიღაცა დააჯდა ჩვენ ხაზს და ესე გვიღმუის, იდიოტია, დაგვღალა რა, აღარ შეგვიძლია, – ჩაარაკრაკა მძღოლმა. მერე ქუჩაში შავკანიანებს მოკრა თვალი და მეუბნება:

– მე ამათ მანქანაში არ ვიკარებ რა…

– რატო? – ვკითხე და „რატო შე ყლეო-თქო?“ ვიფიქრე.

– არ მევასებიან.

მანქანიდან რო გადმოვდიოდი, რაციიდან ისევ საშინელი ხმა ისმოდა და ღირსი ხარ, ამ ყმუილს რო უსმენ-თქო, გავიფიქრე. Wall-ში რო შევედი, ჩემს მეგობარს მოვუყევი და წარმოიდგინე ეხლაო – დენზელ ვაშინგტონი და ნაომი კემპბელი რო დგანან და ეს რო არ უჩერებს, მანქანას არ აკარებსო – გავსკდით სიცილით. Wall-ში არაფერი საინტერესო არ ხდებოდა. ეზოში გამოვედი და ფბ-ზე შევძვერი, თან აქეთ-იქით ვიყურებოდი, კიდევ ის უცნაურთვალებიანი ბავშვი არ მოვიდეს-თქო, მარა არ გამოჩენილა.

ღამე მამაჩემთან მივედი და თავისი ახალი თარგმანი მაჩუქა – არტურო პერეს-რევერტეს „დიუმას კლუბი“, ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობამ გამოუშვა. ნამდვილად კარგი საჩუქარი იყო.

5.

დაბადების დღეზე დამპატიჟეს და ვერ წავედი. Event page-ზე ვიღაცამ შეკითხვა დასვა, პლუს ერთის მოყვანა ხო შეიძლებაო და იქ რაღაც ხუმრობით დავწერე, რო ყველა მარტო უნდა მივიდეთ და თავისი პლუს ერთები იქ ვიპოვოთ-თქო და მეორე დღეს იუბილარმა მომწერა, წინასწარმეტყველი ხარ, ყველა დაწყვილდა, ისე მოხდა, რო მარტო არავინ დარჩაო.

საღამო იყო, მუსიკას ვუსმენდი, ამ დროს, წინა ნაწილში სხვა ბლოგი რო ვახსენე, სადაც ჩემზე და ჩემს ბლოგზე ეწერა, კიდევ გამომიგზავნეს, 2 ახალი ნაწილი დაუწერიაო და აი რა დამხვდა იქ:

“ისევ დამილინკა ჩემმა მეგობარმა ნონოს ბლოგი. კითხვას შევყევი და თითქმის ყველაფერი წავიკითხე. საკაიფოდ იკითხება. ცოტა გამიტყდა, რომ არ მქონდა წაკითხული და ასე პირდაპირ დავწერე. მაგრამ არაუშავს. სამაგიეროდ, ახლა წავიკითხე და აღმოვაჩინე, რომ ერთნაირად ვფიქრობთ. ნამდვილი ნაივური სუპერია. ნონოური, უფრო სწორად.”

მოკლედ, კარგი იყო იმის აღმოჩენა, რო სადღაც, ვიღაც უცნობი ადამიანი, მნიშვნელოვან საკითხებზე ჩემსავით ფიქრობდა. მუსიკის მოსმენა გავაგრძელე და ვიფიქრე, 32-ე ნაწილს Kasabian-ის Goodbye Kiss დავურთავ-თქო. როგორც ვიცი ხოლმე, იმდღესაც მთელი დღე მარტო ერთ სიმღერას ვუსმენდი. მერე იმ ბლოგის მეორე ნაწილი ვნახე და გამოვშტერდი, ზუსტად ეს სიმღერა ქონდა ბოლოში მიბმული?! რას ამბობენ ხოლმე ასეთ დროს? ა, ჰო! – მგონი რაღაც არსებობს. მერე მივხვდი, რო ამის გამო ამ სიმღერას აღარ დავურთავდი. მარა მაინც კარგი იყო. თან იმასაც მივხვდი, რო სამაგიეროდ ასე მაინც მოვყვებოდი ამ ამბავს და აი მოვყევი კიდევაც.

6.

Winter Set-ზე დამპატიჟეს ჩემმა ძმამ და მეგობრებმა, Sleep Party People უკრავდა, ბევრი ხალხი იყო, დავლიე ერთი ჭიქა, მეორე, მესამე, მეოთხე, მეხუთე. სცენაზე კურდღლები დახტოდნენ, მეც ცოტა წავიცეკვე, წინ ვიღაც ტიპი იდგა, შემომიტრიალდა და ჯადოქარი აღმოჩნდა, რაღაცას მაჩეჩებდა ხელში, არ მინდა ლექსი-თქო ვიფიქრე, მარა მაინც გამოვართვი და ჯოინთი აღმოჩნდა. მოვწიე ერთი-ორი და ძაან კაი იყო. უკან შრუტე მედგა და ვიფიქრე, ეხლა თუ დაინახა, რამე სიგიჟე სტატუსს დაწერს ამაზე-თქო. მერე გავიფიქრე, „ისიც“ რო აქ იყოს ეხლა-თქო, გარშემო ბევრი წყვილი იყო და იმაზე დავფიქრდი, იქნებ ვინმე ეცეკვება-თქო და არ მესიამოვნა, თან ცეკვას ვუმატებდი და ვუმატებდი, ჩანთაც კი მოვიხსენი, მერე ჰუდი გავიხადე, ჩანთაში ჩავტენე და კიდევ უფრო გავხურდი და უცებ! ბრახ და მივხვდი რო მე ვეცეკვებოდი, თვალები დახუჭული მქონდა, ჩემს წინ იდგა ძაან ახლოს, ისიც თვალდახუჭული და თავს აქნევდა აქეთ-იქით, როგორც იცის ხოლმე, ყველა მოძრაობას ვხედავდი და ყველაფერში ავყევი. თვალს არ ახელდა, ვერ მხედავდა, მეც არ ვახელდი, მე ვხედავდი. შუქებს ვგრძნობდი სახეზე. ძაან კარგი იყო. არ მახსოვს რამდენი ხანი ვიცეკვეთ. ბოლოს პირი გამიშრა და თვალები გავახილე.

სახლში რო მოვედი, კურტკა გავიხადე, ჯიბიდან მობილური ამოვიღე, რომელსაც პატარა ფურცელი ამოყვა, გავშალე და:

მე ისევ დროს ვკლავ

მივყვები კვალს კვლავ

ღამე ვუყურებ ვარსკვლავებს

ძილში ვიხსენებ შენს მკლავებს

როდის მოასწრო ამის ჩადება-თქო ვიფიქრე, თუმცა ჯადოქარია და რა გასაკვირი იყო. უბრალოდ, უკვე საერთოდ ვეღარ ვხვდებოდი, ამ სულელურ ლექსებს მე ვწერდი, თუ თვითონ?!

 

ცარიელი დღეები (XXX ნაწილი)

You always seemed so sure

– Arcade Fire

1.

წინა ნაწილი გვიან დავდე, უკვე პარასკევი იყო. მანამდე მეგობარმა მომწერა, ველოდებით სად არისო. წარმოვიდგინე, როგორ ისხდნენ სამზარეულოში ყველანი ერთად, ნერვიულად სიგარეტს ეწეოდნენ და ელოდებოდნენ, სასაცილო იყო. მერე ჩემი ძმა გამეხუმრა, რატო აგვიანებ, ფანები ელოდებიანო და ეგეც წარმოვიდგინე, სადღაც სტადიონზე შეკრებილი ხალხი როგორ ელოდებოდა, ესეც სასაცილო იყო. მარა ბოლოს დედაჩემმა როცა მომწერა, არ ვიძინებ, სად არის ახალი ნაწილიო. უკვე აღარ იყო სასაცილო.

მოკლედ, მერე როცა ავტვირთე, მესიჯები მივიღე, ჩვენს ცარიელ დღეებს გვივსებს შენი „ცარიელი დღეებიო“. რაღაც პარადოქსი გამოდიოდა თითქოს, მარა მაგას აღარ ჩავუღრმავდი, უბრალოდ სასიამოვნოდ დავიმუხტე და ისევ წერა მომინდა. ერთ მესიჯში მეგობარი მიყვებოდა, როგორ ნახა თავისი ექსი და ცუდად გახდა, მთელი დღე უხასიათოდ იყო და უცებ გაახსენდა „ჩემი შეხვედრა მარშუტკაში“, მაისური როცა ვაჩვენე და ამის გახსენებამ კარგ განწყობაზე დამაყენა და პოზიტიურად შევხედე ყველაფერსო. ბოლოს კი მითხრა რო „The Coffee Bean & Tea Leaf” წადი, იქ საჩუქარი დაგიტოვეო.

წავედი და ძაან მაგარი რამე დამხვდა, CD იყო – „ცარიელი დღეების“ საუნდტრეკი, ანუ ყველა ის სიმღერა ერთად ჩაწერილი, რომლებიც წინ აქვს ხოლმე ჩემი ბლოგის თითოეულ ნაწილს დართული. აი ასე… ძალიან კარგია, როდესაც ადამიანებმა იციან ერთმანეთის გახარება.

2.

დილით დამირეკეს და სამსახურთან დაკავშირებით გასაუბრებაზე დამიბარეს. მივედი. გავესაუბრე. 1 კვირაში დაგიკავშირდებოთო. ამ დროს ნაცნობმა დამირეკა და იმანაც სამუშაო შემომთავაზა. სულ ასეა ხოლმე, ან არაფერი ხდება, ან ბევრი რამე ერთად.

მერე ერთ ულამაზეს გოგოს შევხვდი, თანაც ამ გარეგნული სილამაზის გარდა, ბევრი სხვა დადებითიც ქონდა. ცოტა დამაგვიანდა და, რო არ გაყინულიყო, სათამაშოების მაღაზიაში შევიდა, ხოდა, რო მივედი, ძალიან ლამაზი კადრი დამხვდა – მის გარშემო ყველაფერი სულ ჭრელი იყო და თვითონაც ფერადი. მერე Wendy’s-ში 2 ყავა ავიღეთ, მის ჭიქას მისი სახელი დააწერეს, ჩემსას ნონა. ცოტა ხანი ფეხით ვისეირნეთ, რაღა თქმა უნდა, როგორც ასეთ დროს ხდება, სისულელეებზე ვილაპარაკეთ და მალე დავიშალეთ. გარკვეული მიზეზების გამო არაფერი არ ხდებოდა, მარა მაინც აუტანლად სასიამოვნო იყო.

ღამე სახლში რო მივედი მეგობარმა გამომიგზავნა ეს ნახეო:

http://tinyurl.com/hfae9tn

ვიღაცის ბლოგი აღმოჩნდა სახელად „სხვისი ამბების დაცარიელება“, სადაც მე და „ცარიელ დღეებიც“ ვართ ნახსენები, თან წერია „ცარიელი დღეები“ წაკითხული არ მაქვსო. ნუ, მე წავიკითხე ეს „სხვისი ამბების დაცარიელება“ და მომეწონა კიდევაც. ჰოდა, რავი, აი ეხლა ზუსტად ამ წამს შეიძლება უკვე თვითონაც კითხულობს „ცარიელ დღეებს“.

3.

„მზესუმზირას“ ფართი იყო არტ-კაფეში, ჩემ ძმას და მეგობრებს დავურეკე, მითხრეს რაღაც კაფეში ვართ, გამოგვიარე და ერთად წავიდეთო, გავუარე და გამახსენდა – ამ კაფეში ერთხელ ვიყავით ნამყოფი მე და „ის“, „ინტერსტელარი“ ვნახეთ „ამირანში“ მეგობრებთან ერთად და მერე შემოვიარეთ გემრიელი შეიკების დასალევად…

მოკლედ, ფიქრებიდან გამოვერკვიე და მივედით „მზესუმზირაზე“. ბევრი ხალხი იყო, სასმელი ავიღე, დავდექი ჩემთვის და ვწრუპავდი. ამ დროს ერთი ნაცნობი მოვიდა და მეკითხება:

– რატო აკეთებ ამას? – თან ეღიმება.

– რას ვაკეთებ? – ვერ მივხვდი, რას გულისხმობდა, ვიდექი ჩემთვის წყნარად, ჩვეულებრივზე ჩვეულებრივად.

– რას აკეთებ და დგახარ და იპრანჭები! – მითხრა სიცილით და მეც გამეცინა, წარმოდგენა არ მქონდა ამის შესახებ. მართლა სასაცილო ფაქტი იყო.

მერე, როგორც ვიცი ხოლმე, DJ-სთან შევძვერი და იქ ვცეკვავდი, თან უკვე ძაან მთვრალი. ბოლო რაც მახსოვს, ერთი ჩემი მეგობარი ცუდად გახდა, იმას ვამშვიდებდი და ეგრე იქვე ტახზტე ჩაგვეძინა ერთად. რო წამოვედით, გათენებული იყო.

4.

საღამოს რო გამეღვიძა, HOLMES&WATSON-ში მივედი, საქმეს მალე მორჩნენ და „Rooms”-ში წავედით, პირველად ვიყავი და კარგი იყო, ძალიან ხარისხიანი კოქტეილები გაგვიმზადა ჩვენმა მეგობარმა, რომელიც ბარში მუშაობს, მუსიკაც ძალიან კარგი იყო, მარა მიუხედავად ამ ყველაფრისა, რაღაც იყო ჰაერში მაინც საშინლად უსიამოვნო, სუნამოს გადამეტებულ სურნელთან შეზავებული საშინელი თბილისურ-სნობური განწყობის არომატი. თავისუფლება აკლდა ამ ხალხს, თუნდაც წინა დღეს „მზესუმზირას” ფართიზე მყოფი ადამიანებისგან განსხვავებით.

იქიდან „მოზაიკაში“ შევიარეთ. იქაც გადაჭედილი იყო ყველაფერი. „მოზაიკას“ პატრონმა მომიყვა, გუშინ ვიღაც ტიპი იყო მოსული და ასე ამბობდა, ეს Wall-ი რა გაქაჩულია, მარა აბა რა იქნება, იმდენს ახსენებ „ცარიელ დღეებშიო“. ხოდა, არ ვიცი მართლა ასეა თუ არა, მაგრამ ასე რომ ამბობენ, უკვე ესეც კაია.

მერე მოგვშივდა და იქიდან „სამიკიტნოში“ წავედით. ბიჭებს ვთხოვე, მაშინდელივით იმდენს ნუ შეუკვეთავთ, რო მერე სახლში გამატანოთ კონტეინერებით ნახევარი საჭმელი-თქო და ამჯერად ეტყობა უფრო ფხიზლები იყვნენ და ჩემი თხოვნა გაითვალისწინეს.

5.

მეორე დღეს მამაჩემის ლექციაზე წავედი. 8 ლექცია უნდა წაიკითხოს თემაზე „სახელმწიფო და მაფია“ ჰოდა, ეს პირველი იყო, კარგად ჩაიარა, მსმენელებიც იყვნენ და, რაც მთავარია, ყურადღებით უსმენდნენ. დარბაზში ვიცოდი რო 2 გოგო უნდა ყოფილიყო, დები, რომლებსაც ლექციაც აინტერესებდათ და ამის გარდა დათქმული გვქონდა, რო გაგვეცნო ერთმანეთი, ბლოგის ერთგული მკითხველები იყვნენ. მაგრამ მე სახეზე ვერ ვიცნობდი, ისედაც ცუდი მხედველობა მაქვს და თან რატომღაც დარბაზში Wi-Fi-ც არ იჭერდა. ამიტომ ლექციის დროს ცოტა ხნით ბიბლიოთეკის დარბაზში ჩავედი და მოწერილი დამხვდა:

– რატო გახვედი?

– იმიტო, რო ნეტი არ იჭერს მანდ, ვერ გხედავ, – მივწერე სმაილებით.

– დამაგვიანდა და უკან დავჯექი.

– კაი, შემოვალ ეხლა, – და შევბრუნდი.

ჰოდა, მოკლედ, ლექცია რო მორჩა, როგორც იქნა წესიერად მივესალმე იმას, ვისაც ვწერდი და მის დასაც… და მოვილაპარაკეთ, რო სხვა ლექციებზეც შევხვდებით და მერე სადმე წავალთ ერთად, უფრო კარგად რომ გავიცნოთ ერთმანეთი.

იქიდან დედაჩემთან წავედი, ღამემდე იქ ვიყავი, 2 ეკლერი მაქვს და თუ გინდა ჩაი დალიეო, კი მინდოდა, მარა, არა მაიტა თან წავიღებ-თქო, ვუთხარი და წავედი ერთ მეგობართან სამსახურში, რომელიც გვიანობამდე მუშაობს და ვიფიქრე ესიამოვნებოდა, მარა აღმოჩნდა დიეტაზე და მაინც მე ვჭამე. რას მოიგონებენ ხოლმე ეს ლამაზი გოგოები ამ დიეტებს არ მესმის. ნუ, თუმცა ისე მგონია, რომ ეკლერების გარეშეც ესიამოვნა ჩემი ვიზიტი და ცოტა გავამხიარულე.

6.

დილით გამეღვიძა და კბილი მომტყდა, თან საღამოს ჩემი ძმის დაბადების დღე იყო და სასწრაფოდ რო არ გამეკეთებინა, დაბადების დღეზე კი არა, საერთოდ არსად არ წავიდოდი ესე არასოდეს. ჰოდა, მივედი ექიმთან, თან ჩემი ექიმი ისვენებდა იმ დღეს, მარა ესეც დავიკიდე, ვალიუმიც კი არ დამილევია და 2 საათი ვიჯექი პირღია, რაღაც კოშმარებს მიკეთებდნენ, კბილებში რკინები ჩამიდგეს, ღრძილებში თოკები და ბოლო-ბოლო ყველაფერი დროულად და კარგად გამიკეთეს. რო გამოვდიოდი, ექიმმა კონსულტანტ გოგოზე მითხრა, ისე რო იცოდე, ბებიამისიც ანთაძეაო. ვაჰ-თქო, შევიცხადე ხმამაღლა და ემოციურად და არ ვიცი, იმათმა რა იფიქრეს, მაგრამ ჩემი რეაქცია იმით იყო გამოწვეული, რომ „იმის“ ბებიაც ანთაძეა.

იქიდან სალონში წავედი, მივედი, დავჯექი და როცა ჩემს პარიკმახერს „თმები შემჭერის“ მაგივრად, „თმები გამიკეთე“ ვუთხარი, აი მანდ დავეჭვდი, მართლა ნაშა ხო არ ვარ-თქო, ძმის დაბადების დღის ფართიზე წასვლამდე ფაქტიურად მარტო ვარცხნილობის დასაყენებლად რო წავედი საპარიკმახეროში.

დაბადების დღეზე ძაან ბევრი ხალხი, ძალიან ბევრი სასმელი და ძალიან ბევრი მუსიკა იყო. ერთი Blind date-ც მქონდა, თუმცა ამ fb-ს გადამკიდე მთლად Blind აღარც გამოდის. მოკლედ, მოვიდა ერთი მშვენიერი გოგო, მარა ამდენი უცხო ადამიანი რო ნახა, ცოტა უხერხულად იგრძნო თავი და მალე წავიდა, იმ პირობით, რო კიდე შევხდებოდით ნაკლებად ხალხმრავალ ადგილას. მე აბსენტს ვსვამდი და ნელ-ნელა ყველაფერი ბუნდოვანი ხდებოდა, მთავარი იყო, იგრძნობოდა, რო ხალხი გადასარევად ერთობოდა და ყველას ნასიამოვნები გამომეტყველება ქონდა.

დასაძინებლად როცა დავწექი, ვიღაცამ სქრინშოთი გამომიგზავნა სადაც 1 საათიანი ტრეკი ჩანდა, ჩავრთე და გამახსენდა, რო ჯადოქარი კაი ხანია არ გამოჩენილა, თითქოს მომენატრასავით…..

ცარიელი დღეები (საახალწლო სპეც-გამოშვება)

I wish it was Christmas today

– Julian Casablancas

1.

შემხვდა.

ამ 10 თვის მანძილზე პირველად შემხვდა. ოთხშაბათი იყო, 6 იანვარი, ღამის 10 საათი, მამაჩემთან ვიყავი, არსად გასვლას არ ვაპირებდი. უცებ, დიდი ხნის უნახავმა ნაცნობმა მომწერა – რას შვები, ხომ არ გამოხვალო? – გავედი, პეკინზე მარშუტკა გავაჩერე, ავედი და პირველივე სკამზე იჯდა.

ათასჯერ მიფიქრია, თუ რა უნდა მექნა და როგორ მოვქცეულიყავი, როცა შემხვდებოდა და მგონი ყველაფერი გავაკეთე, ათასჯერ ნაფიქრის გარდა. ჩარლი ჩაპლინივით ვიქცეოდი. ჯერ მივესალმე, ცოტა შეცბა, ან მომეჩვენა რო შეცბა, ან არ მომეჩვენა და მეც შევცბი. ყურებიდან „ნაუშნიკები“ გამოიღო. გილოცავ-თქო ვუთხარი. ნუ, ახალი წელი ვიგულისხმე ალბათ, თუ ყველაფერი, თუ როგორც არის. მადლობაო. მერე წავედი უკან დავჯექი. ვიფიქრე მალე ჩავიდოდა სპორტის სასახლესთან, ამიტომ ცოტა რო გავიარეთ ავდექი და გავაჩერებინე მარშუტკა, მძღოლს 2-ის ფული მივეცი, გადახდილია-თქო ვუთხარი და ჩავედი, შემოვტრიალდი, ხურდას ველოდებოდი, უცებ კურტკა გავიხსენი, ჯემპრი ავიწიე და მაისური დავანახე, მისი ნაჩუქარი მაისური მეცვა, ერთადერთი ნივთი რაც მისგან დამრჩა და რომელიც ზუსტად იმდღეს მეცვა. ძაან გაეცინა, თან ისე როგორც იცის ხოლმე, ძაან კეთილად. ამ დროს მძღოლმა ხურდა დამიბრუნა. საშინლად ლამაზი იყო, კოცნა გავუგზავნე, კარი დავხურე და გზა ფეხით გავაგრძელე.

2.

ყავა დიდად არ მიყვარს, მაგრამ ქუჩაში დაფქვილი ყავის მძაფრი არომატი ვიგრძენი და მესიამოვნა. უცებ 1 სიზმარი გამახსენდა, რომელიც რამდენიმე თვის წინ დამესიზმრა.
ტელევიზორი ჩავრთე და ეკრანზე გამოვჩნდი, პირს მორგანთან ვიჯექი სტუდიაში.
– So, what about her? – აბა, რას ფიქრობ მასზე? – მკითხა პირსმა.
– I think, she knows, how to be good, but she is not ready for this, – მე მგონი მან იცის, თუ როგორ უნდა იყოს კარგი, მაგრამ ის უბრალოდ ჯერ მზად არ არის ამისთვის, – ვუპასუხე ღიმილით.
– Well… & what about you? – და შენზე რას იტყვი? – განაგრძო პირსმა.
– You know, I have bright sides & dark sides… & I try a lot to be good… – მე მაქვს ნათელი და ბნელი მხარეები და ბევრს ვცდილობ იმისთვის, რომ ვიყო კარგი, – ვთქვი მე და ყავა მოვსვი, რომელსაც ზუსტად ისეთი სუნი ჰქონდა, როგორიც ეხლა ვიგრძენი ქუჩაში.

მეგობართან ავედი, რომელმაც უეცრად მომწერა გამოდიო და რომელიც ბლოგს წერდა და თურმე რომ არა ჩემი ბლოგი, არ დაწერდა. სასიამოვნო ინფორმაცია იყო. აი ლინკიც:

http://tinyurl.com/hut8fc6

ცოტა დავლიე და კანუდოსში წავედით, რო მივედით მაგიდასთან 1 ბიჭი და 4 გოგო ისხდნენ, არცერთს არ ვიცნობდი და უცებ მითხრეს ჩვენ შენს ბლოგს ვკითხულობდითო. ესეც კიდევ 1 მოულოდნელი სიურპრიზი… იქიდან მტკვარზე წავედი. სიხა უკრავდა, როგორც „ასეთ დროს“ ფილმებში აკეთებენ ხოლმე, ძაან დავთვერი და დილამდე იქ ვიყავი.

3.

მეორე დღეს სიხას კონცერტი იყო რიფერში. ამჯერად მღეროდა. პეკინზე ტაქსი გავაჩერე:

– ოპერასთან 3 ლარად გამიყვან?
– მმმმ… სადაა ოპერა?

მეთქი რუსთაველზე და წავედით. რიფერში ბევრი ხალხი იყო, კონცერტი დაწყებული დამხვდა. სიხამ დაახლოებით 1 თვის წინ რაღაც ვიდეო დადო ფეისბუქზე, შარშანაც ქონდა აქ კონცერტი და იმის ნაწყვეტი იყო. მივაჭირე, YouTube-ზე გადავედი, ვუყურე და მერე გვერდით დავინახე სხვა ნაწყვეტებიც იდო იმ კონცერტიდან, კიდე მივაჭირე ერთს და უცებ რას ვხედავ: სიხა სცენაზეა, წინ ბევრი ხალხი დგას, მე სცენის კუთხესთან ვარ, ჯიბიდან მობილურს ვიღებ და SMS-ს ვაგზავნი – მოდი, სცენასთან ვდგავარ – ნუ, ეს ტექსტი არ ჩანს, მაგრამ, ხომ მახსოვს რაც დავწერე. მერე, უცებ ის შემოდის კადრში, ხალხს აქეთ-იქით წევს და ჩემთან მოდის, მკოცნის, ყურში რაღაცას მეუბნება, ვიცინით, მეხუტება, ცოტა ლუდს ვსვამთ, სიხას ვუსმენთ, ვცეკვავთსავით. ბოლოს სიმღერა მთავრდება, ხელს მკიდებს, ამ ხალხში ვძვრებით და კადრიდან გავდივართ. 5 წუთიანი სცენაა. არც ვიცოდი ვიდეოს თუ იღებდნენ.

ავიჭერი… ამ ვიდეომ ამრია.

ჰოდა, ეხლაც წავედი და იმ კუთხეში დავდექი… კონცერტი რო მორჩა, ცოტა დავლიეთ და მალე დავიშალეთ. სიხამ, ხვალ არტ-კაფეში ვუკრავო და მოდიო.

4.

მივედი. მაგარი ჭყლეტა იყო, ხალხი წუწუნებდა, სასმელი გვინდა და ბარებთან ისეთი ამბავია, ვერ ვყიდულობთო.

რაღაც მომენტში, 3 უცხო ბიჭი მაჩერებს:
– აუ, აუ, აუ, აუ! – ამბობს ერთი, მეორეს ყურში რაღაცას ეუბნება და თავს ჩემსკენ იქნევს.
– ვააახ, კი, ტო… – ამბობს მეორე, მესამეს ყურში რაღაცას ეუბნება და თავს ჩემსკენ იქნევს.
– ეე, მართლა ჩემი კაი, – ამბობს მესამე და სამივენი მიყურებენ.
რა უნდათ ვერ გავიგე, მუსიკა ძაან ხმამაღლაა. მე ვიღიმი, ვუყურებ და ველოდები, ფხიზელი ვარ, სიკეთის რეჟიმი მაქვს ჩართული.
– ირაკლის გავხარ ძმაო ძაან მაგრად ჩარკვიანს!.. – როგორც იქნა მითხრა პირველმა.
– აა, ჰო, ვიცი, ხშირად მეუბნებიან, – დავუქნიე თავი.
– ხო, მარა შენ დიდხანს იცოცხლე ძმაო! – დაამატა მეორემ და მხარზე ხელი მეგობრულად დამიტყაპუნა.
– გაიხარეთ! – ვუთხარი კოდური სიტყვა, რომელიც ასეთ დროს უნდა იხმარო ხოლმე და გზა გავაგრძელე.

ბუგი-ვუგიში შევიხედე, არაფერი საინტერესო არ ხდებოდა, უკან დავბრუნდი, ცოტა ვიცეკვე და სახლში წამოვედი. მშიოდა და რა უნდა ქნას ადამიანმა, ღამე თუ მოშივდება… ღამე კი, როგორც მოგეხსენებათ, ყველა ნორმალურ ადამიანს შივდება, რა უნდა ქნას და Night Pizza უნდა გამოიძახოს, ხოდა დავრეკე 591 21 00 06 და შევუკვეთე მარგარიტა. მომიტანეს, გემრიელად მივირთვი, პარალელურად ცოტა ფეისბუქიც ვსქროლე, #NBAVote Zaza Pachulia დავწერე და დავიძინე.

5.

ჩემს ძველ სამსახურში მივედი, Windfor’s-ში, წელს შეკრების პირველი დღე ქონდათ, ეზოში მწვადებს და სოსისებს წვავდნენ, რის გამოც მე მხოლოდ თონის პური და მჟავე კიტრი მერგო. მაგრამ ცოტა დავლიე, რაც მთავარია მეგობრები მოვინახულე და, მოკლედ, მაინც კარგი დრო გავატარე.

იქიდან HOLMES&WATSON-ში შევიარე, იქაურებიც მოვინახულე, ცოტა იქაც დავლიე, 2 ლეკვი ყავთ, იმათაც მოვესიყვარულე და ღამე მივედი სიხასთან, რომელიც გაცივდა და სახლში იჯდა. ჩაი დაასხა, მურაბა მოიტანა და დავიწყეთ ლაპარაკი… შუა საუბრის დროს დავაფიქსირეთ, რო ძალიან სასაცილოდ ვლაპარაკობდით, მგონი წლების განმავლობაში ჩამოგვიყალიბდა ასეთი მანერა. ის თავის ამბავს ყვებოდა, მე ჩემსას, ოღონდ დიალოგის ფორმა ქონდა ამ ყველაფერს და რაღაცნაირად გამოდიოდა, რო 2 თემაზე ვლაპარაკობდით ერთდროულად, მარა თან მაინც ერწყმოდა ეს ყველაფერი ერთმანეთში.

სახლში გვიან მივედი და გავიგე, რო დევიდ ბოუი გარდაიცვალა. ძალიან მეწყინა. ჩემი ბავშვობის სიყვარულებიდან ერთი კურტ ვონეგუტი მეწყინა ასე და ეხლა ეს.

6.

WordPress-მა მეილი გამომიგზავნა – “ცარიელი დღეები” იმდენმა ადამიანმა წაიკითხა, სიდნეის ოპერას გაავსებდნენ 13-ჯერო, 42 ქვეყანაში კითხულობდნენო და სულ ასეთი კარგი რამეები ეწერა!..

ზუსტად 2 თვენახევარია, რაც აღარ ვწერდი და ამ ხნის მანძილზე, ჯერ არცერთი დღე არ ყოფილა ისეთი, რომ დაახლოებით 10 ვიზიტორი მაინც არ დაფიქსირდეს. ანუ, ამ ხნის მანძილზე კიდევ 800-მა ადამიანმა წაიკითხა. ჰოდა, ასე გამოდის მთელი ეს პერიოდი ცოცხალი იყო ბლოგი, სუნთქავდა…

ამასობაში კი სრულიად უცნობმა ადამიანმა, მომწერა რომ თურმე “ცარიელი დღეები“ ამოუბეჭდავს, აუკინძავს და გაუვრცელებია. ჰოდა, ფოტოც გამომიგზავნა ამ ყველაფრის დასტურად. ამ ფიქრებში ძველი ახალი წლის აღსანიშნავად გაშვებული ფეიერვერკის ფონზე ჩამეძინა:

უცებ დიკაპრიო შემოვიდა ოთახში, სავარძელში ჩაჯდა და მითხრა:

– იცი, წავიკითხე ეს შენი საახალწლო ბლოგი და ისეთი კარგი არ იყო, როგორც ძველები, – თან ფეხი ფეხზე გადაიდო და სიგარეტს მოუკიდა.

– ოჰ, ეგრე საახალწლო შერლოკზეც ამბობენ, დიდი ამბავი ეხლა, – გავეცი მომზადებული პასუხი და ლოგინში ცოტა წამოვიმართე.

-არ ვიცი, მე შერლოკს არ ვუყურებ, – წამოდგა და სარკმელი გამოაღო.

-ნწ, გაჩერდი ეხლა იცოდე, თორე ოსკარს არ მოგცემენ, – ვუთხარი სიცილით.

-…

-ეგრე ნუ მიკეთებ თვალებს, ლედი გაგა კი არ ვარ, – და ორივეს გაგვეცინა.

გამეღვიძა… უფ, ლეო დამესიზმრა-თქო, გავიფიქრე და უცებ თავთან პატარა მაგიდაზე რაღაცამ გაიბრწყინა, მობილური მივანათე და ოსკარის ქანდაკება დავინახე… ვაჰ, ჯერ ვიფიქრე, იმას დარჩა-თქო, მერე გამახსენდა რო იმას არ აქვს და ამ დროს წარწერას კარგად მივანათე და – აკადემიის ჯილდო, ნონო ანთაძეს საუკეთესო ბლოგისთვის „ცარიელი დღეები“ – ეწერა, მეთქი ვუა, ჩემი კაი… ჰოდა, გადავტრიალდი და გავაგრძელე ძილი… ძილი კი არა და წერა…..

 

ცარიელი დღეები (XX ნაწილი)

The music sounds better with you

– Stardust

1.

ფერდინან სელინის „მოგზაურობა ღამის დასალიერში“ დავამთავრე და, როგორც იქნა, მეგობარს დავუბრუნე.

– მოგეწონა?

– კი, ძალიან, – ნამდვილად სასიამოვნო საკითხავი იყო.

– ეხლა რას კითხულობ?

– ჰერტა მიულერის „სუნთქვის საქანელას“, მეგობარმა მაჩუქა დაბადების დღეზე.

– კარგი, მერე დავილაპარაკოთ ფერდინანდზე.

– ჰო, აუცილებლად.

მართლა მშვენიერი რომანი აღმოჩნდა, სელინიც საკუთარ თავზე ყვებოდა, პირდაპირ და დაუფარავად, თავის მოგზაურობაზე, პრობლემებზე, მატერიალურ თუ სულიერ გაჭირვებაზე.

მე კი ერთ რამეზე ვფიქრობდი, იმის გამო რომ იდეალისტი და ამავე დროს რადიკალისტი ვარ: ან ისეთი ბედნიერი ვიქნები, როგორიც მის გვერდით ვიყავი, ან საერთოდ აღარ ვიქნები არავისთან. ნაკლებ განცდაზე, ნაკლებ გრძნობაზე, ნაკლებ სიხარულზე არ დავთანხმდები. უკან გადადგმული ნაბიჯები არ მიყვარს.

2.

Wall-ში მივედი, ბევრი ხალხი დამხვდა, DJ რაღაცნაირ მხიარულ მუსიკას უკრავდა, თითქოს ისეთს, როგორიც არ უნდა მომწონებოდა, მაგრამ კარგი განწყობა იყო, ყველანი ცეკვავდნენ. უცებ პატრული მოვიდა და ყველაფერი მოსპო, საბუთი წარმოადგინეს, სადაც ეწერა, რო 23:00 საათის შემდეგ ხმაური აღარ შეიძლება, უიკენდზეც კი. DJ შიგნით შევიდა, მაგრამ ისეთი თბილი ამინდი იყო, შენობაში შესვლის სურვილი არავის გვქონდა და ესე გააფუჭეს საღამო.

ერთი ლამაზი გოგო გავიცანი, რომელსაც ვუთხარი – ჩემი მოკრძალებული და კომპეტენტური აზრით, ისეთი გოგო ხარ, მგონია ტანსაცმელს მარტო Naf Naf-ში ყიდულობ და ბათუმში მარტო Fanfan-ში დადიხარ-თქო. სილამაზესთან ერთად, იუმორის გრძნობაც აღმოაჩნდა და ჩემი კომპლიმენტ-კალამბური ნორმალურად აღიქვა. მოკლედ სასაცილო იყო. ისე, ეს „სასა“ რა შუაშია ვერ გავიგე, „ჰაჰა“ ასე ვიცინით და ამიტომაც მგონი ამ სიტყვას „სასაცილო“ კი არა, „ჰაჰაცილო“ უნდა ერქვას.

მერე დავლიე და ქუჩაში მეგობრებთან ერთად ფეხით მივსეირნობდი, ვიღაც ნაცნობის ნაცნობებს ვუხსნიდი, მე ალკოჰოლი არ მიყვარს-თქო, თუმცა საშინლად არადამაჯერებლად გამოვიყურებოდი, რადგანაც ერთ ხელში ჭიქა „ვოდკა რედ ბული“ მეჭირა და მეორეში გაუხსნელი ბოთლი „Finlandia”.

3.

რაგბის მსოფლიო ჩემპიონატი დაიწყო, ჩვენების თამაშს ვუყურე, მაგრად ითამაშეს და ძაან გამახარეს, ტონგას ძლიერ ნაკრებს მოუგეს 17:10.

საღამოს ჯერ HOLMES&WATSON-ში წავედი და იქიდან ყველანი Wall-ში, შედარებით ცოტა ხალხი იყო, ალბათ იმიტო, რომ იმ დღეს დიღომში Apparat-ი უკრავდა. საკმაოდ ბევრი დავლიეთ და რო თენდებოდა, როგორც ასეთ დროს ხდება ხოლმე, საჭმელად წასვლა ავიტეხეთ, „სამიკიტნოში“ მივედით, ერთ-ერთმა მენიუ მოიმარჯვა და მიმტანს მიმართა: მოგვიტანეთ – ღორის მწვადი, ქათმის მწვადი, ჩაქაფული, კიტრი-პომიდორის სალათა, ღომი, სოკო კეცზე სულგუნით, 2 პორცია კარტოფილი, დიდი აჭარული ხაჭაპური 3 კვერცხით… ჩვენ გვეცინებოდა, იმიტომ რომ სულ ოთხნი ვიყავით და გვეგონა რო ხუმრობდა, ის არ ჩერდებოდა და კიდე და კიდე უკვეთავდა და რაც მთავარია, რო მორჩა, ოფიციანტს ასე უთხრა – დანარჩენს ბიჭები გეტყვიანო. ძაან სასაცილო იყო, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, ჩემმა ძმამ კიდე შეუკვეთა ლობიო, ჭადი, ფხალი, ბადრიჯანი და კიდევ აღარ მახსოვს რა აღარ და თვითონ დაიძინა, ისე რო სანამ არ წამოვედით, არც გაუღვიძია და, შესაბამისად, პირიც არაფრისთვის დაუკარებია, დანარჩენს ორს გვეყო საღი აზრი და მეტი აღარ შევუკვეთეთ. ნახევარი, ბუნებრივია, ისედაც ვერ შევჭამეთ და წამოსვლისას ვთხოვე ვეგეტარიანული რაც არის, კონტეინერებში ჩამილაგეთ და გამატანეთ-თქო. იმდენი იყო, რო ნაწილი დღემდე მაცივარში მაქვს.

მოკლედ სახლში ესეთი დახუნძლული რო მივედი, უკვე თენდებოდა და დროზე უნდა მომესწრო გამოძინება, მეორე დღეს ჩემი მეგობრის ქორწილი იყო.

4.

გვიან გამეღვიძა და სწრაფად დავიწყე მოწესრიგება. წავედი, ახალი „ბრიტვა“ ვიყიდე, გავიპარსე, კარადიდან ღია ფერის „საროჩკაც“ გამოვაძვრინე. საჩუქარზეც ვიზრუნე, როგორც ხელმოკლე ხელოვანებმა იციან ხოლმე, ჩემი ნახატი ამოვაბეჭდინე, შუშაში და ჩარჩოში ჩავსვი და უკან მისალოცი წარწერაც გავუკეთე. ნახატი, რა თქმა უნდა, თემატურად შევარჩიე, ჩახუტებული წყვილის.

ქორწილი „ტერასაზე“ იყო, ძალიან მშვიდ, წყნარ და მყუდრო გარემოში, ისეთში, როგორშიც იდეაში უნდა იყოს ყველა ქორწილი და ანუ ისეთში, როგორშიც თითქმის არასოდეს არის ხოლმე ქართული ქორწილები.

შამპანურს ვწრუპავდი, მაგიდაზე რაც კი ზეთისხილი იყო, სულ შევსანსლე და მერე, როგორც მჩვევია, პატარა ბავშვივით ველოდებოდი, როდის დაჭრიდნენ ტორტს. ამასობაში სიძემ იმღერა, რაზეც სტუმრები წამოიშალნენ და იცეკვეს, ცოტა მეც გავმოძრავდი, მარა მალე დავბრუნდი მაგიდასთან და ხილს და თხილს მივეტანე. ძალიან მიხარია, როდესაც ბედნიერ წყვილს ვხედავ, მითუმეტეს, თუ ისინი ჩემი ახლობლები არიან. საერთოდ ჩემს თვისებებზე არ ვგიჟდები და ალბათ ამიტომ გამორჩეულად მიყვარს ჩემში ეს თვისება – ძალიან მიხარია ხოლმე სხვებთან იმის დანახვა, რაც მეც მინდა და არ გამომდის.

5.

ჩემმა მეგობარმა დამირეკა, ისრაელში რო ცხოვრობს, ისევ რამდენიმე დღით ჩამოსულა და შევხვდეთ გავისეირნოთო. შევხვდი, შვილთან ერთად იყო, ძალიან მაგარი ბიჭი ყავს, უკვე დიდია, მგონი 14 წლის. ერთად ვისეირნეთ კუს ტბაზე, მზესუმზირას ვაკნატუნებდით, თან ათას სისულელეზე ვლაპარაკობდით, ჭკვიანური სახით და ათას ჭკვიანურ რამეზე, სულელურით.

მერე მოგვშივდა და „რეტროში“ წავედით, აჭარული ხაჭაპური და ნაღების ლიმონათი შევუკვეთეთ და ასეთ უბრალო დროის ტარებაში, რაღაც იყო ძალიან კარგი, მეგობრული და განსაკუთრებული.

რო გაფრინდა, მივწერე – ძაან კაი იყო ის დღე კუს ტბაზე და მერე ხაჭაპურები ; ) რაღაცნაირად კარგად დამამახსოვრდა. მიყვარხარ! და შენს არაჩვეულებრივ შვილზეც ვგიჟდები : )

6.

ოთხაშაბათია, მთელი დღე სახლში ვზივარ და ვფიქრობ, რა არ მიყვარს, ერთხელ, მახსოვს, ჩამოვთვალე კიდევაც, ხოდა ეხლა ვიხსენებ, არ მიყვარს – ფენოვანი ხაჭაპური რო მეფხვნება, დიდ-ჩანთიანი გოგოები, მთვრალები, კაცებს რო ფეხბურთი არ უყვართ, წვიმა, მართლმადიდებელ მშობელთა კავშირი, სიგარეტის კვამლი, ტრანსპორტში კონდიციონერისგან ცხვირში რო გასრუტუნებს (თუმცა უფრო მეტად არ მიყვარს ეს კონდიციონერი თუ გაფუჭებულია), იაფფასიანი სუნამოს სუნი, სნობები და თავხედები, ინტერნეტი რო ჭედავს, სიცხე და სიცივე, ბიჭებს თუ კატები ძაღლებზე მეტად უყვართ, როცა ვინმე ახველებს, მანქანების სიგნალი, 09-ში რო არავინ პასუხობს, სანადიროდ რო დადიან, შეკითხვა: ტაქსი ხო არ გინდათ? – და ალბათ კიდევ ათასი რამ, რაც ეხლა ვერ გავიხსენე.

ჩამეძინა და რო გამომეღვიძა, ვიფიქრე, ეს ნაწილი პატარა გამოვა-თქო, ასეც უნდა ყოფილიყო, იმიტომ რომ შედარებით ცარიელი დღეები იყო, პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით.

ეხლა ვწერ. ამ აბზაცს დავამთავრებ და ეგრევე უნდა ავტვირთო, თან ჩაის ვსვამ, ტყის ხილის ჩაის, ეს ჩაი ერთად ვიყიდეთ. თითქმის ნახევარი წელია, რაც აღარ მინახავს, მე კიდე ვზივარ და ჯერ კიდევ ტყის ხილის ჩაის მივირთმევ.

უჰუ, აი იმ ჩაის, მე და შენ ერთად რომ ვიყიდეთ…

[To be continued]

ცარიელი დღეები (XV ნაწილი)

If you don’t want my love, why are you talking on the phone?

– Standish/Carlyon

1.

რაღაც მომენტში სასმელი მომეკიდა, მუსიკას ჩავუწიე და სკამზე ავედი:

– გთხოვთ, ერთი წამით მომისმინოთ! – ყველამ ჩემსკენ გამოიხედა…

– ძალიან მნიშვნელოვანი რაღაც მინდა გითხრათ, ნუ ზოგისთვის მნიშვნელოვანი იქნება, ზოგისთვის ნაკლებად. მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რო გადავწყვიტე „ცარიელი დღეების“ წერა შემეწყვიტა!.. მაგრამ გადავიფიქრე და გავაგრძელებ!

თავიდან, ერთი წამით ცოტა გაოცებული სახეები ქონდათ, მერე გაეცინათ და ბოლოს ყველა მეუბნებოდა, რო აბა რა, დიახაც წერა უნდა გავაგრძელო, იმიტომ რომ მათ გარდა უამრავი, უცხო ადამიანი კითხულობს, იმიტომ რომ ზოგს წერის სურვილიც გაუჩნდა, იმიტომ რომ იმდენად კარგად იკითხება, ამის შესახებ კომუნიკატორშიც კი თქვეს და ასე შემდეგ…

– რა ვიცი, რა ვიცი – ჩავიბურტყუნე სწრაფ-სწრაფად, როგორც მჩვევია, როდესაც გამოთქმულ აზრს თითქოს ბოლომდე არ ვეთანხმები, მაგრამ არც არაფერი მაქვს ხოლმე დიდად საწინააღმდეგო და გულის სიღრმეში კი მხარდაჭერისგან სასიამოვნოდ გაბღენძილი ჩამოვხტი სკამიდან.

2.

True Detective-ს მეორე სეზონის ყურება დავიწყე, ამ სერიალების ეპოქაში, სერიალებს საერთოდ არ ვუყურებდი, ეტყობა ბავშვობაში როცა გავიგე Santa Barbara და Isaura ცუდიაო, სიტყვა სერიალი უარყოფით მოვლენად ჩამრჩა. თუმცა ფაქტია, ასე აღარ იყო…

მოკლედ, ერთადერთი Lie to Me მქონდა ნანახი ტიმ როტის ხათრით და ისე მომეწონა, მერე მისი პროტოტიპის პოლ ეკმანის ძალიან საინტერესო წიგნიც წავიკითხე. ნუ, ამის გარდა ჩემ საყვარელ Sherlock-ს ვუყურებდი, მაგრამ ეს არც იყო სტანდარტული გაგებით სერიალი. ხოდა, აი წელს უცებ გადავწყვიტე და ჯერ Fargo ვნახე და მერე True Detective, პირველი ბილი ბობ ტორნტონის გამო და მეორე ვუდი ჰარელსონის და მეტიუ მაკკონაჰის. თუმცა ეხლა მეორე სეზონში ესენი აღარ დამხვდნენ, მაგრამ კოლინ ფარელიც მაკმაყოფილებდა. ანუ, სერიალში ერთი კარგი კინომსახიობი მაინც უნდა ყოფილიყო იმისთვის, რო მეყურებინა და პლუს სასურველია 32-ე სეზონი არ ყოფილიყო და 247 სერია არ მქონოდა სანახავი.

ჰო, კიდე House of Cards-იც პირველი სერიასაც ვუყურე კევინ სპეისის პონტში, თან ფინჩერის გადაღებული იყო, თუმცა თემამ არ დამაინტერესა და ეგრევე შევეშვი.

3.

სალომე ფეისბუქს სქროლავდა და აღმოჩნდა, ერთმა მისმა ნაცნობმა ჩემზე დაასტატუსა, რა Product placement-ია, Wall-ის დირექტორი ხო არ არის, ბლოგში სულ ამ ბარს რო ახსენებსო.

ხოდა მეორე დღეს Wall-ში რო მივედით, უცებ ეს ნაცნობი იქ დაგვხვდა. სალომემ გამაცნო და ვუთხარი – აი, ხო ხედავ როგორ მუშაობს რეკლამა, მარა დირექტორი არ ვარ-თქო. – იმედია დამიჯერა. ისე სხვებმაც მითხრეს, რო ბლოგიდან გაიგეს ამ ბარის შესახებ და ჩემი აზრით არაფერი ცუდი არ იყო ამაში. მგონი ადრე რამდენჯერმე Teatret-ი რო ვახსენე, იქაც ეგრე მოხდა. ჩვეულებრივი ამბავი იყო.

ამ ყველაფრის შემდეგ, ჩემს მეგობარს, ბარის მეპატრონეს ვუთხარი – წილი არა, მარა უფასო სასმელი მაინც მეკუთვნის-თქო – იმან კიდე – უფასო სასმელი არა, მარა მაგიდას დაგიბრონავ ხოლმეო.

ამ დროს sms მივიღე მეგობრისგან – იცი, გუშინ ქუჩაში მივდიოდი და შენ გნახე, ოღონდ 70 წლის, ჭაღარა, ცოტათი მოხრილი და გვერდით ძაან საყვარელი ბებია მოგყვებოდა კოპლებიან კაბაში… ისე გგავდა, რო დავინახე, გავჩერდი და გაშტერებული ვუყურებდი და რო გამცდნენ, შევტრიალდი და კიდევ გავხედე… შენი სიბერე მაქვს ნანახი)))) – ვა, კაია, საკაიფო ისტორიაა! უბრალოდ ვფიქრობ არანაირი კოპლები არ იქნება – ვუპასუხე მე…

4.

გამეღვიძა. 16 აგვისტო იყო.

ზუსტად ამ დღეს შარშან პირველად შევხვდით ერთმანეთს, არასოდეს მანამდე მსგავსი სილამაზის არც ვინმე და არც რამე არ მინახავს და ასეთი მძლავრი ემოცია რამენაირად რომ დამემალა, ავდექი და დაბნეულობისგან და სიხარულისგან ცხვირით კისერში ჩავეკარი. რამდენიმე წამი ვიყავით ასე და მერე ძალიან ხშირად ვიხსენებდით ხოლმე ამ მომენტს. ახლა კი როგორც ჩანს, ის შეგრძნება მარტო ცხვირს ახსოვდა… კისერმა ყველაფერი დაივიწყა.

ძაან ცხელოდა. გამახსენდა, როგორ არ უყვარდა სიცხე. გამახსენდა, როგორ გრილოდა საღამოობით მასთან სოფელში, როგორ ვბანაობდი თხილის ხის ქვეშ, როგორ დავლიე რძე და მიხვდა, რო არ მიყვარდა, როგორ ვისხედით მდინარესთან, როგორ ავუტანე თერმოსით მაყვალი და მერე დედამისმა უთხრა, გაფუჭდაო და თურმე თვითონ შეჭამა, როგორ მეძინა თრიებთან ერთად…

მერე ავდექი. აბაზანაში შევედი და ცხელი ფიქრები ჩამოვიბანე.

5.

HOLMES&WATSON-ში შევიარე და იქიდან ყველანი Wall-ში წავედით, მაგიდასთან რვანი ვისხედით.

– რაღაც თამაში მოვიგონე და ვითამაშოთ, შენ მოგეწონება, – ვთქვი და ჩემ ძმას გავხედე.

– ტვინის ჭყლეტვა არ შემიძლია ამ სიცხეში, – დაიკნავლმა ერთ-ერთმა.

– არაფერი ინტელექტუალური არ არის, უბრალოდ ვცადოთ, იქნებ გავერთოთ, – დავაწყნარე დასიცხული.

– მიდი, აბა ახსენი რა თამაშია? – უმეტესობა მაინც ინტერესით მოეკიდა.

– მაგალითად მე დავწერ, რომელია ჩემი აზრით ყველაზე მაგარი სიგარეტი, – დავიწყე წესების ახსნა, მარა ეგრევე შემაწყვეტინეს.

– მაგარი რას ნიშნავს?

– აუ, ეხლა ნუ გაატრაკებთ, მაგარი სლენგზე ნიშნავს, კარგს. წვრილმანებზე ნუ გამომეკიდებით, – სერიოზული ტონი შევურიე და გაჭრა.

– ჰო, კაი, მეთქი მეტი ნიკოტინი რომელსაც ქონდა, მერე?

– მერე გადავკეცავ ფურცელს, ისე რო არ გამოჩნდეს, რა დავწერე და მოგცემ შენ, შენც უნდა დაწერო შენი აზრით ყველაზე კარგი სიგარეტის ბრენდი რომელია, გადაკეცო და გადააწოდო შემდეგს და ესე. აზრი იმაშია, ნეტა რამე ისეთი ბრენდი თუ არსებობს, რო ყველამ ერთიდაიგივე დავწეროთ. ნუ რაც უფრო მეტი თამაშობს, მით უფრო რთული იქნება, მარა 8 ადამიანი მგონი კაი რაოდენობაა.

– დავაი, დავიწყეთ, გააძრეთ ფურცელი და პასტა. – გასცა ბრძანება ჩემმა ძმამ.

გავაძრეთ და პირველი ხელი სიგარეტებზე ვითამაშეთ, ფურცელი გავშალეთ და დაგვხვდა: 6 Marlboro, 1 Camel-ი და 1 Parliament-ი. დასაწყისისთვის არ იყო ცუდი. მეორე პარტია, მანქანებზე, სრული კრახით დასრულდა, ფურცელზე ეწერა: Mercedes; Porsche; Ferrari; Lamborghini; Jaguar; Bentley; Bugatti; Rolls-Royce. წარმოუდგენელი იყო რანაირად მოხდა ასე, ყველამ რო სხვადასხვა დავწერეთ?! მესამე ხელი ენერგეტიკულ სასმელებზე ვცადეთ, მეგონა ეხლა მაინც გამოვიდოდა, ფურცელი გავხსენით და: 7 Red Bull-ი და….. 1 XL-ი.

– XL-ი ვინ დაწერა? – ვიკითხე სევდიანად.

– მე.

– მერე რა XL-ი ბიჭო? – ცოტა აღვშფოთდი, ძაან მიყვარს Red Bull-ი.

– ვა, იაფია და საერთოდ გემოთიც მომწონს, რა გინდა?..

რა უნდა მეთქვა, ზოგს ხარისხიანი რაღაცეები მოწონს, ზოგს უნიჭო მიმსგავსება.

და ბოლოს პრეზერვატივებზე ვითამაშეთ, ფურცელი გავასწორე და რვავე მოთამაშეს ეწერა: Durex. თამაში შედგა. როგორც ასეთ დროს მჩვევია, ბავშვივით კმაყოფილი ვიყავი.

6.

მეგობართან ერთად ახალ გახსნილ Citron-ში ვიჯექი.

– ხატავ კიდე? – მკითხა და ცივი კამპოტი დამისხა.

– აღარ, ეხლა ვწერ.

– მე ის ნახატი მომწონს ყველაზე მეტად, გოგო და ბიჭი რო არიან ნაქსოვ რაღაცეებში.

– ჰო, ეგ ბევრს მოწონს, ვაღიარებ კარგი გამომივიდა.

– როგორ იცი ხოლმე შეფერება.

– როგორც შემეფერება.

ჩუმად გაგვეცინა.

– სალომე რას შვება?

– გერმანიაში მიდის სასწავლებლად, 1 წლით.

– რა უნდა ისწავლოს?

– არქეოლოგია.

– ჰმმმ… ძველი, იშვიათი, სამუზეუმო ექსპონატები. მშვენიერია, ყოველთვის მაინტერესებდა.

– აჰა, ძველისძველი ნივთები, მუმიები… მეც ხო მაგ პონტში გავდივარ…

ეხლა უკვე ხმამაღლა გავიცინეთ.

[To be continued]

ცარიელი დღეები (XIV ნაწილი)

I feel fantastic, you make me feel majestic

– Ian Brown

1.

ცარიელი პარკები. ასეთი თეორია მაქვს, ცარიელი პარკების, ანუ ცარიელი ცელოფნის პარკების და როგორც ყველა სხვა ჩემი თეორია, ესეც სახუმაროა. ცხოვრობს თუ არა ადამიანი სახლში, პარკების მიხედვით უნდა დაადგინო. სამზარეულოში ერთი კალათა მაქვს, რომელშიც ცარიელ პარკებს ვდებ ხოლმე და როდესაც ამ სახლში არ ვცხოვრობდი, ეს კალათა სულ გამოცარიელებული იყო და ეხლა გადმოვედი თუ არა გაივსო. გახვალ მაღაზიაში – რაღაცას შემოიტან, წახვალ შენებთან – რამეს გამოგატანენ, მოვა სტუმრად ვინმე – რაღაცას მოიტანს და ასე სწრაფად ივსება კალათა ცარიელი პარკებით.

McDonald’s-ში ვერანდაზე ვისხედით და ამ პარკებზე ვფიქრობდი. ზურგსუკან წყვილი იჯდა. გოგონა წვრილი ხმით ისეთ სისულელეებს როშავდა, ვერ ვხდებოდი, მართლა ასეთი სულელი იყო, თუ სპეციალურად უშლიდა ნერვებს ბოხხმიან ბიჭს, რომელიც ისე გამოდიოდა მწყობრიდან, რო თუ გაპათოლოგდებოდა, რისი პოტენციალიც ნამდვილად გააჩნდა, დიდი შანსი იყო, ელემენტარული დისტანციური სიახლოვის გამო მეც დავზარალებულიყავი.

– გული გამომიგზავნა და ნუ, რავი რა, მირონის ნათესავია მაინც, – ასეთ წინადადებებს აბრეხვებდა გოგო წიწკვინა ხმით და, რაღა თქმა უნდა, ნაივური ტონით.

– აუ მაგას მოვუ..ნავ, აუ, შენ მოგი..ნავ, აუ შენ გოგო საერთოდ ხვდები ეგ რა დონის ნაბი..ვარია, მაგას უნდა მოვუ..ნა! ნუ გამაგიჟებ გოგო! – ბიჭი ხურდებოდა, გარშემო მყოფები კი თვალებს ჭყეტდნენ, კისრებს აშეშებდნენ და ბურგერები ყელში ეჩხირებოდათ.

2.

Lisi Lounge-ში ავედით, მე შევუკვეთე პიტნის ლიმონათი და ჩემმა მეგობარმა კენკრის ცივი ჩაი, მოგვიტანეს ზუსტად ერთნაირ ჭიქებში, ზუსტად ერთნაირი სითხე, უბრალოდ ჩემი იყო მწვანე და მისი წითელი. საინტერესო იყო, მე რო შემეკვეთა კენკრის ლიმონათი და იმას პიტნის ცივი ჩაი, ალბათ უბრალოდ იმ ჭიქას მე მომიტანდნენ და ჩემსას იმას. ამასობაში გვერდით მაგიდასთან საერთო მეგობარი შევნიშნეთ, რომელიც პერიოდულად 2 წუთით გადიოდა და ბრუნდებოდა ხოლმე.

– ისე გადის ალბათ მოსაწევის პონტია, – დაასკვნა მეგობარმა.

– უჰუ, ეტყობა, – დავეთანხმე მე.

ცოტა ხანში საერთო მეგობარი ჩვენთან გადმოჯდა და ისეთი შენელებული, გაღიმებული და ამღვრეული თვალები ქონდა, აშკარად მართლები ვიყავით. მაინც გადავამოწმეთ და დაადასტურა კიდევაც.

იქიდან Wall-ში წავედით, სადავ ჩვენმა მეგობარმა Heineken-ის გათამაშებაში ლუდის ჭიქა მოიგო, მარა ეტყობა დიდად არ გაუხარდა იმიტო რო წამოსვლისას რჩებოდა და მე გავახსენე წაიღე-თქო.

– Wall-ში ასე ხშირად რატო დადიხარ? – მკითხა და თან ჭიქას ჩანთაში ტენიდა.

– რავი, მგონი უკვე ავტომატურად მოვდივარ ხოლმე, იმიტო რო ვიცი ჩემი მეგობრები იქნებიან აქ და ამის გარდა კიდევ ერთი პატარა ფსიქოლოგიური კომფორტი აქვს, რადგანაც ჩემი მეგობრის არის, რაღაცნაირად თავისუფლად ვარ, ანუ არა როგორც სტუმარი, მაგალითად შემიძლია 2 საათი ისე ვიჯდე, რო თუ არაფრის დალევა არ მინდა, არაფერი არ დავლიო და ამის გამო უხერხულად არ ვიგრძნო თავი, – ისე ამომწურავად და მომზადებულმა ვუპასუხე, რო აშკარა იყო, უკვე ნაფიქრი მქონდა ამ თემაზე.

3.

გავიღვიძე თუ არა, ჩემ ძმასთან წავედი ოფისში, ჩემი დაბადების დღის Event Page უნდა გამეკეთებინა მისი ფეისბუქიდან. ხოდა, ჯერ აი ეს ტექსტი დავწერე:

„10 აგვისტოს, ორშაბათს, 21:00 საათზე! ნონო თავის მეგობრებს და უცნობ მკითხველებს გეპატიჟებათ 38-ე დაბადების დღეზე! Wall-ში – ოფიციალური, ტაქსისთვის სათქმელი მისამართია: ბარათაშვილის პროსპექტი 17. თუ მაინც ვერ აგნებთ, ურეკავთ ნონოს.

იუბილარი იქნება „პლავკებში“ ))) და მისი თხოვნაა, რომ ბიჭები მოვიდნენ შორტებში მაინც, სიმბოლურად მხარზე მოგდებული პირსახოცით, სასურველი იქნება: ზღვის ფეხსაბურავითაც, საცურაო ქუდებით, წყლის სათვალით, ლასტებით, სამაშველო რგოლებით, აკვალანგის მილით და ხელში პატარა, რეზინის, ყვითელი იხვის ჭუკით. გოგოები ასევე საცურაო კოსტუმებით და კომფორტისთვის და სილამაზისთვის შეუძლიათ მოიხვიონ ფერად-ფერადი ზღვის სანაპიროსთვის განკუთვნილი ნაჭრები, ან ბოლო-ბოლო საზღვაო ჭრელი სარაფნები მაინც ჩაიცვან. მოკლედ ისე როგორც Pool Party-ს შეესაბამება, ოღონდ აუზის გარეშე : )))))

კიდევ რამდენიმე მნიშვნელოვანი დეტალი: მუსიკას რთავს მხოლოდ იუბილარი. (ერთი დღე აიტანეთ) : ) შეგიძლიათ მოიყვანოთ ბავშვები და ცხოველები. ოღონდ Wall-ის ტერიტორიაზე თუ ისინი გადააწყდებიან, მაგალითად მოალერსე გოგონათა წყვილს, ან ტუალეტში მოსაწევად ჩაკეტილ ბიჭებს, ჩვენ მსგავს ინციდენტებზე პასუხს არ ვაგებთ. მოკლედ, ნონოს მეგობრებს გისურვებთ იმხიარულოთ და გაერთოთ და უცნობ მკითხველებს, თუ ასეთები იქნებით, მოგიწოდებთ ჯერ გაიცნოთ იუბილარი და შემდეგ ასევე იმხიარულოთ და გაერთოთ ^^“

და ამ ტექსტის დაწერის შემდეგ, სტუმრების დაპატიჟებას შევუდექი. ამ დროს ვიღაცამ ჩემ ძმას დაუწერა – ამხელა ტექსტებს ნუ წერ. წერა რო იცი მაგიტომო. – რაზეც ჩემმა ძმამ მითხრა, თავიდან ზოგს ხო ეგონა რო ბლოგს მე ვწერდი, ეხლა ამ ტექსტზეც ეგრე გონიათ და საერთოდ არ გამიკვირდება, ზოგს ისიც ეგონოს რო ჩემი დაბადების დღეაო.

საღამოს, იქიდან გალერიში გავედი, არაფერი არ ხდებოდა, არავინ არ უკრავდა, სულ 5 კაცი იყო, აქედან 1 ჩემი მეგობარი ბარსელონაში მიდიოდა დიდი ხნით და მასთან გამოსამშვიდობებლად მივედი. მერე Warszawa-ში შევიარე, სადაც ძველი ნაცნობი შემხვდა, რომელმაც თავისი არაადეკვატურობით, ცოტა ნერვები მომიშალა, უბრალოდ რაღაც მომენტში ვიფიქრე, უი, რამ დამავიწყა, ეს ხო ცნობილი სირია, ამაზე როგორ უნდა გავღიზიანდე-თქო და მალევე დავწყნარდი.

4.

დილით რო გავიღვიძე, გამახსენდა, ერთი წლის წინ, ამ დღეს 9 აგვისტოს დავმეგობრდით……….

ხოდა ეხლაც, როგორც მაშინ, ჩემი „დაბადების დღეები“ მოდიოდა, ჰო, აი ასე მრავლობით ფორმაში, „ახალი წლების“ პონტში. ღამე გავჩნდი 12 საათზე, 11 რიცხვი როცა დადგა მაგრამ დაბადების მოწმობაში და პასპორტში 10 მეწერა, ასე რომ თამამად შემეძლო ორივე დღეს აღმენიშნა.

ავდექი და თმის შესაჭრელად წავედი, ჩემ პარიკმახერს ვუთხარი, შენთვის კარგი კლიენტი ვარ, ხანდახან თუ რამე არასტანდარტულ ვარცხნილობაზე გიფიქრია, შეგიძლია ექსპერიმენტი ჩემზე ჩაატარო-თქო. მიუხედავ ჩემი თამამი განცხადებისა, არაფერი ორიგინალური არ მოუფიქრებია, თუმცა კარგად კი შემჭრა.

ამ დროს ჩემი ძმის შეყვარებულმა დამირეკა, რაღაც მნიშვნელოვანი მინდა გკითხოო, მზად ვარ-თქო ვუთხარი, ძაღლი რო გაჩუქო დაბადების დღეზე, რა აზრის ხარ, ვიცი რო გიჟდები ძაღლებზეო. ხოდა მე ვუთხარი, დიდი მადლობა, ძაან მაგარი იქნებოდა და კი ვგიჟდები, მარა კიდე კაი მკითხე, ეხლა ნაღდად არ მაქვს ამხელა პასუხისმგებლობის აღების თავი-თქო… და ეეჰ, კაიო, ხო იცი, მეც როგორ მიყვარს ძაღლები და თვითონ რო ვერ ვახერხებ აყვანას, სხვას მაინც მინდა ხოლმე რო ვაჩუქოო.

საღამოს Wall-ში მივედით, 2 ლუდი ავიღეთ, თან გვშიოდა, ტოსტები შევუკვეთეთ, რომელსაც Frie მოყვებოდა და მე რატომღაც კიდე მექსიკური კარტოფილიც ვუთხარი და ეს ყველაფერი 20 ლარი დაჯდა, მეთქი რა დემოკრატიული ფასებია-თქო, მარა დემოკრატია კი არა, როგორც ასეთ დროს ჩემი ბავშვობის მეგობარი იტყოდა, უკვე კომუნიზმი გამოდიოდა ისეთი იაფი იყო. თან ორივენი გამხდრები და ისეთი ცოტას მჭამელები ვართ, რო ბოლომდე ამ ყველაფერს ვერც მოვერიეთ და დავტოვეთ.

5.

სარკესთან ვიდექი და ტექსტს ვამზადებდი:

– ძვირფასო სტუმრებო… არა, ეს ძაან ოფიციალურია… მეგობრებო… არც ეს ვარგა… უფ, რა, რათ უნდა ეს მიმართვა… პირდაპირ დავიწყებ… გთხოვთ, ერთი წამით მომისმინოთ! – ყველამ ჩემსკენ გამოიხედა – ძალიან მნიშვნელოვანი რაღაც მინდა გითხრათ, ნუ ზოგისთვის მნიშვნელოვანი იქნება, ზოგისთვის ნაკლებად. მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რო გადავწყვიტე „ცარიელი დღეების“ წერა შევწყვიტო!.. – მუსიკა შეწყდა, გაკვირვებულები მიყურებდნენ, სკამზე ვიყავი ამძვრალი, უცებ ვიფიქრე, რო მუსიკა ხო მანამდე მე უნდა გამომეთიშა, თორე ასეთ ხმაურში როგორ გაიგებდნენ რას ვამბობდი-თქო და ამ დროს გამეღვიძა.

ძმაკაცმა დამირეკა, მესი ჩამოვიდა შენ დაბადების დღეზეო. მეთქი ბარემ დავპატიჟებ, Dress Code-შიც კარგად ჩაჯდება-თქო. ეგ არ ვიცი. მარა თუ გინდა, ბილეთს გაჩუქებ და ხვალ თამაშზე წავიდეთო. არა მადლობა-თქო და გამოვიდა რო უკვე მეორე კარგ საჩუქარზე ვთქვი უარი.

ავდექი და ისევ HOLMES&WATSON-ში წავედი, კიდე ვინც გავიხსენე, დავპატიჟე, მერე Wall-ში ჩავედი, ჩემი ლეპტოპი დინამიკებში შევაერთე და ხმას ვამოწმებდი, მუსიკა რო წესრიგში ყოფილიყო, თან როგორც წესი და რიგი იყო, „პლავკები“ მეცვა. ნელ-ნელა ხალხმაც დაიწყო მოსვლა. ზოგმა მოთხოვნა გაითვალისწინა და საცურაო კოსტუმებში მოვიდნენ, წყლის სათვალეებიც ქონდათ და რეზინის ქუდებიც კი. საჩუქრებსაც ვიღებდი, სადაც საწერი კალმები ისე ჭარბობდა, თითქოს წელს პულიცერის პრემია მქონდა აღებული. ასე 100 სტუმარი შეგროვდა, ან ცოტა მეტიც და თუ იმას გავითვალისწინებთ, რო ორშაბათი იყო, შეიძლება ითქვას, მშვენივრად გაერთნენ, ცოტა იცეკვეს, ცოტა დალიეს და ასე შემდეგ. მე და სალომე კი ძირითადად წყალს ვსვამდით, იმიტო რო „განსაკუთრებული საჩუქარი გვქონდა მიღებული“. მოკლედ 3 საათი იქნებოდა, როცა ლეპტოპი გამოვრთეთ, საჩუქრებს ხელი დავავლეთ, შემორჩენილ კმაყოფილ სტუმრებს დავემშვიდობეთ და სასიამოვნოდ დაღლილები სახლში წამოვედით.

6.

მეორე დღეს, ის იშვიათი შემთხვევა იყო, როცა ორივენი ვისვენებდით და დღის 5 საათამდე ვიძინეთ.

ხმაურიანი ღამის შემდეგ, მინდოდა ეს დღე ყოფილიყო წყნარი და მყუდრო, ამიტომაც საღამოს რამდენიმე ადამიანი ჩემებთან დავპატიჟე, პატარა სუფრასთან 12-ნი ვისხედით, ცოტა ალკოჰოლს ვწრუპავდი და ვფიქრობდი კიდე 1 სტუმარი თუ მოვა საიდუმლო სერობად გადავიქცევით-თქო, თუმცა ქრისტეს ასაკს უკვე დიდი ხანი იყო, რაც გავცდი. ამ დღესაც მივიღე საჩუქრები, ეხლა უკვე საწერი კალმები არა, მაგრამ ბლოკნოტი მაჩუქეს, რომელსაც ეწერა: ცარიელი დღეები – ნონო ანთაძე.

რაღაც მომენტში სასმელი მომეკიდა, მუსიკას ჩავუწიე და სკამზე ავედი:

– გთხოვთ, ერთი წამით მომისმინოთ! – ყველამ ჩემსკენ გამოიხედა…

[To be continued]

ცარიელი დღეები (V ნაწილი)

Why Does My Heart Feel So Bad?

– Moby

1.

– ვიცი არსად არ დადიხარ, მარა აქციაზე მაინც წამოდი. – დამირეკა ძმაკაცმა.

– რა აქციაზე? – მართლა ვერ მივხვდი.

– არ დაიჭირო-ზე! მარიხუანას დეკრიმინალიზაციის შეჩემა! – აღშფოთდა ჩემი გულგრილობით.

– როგორც ქეთი დევდარიანმა თქვა – ყველა დაიჭირეთ ნახუი! – თან ხო იცი, მოსაწევი არ მევასება. აი, LSD-ს დეკრიმინალიზაციაზე წამოვიდოდი. – ვიხუმრე, ნახევრად.

– აუფ, ატრაკებ რა… კაი, ხო… – გამითიშა, ვითომ ნაწყენმა.

ცოტა ხანში, მეგობარმა გამომიარა და წავედით სტუმრად, სადაც უგემრიელესი მარწყვის შეიკი გაამზადეს. ვერანდაზე ვისხედით.

–  იცი, შენი ბლოგის მესამე ნაწილის, ბოლო მონაკვეთი ძალიან მომეწონა და fb-ზე დავდე. მერე დავწექი, დავიძინე და დილით დამხვდა 35 ლაიქი, 8 გულის ამაჩუყებელი კომენტარი და ვიღაცამ Google+ ზეც წაიღო. მგონი ხალხს ცნობილი მწერალი გონიხარ. – მითხრა მასპინძელმა.

– მე კიდე ამოვბეჭდე და შეხვედრაზე ვკითხულობდი. ვითომ რაღაც საქმის მასალები იყო. – თქვა მეგობარმა.

– ჰაჰაჰ, მაგარია, – მოვწრუპე შეიკი გაღიმებულმა.

– როგორ სიამოვნებს კომპლიმენტები – გადახედეს ერთმანეთს სიცილით.

– კიდე მინდა შეიკი! – ვთქვი კმაყოფილმა.

2.

დილით, რო გავიღვიძე, ერთი მეგობარი გამახსენდა, რომელიც წინა დღეს ქალაქგარეთ აპირებდა გასვლას.

– როგორ დროს ატარებ? – გავაგზავნე sms. რაც fb აღარ მქონდა, ყველასთან sms-ებით ვკონტაქტობდი.

– გუშინ მანქანა დავლეწეთ, ლიფით მივამაგრეთ ფარი, ეხლა ევაკუატორზეა და ჩვენც შიგნით ვართ, უცნაური შეგრძნებაა, თითქოს „ზადნით პროწივზე“ მივდივარ ))) – მივიღე პასუხი.

ჰმ, მივხვდი. კარგ დროს ატარებდა.

საღამოს ჩემპიონთა ლიგის ფინალი იყო, იუვენტუსი vs ბარსელონა, ბარსას მოგებაზე ფული დავდე და მატჩის დაწყებამდე 15 წუთით ადრე სახლიდან გავედი, ქუჩაში ვიღაც ბიჭი იდგა ბარსელონას მაისურით, კარგად მენიშნა. ფეხით მივსეირნობდი და უცებ იუვეს მაისურიანმა ბიჭმა ჩამიარა სწრაფი ნაბიჯით. 1:1-თქო ვიფიქრე, არ მაწყობდა. იმედით ვაცეცებდი ცრუმორწმუნე თვალებს, ვინმე რო დამენახა ბარსას შარფით, კეპით, ქოლგით მაინც, მაგრამ უკვე საერთოდ ძალიან ცოტა ხალხი იყო ქუჩაში. სპეციალურად ისეთ ადგილას მივედი, სადაც თამაშს ვერ ვუყურებდი. არცერთი გუნდი არ იყო “ჩემი” და ისე ნერვიულობის თავი არ მქონდა. დაახლოებით პირველ საათზე sms-ები მივიღე – გილოცავ! 3:1! – და გასაგები გახდა, 300 ლარი მოვიგე.

ღამის 4 საათზე სახლში რო დავბრუნდი, მაცივარში შევძვერი, 5 კილოიანი ნაყინის ყუთი გამოვიღე და გაურკვეველი რაოდენობით მივირთვი.

3.

მეორე დღეს, ჩემი ძმა გვიან მოვიდა, უკვე დაძინებას ვაპირებდი.

– წამო ჩაი დავლიოთ, კაი რამეები უნდა მოგიყვე.

– წამო, – გამოვფხიზლდი მე. ჩაი გავამზადეთ და სამზარეულოში დავსხედით.

– ჯერ ეს ნახე, მეგობარმა დამიდო კედელზე, – მომაჩეჩა iPhone:

„მაგრამ მაინც, 20 წლის გოგომ მიმახვედრა უბრალო რამეს – სიყვარულზე უფრო მნიშვნელოვანია, მიხედო საკუთარ თავს.“ 20 წლის ცოტა ხნის წინ ვიყავი და ასეთი აზრი თავში არ მომსვლია. მადლობა შენს ძმას და იმ 20 წლის გოგონას: )

– ვა, რაღაც ინტერაქტიური ბლოგი გამომდის, – ვთქვი და ცხელი ტოსტი ჩავკბიჩე.

– ეს OK და ამის გარდა, გუშინ ერთმა გოგომ დამამატა, თან დიდი წერილი გამომიგზავნა. დაახლოებით 2 თვის წინ, Salve-ში ვუკრავდიო, უცებ პოლიცია მოვიდა, მუსიკას ჩაუწიეთო, ამ დროს ვიღაცამ მითხრა აუწიეო, პოლიციამ ჩაუწიეო და ასე, ერთი 10-ჯერ ავუწიე-ჩავუწიე, ვერ მივხვდი რა მექნა და ბოლოს ერთი ბიჭმა მითხრა, დაიკიდე, გააგრძელე და მარტო Wendy რასაც გეტყვის, ის გააკეთეო…

– უი, ეგ მე ვიყავი, – მეცნო ამბავი.

– მაცადე. მოკლედ, პოლიცია წავიდა და გვიანობამდე ვუკრავდიო. ჰოდა მეორე დღეს Heaven-ში, ერთი ბიჭი მეცნო, მარა ვერ გავიხსენე და თვითონ მომესალმა, როგორ ხარ? გუშინ რა კარგად დაუკარიო! და კიდე ძალიან ბევრი თბილი, იმედისმომცემი, გამამახნევებელი და გულის გასახარებელი, შეფასებები და კომპლიმენტები მითხრა და დაკვრის პონტში ასეთი მხარდაჭერა ძალიან საჭიროა, მაგრამ თან იქით მეგობრები მელოდებოდნენ და იმათთან მინდოდა გასვლაო. მოკლედ, ისე დავემშვიდობე, წესიერი მადლობა ვერ ვუთხარი და ცოტა ხანში ვინანე, რო უხეშად გამომივიდა, მაგრამ ვეღარ მოვძებნე უკვე წასული იყოო.

– ვაჰ, – ვთქვი მე.

– მოიცა, ჯერ სად ხარ. რამდენიმე დღეში Heaven-ში დაკვრა შემომთავაზეს, დავთანხმდი და ერთ-ერთი მიზეზი ისიც იყო, ის ბიჭი მენახა, რო ჩემი უხეში საქციელი გამომესწორებინა, თორე მრცხვენოდა, ნორმალურად მადლობა რო ვერ გადავუხადე, მაგრამ იმდღეს არ მოვიდა და მოკლედ მერე ეს ამბავი გადამავიწყდაო. ხოდა, ეხლახანს მეგობარმა რაღაც დაალაიქა, გადავედი და ვიღაც ნონოს ბლოგი აღმოჩნდა, წავიკითხე, ძალიან მომეწონაო და უცებ გუშინ სხვა მეგობარმა ფოტო დადო, რომელზეც ნონო ეწერაო. მივაზუმე და მივხვდი რო Heaven-ის ბიჭი და რო მომეწონა, იმ ბლოგის ავტორი ერთი ადამიანი იყოო. მერე შენ დაგამატე და იმაზე ვფიქრობდი როგორ მომეყოლა ეს ამბავი, ისე რო სტალკერი და მანიაკი არ გეგონოო.

– Wow, სიგიჟეა. თვითონ უნდა დაეწერა ბლოგი „სტალკერი და Heaven-ის ბიჭი“.

– და ბოლოს მითხრა თუ შანსი მოგეცემა, შენ ძმას ეს ამბავი გაახსენე და უთხარი, დიდ მადლობას ვუხდი თანადგომისთვისო. ხოდა, აი მომეცა შანსი!.. და მოგიყევი – დაამთავრა ჩემმა ძმამ.

– და შენ რა უთხარი?

– რა უნდა მეთქვა, საყვარელი ისტორიაა და გადავცემ-თქო.

– ჰო, საყვარელი ისტორიაა და საყვარელი გოგო.

– ნამდვილად.

ასე დავეთანხმეთ ერთმანეთს და დავიძინეთ.

4.

დილით მეილი შევამოწმე, ბარსელონიდან  მეგობარი მწერდა – შემდეგი ნაწილი მინდა აბა ჰა! Game of Thrones-ივით ველოდები. – საკაიფო შეგრძნება იყო, რაღაც ისეთს ვაკეთებდი, რასაც კარგი Feedback-ი ქონდა, თანაც არამარტო ახლობლებში, WordPress-ის სტატისტიკა უკვე 1300 უნიკალურ ვიზიტორს აჩვენებდა. მაგრამ ყველაზე მეტად ეს თვითრეალიზაციის ფაქტორი კი არ მახარებდა, უფრო ის მომწონდა, ასეთი ფორმა რო მოვიგონე ურთიერთობის, თუნდაც ცალმხრივი.

საღამოს ერთი ძველი ნაცნობი მესტუმრა, თვეზე მეტი იყო რაც მოსვლა უნდოდა და ძლივს მოვახერხეთ შეხვედრა. ფერდინან სელინის მოთხრობა „მოგზაურობა ღამის დასალიერში“ მომიტანა, წაიკითხე და იდენტიფიკაციას მოახდენ საკუთარ თავთანო. დიდი ხანი ვისაუბრეთ, ჩემზე, მასზე, წარსულზე, მომავალზე, ფილოსოფიაზე. შიგადაშიგ მეკითხებოდა თავს ხომ არ გაწყენო, არ ვიცი ასე რატომ ეგონა, საინტერესო იყო მასთან ლაპარაკი. – გზები არ იწყება და არ მთავრდება, გზები იკვეთება და თუ ვინმე მართლა შენიანთან ერთად მიდიოდი და ჩამოგრჩა, შენი გზა გააგრძელე და სადმე მაინც წამოგეწევაო. – მოკლედ როცა ამ ეგზისტენციალიზმს მოვრჩით, HOLMES&WATSON-ში წავედით, პარასკევი იყო, საქმეები მომთავრებული ქონდათ და გართობას აპირებდნენ, ანუ დალევა დავიწყეთ, მერე ქუჩაში ვსვამდით, მერე მანქანაში, მერე მახსოვს Gallery-სთან, რაღაც მომენტში შევამჩნიე, ჩემი ძმა მაგარი მთვრალი იყო და ბოლო მომენტი, რაც დავაფიქსირე, მისი მანქანა ისევ პატრულმა წაიყვანა.

რო ვიძინებდი, უკვე თენდებოდა.

5.

Althaus-ში აივანზე ვიჯექი, ბავშვობის მეგობრებს უნდა შევხვედროდი, ჯერ ერთი შემოვიდა, აჟიტირებული ჩანდა და ამიტომ სწრაფად ვკითხე:

– რა ხდება?

– დაჯექი!

– მე ვზივარ, შენ დაჯექი…

– კარგად დაჯექი!

– კაი, ხო, მიდი თქვი.

– მგონი ლესბოსელი ვარ, ჩემ ბიჭს დავშორდი და გოგოს ვხვდები.

-What?!

ამ დროს მეორეც მოვიდა. შემოდგომის მერე არ მყავდა ნანახი.

– როგორ ხარ? – გულწრფელად აინტერესებდა.

– რავი, ბლოგში როგორც წერია ისე, – ვცადე გამოძრომა.

– ბლოგი კი არა, თვალები გაქვს ჩამქვრალი.

– ვიცი.

მოკლედ, ბევრი ვილაპარაკეთ, ძირითადად მაინც მეგობრის ორიენტაციის შეცვლის პერსპექტივებზე და, რა თქმა უნდა, ვერაფერი ახალი ვერ დავასკვენით, იმ ტრივიალური ჭეშმარიტების გარდა, რო მთავარია ბედნიერი იყოს და დანარჩენს რა მნიშვნელობა აქვს.

6.

შუაღამისას, ძალიან მთვრალი, ქუჩაში სკამზე ვიჯექი და სუპერმარკეტში შესულ ძმაკაცს ველოდებოდი. უცებ, უცხო ნომრიდან sms მომივიდა – ******-მ თმები იასამნისფრად შეიღება და წარბი გაიხვრიტა – მარტო ეს ეწერა. ისე ავნერვიულდი კინაღამ გული ამერია, სუნთქვა შემეკრა, იმ უცხო ნომერზე ისტერიულად ვრეკავდი, გამორთული იყო – ვინ ხარ? რატო მწერ? – ვყვიროდი გამწარებული და ტელეფონს ვლეწავდი.

– ნონ, გაჩერდი, ნონო!!! – ვიგრძენი მხარზე ძმაკაცის ხელი.

ცოტა ხანი ჩუმად ვიჯექით. ძვლივს ამოვიღე ხმა.

– ჩემი ნაწილია და რო აღარ არის ჩემთან, ამიტომ ვარ ცარიელი, – დავიწყე ახსნა.

– თუ აღარ არის შენთან, ესე იგი, აღარ არის შენი ნაწილი, – ლოგიკურად შეეცადა დაწყნარებას.

– ხო, რო იყო და აღარ არის მაგიტომ. მინდა რო ისევ იყოს.

– მინდა კაია, ბავშვი ხარ ამხელა კაცი?!

– ხანდახან ისეთი რამე მინდა, ბლოგშიც ვერ დავწერ.

– რა გინდა?

– რო მოვკვდე.

– მოკვდები. წამო ეხლა დაიძინე, ხვალ შეგრცხვება ეგ პათეტიური გოიმობა რო მითხარი. მარა ისე არა უშავს, ხანდახან ყველას გვინდა ხოლმე.

ძილის წინ გავიფიქრე, აბა, ვნახოთ ხვალ თუ შემრცხვება-თქო.

ჯერ არ ვიცი. ჯერ მძინავს.

[To be continued]