ცარიელი დღეები (XX ნაწილი)

The music sounds better with you

– Stardust

1.

ფერდინან სელინის „მოგზაურობა ღამის დასალიერში“ დავამთავრე და, როგორც იქნა, მეგობარს დავუბრუნე.

– მოგეწონა?

– კი, ძალიან, – ნამდვილად სასიამოვნო საკითხავი იყო.

– ეხლა რას კითხულობ?

– ჰერტა მიულერის „სუნთქვის საქანელას“, მეგობარმა მაჩუქა დაბადების დღეზე.

– კარგი, მერე დავილაპარაკოთ ფერდინანდზე.

– ჰო, აუცილებლად.

მართლა მშვენიერი რომანი აღმოჩნდა, სელინიც საკუთარ თავზე ყვებოდა, პირდაპირ და დაუფარავად, თავის მოგზაურობაზე, პრობლემებზე, მატერიალურ თუ სულიერ გაჭირვებაზე.

მე კი ერთ რამეზე ვფიქრობდი, იმის გამო რომ იდეალისტი და ამავე დროს რადიკალისტი ვარ: ან ისეთი ბედნიერი ვიქნები, როგორიც მის გვერდით ვიყავი, ან საერთოდ აღარ ვიქნები არავისთან. ნაკლებ განცდაზე, ნაკლებ გრძნობაზე, ნაკლებ სიხარულზე არ დავთანხმდები. უკან გადადგმული ნაბიჯები არ მიყვარს.

2.

Wall-ში მივედი, ბევრი ხალხი დამხვდა, DJ რაღაცნაირ მხიარულ მუსიკას უკრავდა, თითქოს ისეთს, როგორიც არ უნდა მომწონებოდა, მაგრამ კარგი განწყობა იყო, ყველანი ცეკვავდნენ. უცებ პატრული მოვიდა და ყველაფერი მოსპო, საბუთი წარმოადგინეს, სადაც ეწერა, რო 23:00 საათის შემდეგ ხმაური აღარ შეიძლება, უიკენდზეც კი. DJ შიგნით შევიდა, მაგრამ ისეთი თბილი ამინდი იყო, შენობაში შესვლის სურვილი არავის გვქონდა და ესე გააფუჭეს საღამო.

ერთი ლამაზი გოგო გავიცანი, რომელსაც ვუთხარი – ჩემი მოკრძალებული და კომპეტენტური აზრით, ისეთი გოგო ხარ, მგონია ტანსაცმელს მარტო Naf Naf-ში ყიდულობ და ბათუმში მარტო Fanfan-ში დადიხარ-თქო. სილამაზესთან ერთად, იუმორის გრძნობაც აღმოაჩნდა და ჩემი კომპლიმენტ-კალამბური ნორმალურად აღიქვა. მოკლედ სასაცილო იყო. ისე, ეს „სასა“ რა შუაშია ვერ გავიგე, „ჰაჰა“ ასე ვიცინით და ამიტომაც მგონი ამ სიტყვას „სასაცილო“ კი არა, „ჰაჰაცილო“ უნდა ერქვას.

მერე დავლიე და ქუჩაში მეგობრებთან ერთად ფეხით მივსეირნობდი, ვიღაც ნაცნობის ნაცნობებს ვუხსნიდი, მე ალკოჰოლი არ მიყვარს-თქო, თუმცა საშინლად არადამაჯერებლად გამოვიყურებოდი, რადგანაც ერთ ხელში ჭიქა „ვოდკა რედ ბული“ მეჭირა და მეორეში გაუხსნელი ბოთლი „Finlandia”.

3.

რაგბის მსოფლიო ჩემპიონატი დაიწყო, ჩვენების თამაშს ვუყურე, მაგრად ითამაშეს და ძაან გამახარეს, ტონგას ძლიერ ნაკრებს მოუგეს 17:10.

საღამოს ჯერ HOLMES&WATSON-ში წავედი და იქიდან ყველანი Wall-ში, შედარებით ცოტა ხალხი იყო, ალბათ იმიტო, რომ იმ დღეს დიღომში Apparat-ი უკრავდა. საკმაოდ ბევრი დავლიეთ და რო თენდებოდა, როგორც ასეთ დროს ხდება ხოლმე, საჭმელად წასვლა ავიტეხეთ, „სამიკიტნოში“ მივედით, ერთ-ერთმა მენიუ მოიმარჯვა და მიმტანს მიმართა: მოგვიტანეთ – ღორის მწვადი, ქათმის მწვადი, ჩაქაფული, კიტრი-პომიდორის სალათა, ღომი, სოკო კეცზე სულგუნით, 2 პორცია კარტოფილი, დიდი აჭარული ხაჭაპური 3 კვერცხით… ჩვენ გვეცინებოდა, იმიტომ რომ სულ ოთხნი ვიყავით და გვეგონა რო ხუმრობდა, ის არ ჩერდებოდა და კიდე და კიდე უკვეთავდა და რაც მთავარია, რო მორჩა, ოფიციანტს ასე უთხრა – დანარჩენს ბიჭები გეტყვიანო. ძაან სასაცილო იყო, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, ჩემმა ძმამ კიდე შეუკვეთა ლობიო, ჭადი, ფხალი, ბადრიჯანი და კიდევ აღარ მახსოვს რა აღარ და თვითონ დაიძინა, ისე რო სანამ არ წამოვედით, არც გაუღვიძია და, შესაბამისად, პირიც არაფრისთვის დაუკარებია, დანარჩენს ორს გვეყო საღი აზრი და მეტი აღარ შევუკვეთეთ. ნახევარი, ბუნებრივია, ისედაც ვერ შევჭამეთ და წამოსვლისას ვთხოვე ვეგეტარიანული რაც არის, კონტეინერებში ჩამილაგეთ და გამატანეთ-თქო. იმდენი იყო, რო ნაწილი დღემდე მაცივარში მაქვს.

მოკლედ სახლში ესეთი დახუნძლული რო მივედი, უკვე თენდებოდა და დროზე უნდა მომესწრო გამოძინება, მეორე დღეს ჩემი მეგობრის ქორწილი იყო.

4.

გვიან გამეღვიძა და სწრაფად დავიწყე მოწესრიგება. წავედი, ახალი „ბრიტვა“ ვიყიდე, გავიპარსე, კარადიდან ღია ფერის „საროჩკაც“ გამოვაძვრინე. საჩუქარზეც ვიზრუნე, როგორც ხელმოკლე ხელოვანებმა იციან ხოლმე, ჩემი ნახატი ამოვაბეჭდინე, შუშაში და ჩარჩოში ჩავსვი და უკან მისალოცი წარწერაც გავუკეთე. ნახატი, რა თქმა უნდა, თემატურად შევარჩიე, ჩახუტებული წყვილის.

ქორწილი „ტერასაზე“ იყო, ძალიან მშვიდ, წყნარ და მყუდრო გარემოში, ისეთში, როგორშიც იდეაში უნდა იყოს ყველა ქორწილი და ანუ ისეთში, როგორშიც თითქმის არასოდეს არის ხოლმე ქართული ქორწილები.

შამპანურს ვწრუპავდი, მაგიდაზე რაც კი ზეთისხილი იყო, სულ შევსანსლე და მერე, როგორც მჩვევია, პატარა ბავშვივით ველოდებოდი, როდის დაჭრიდნენ ტორტს. ამასობაში სიძემ იმღერა, რაზეც სტუმრები წამოიშალნენ და იცეკვეს, ცოტა მეც გავმოძრავდი, მარა მალე დავბრუნდი მაგიდასთან და ხილს და თხილს მივეტანე. ძალიან მიხარია, როდესაც ბედნიერ წყვილს ვხედავ, მითუმეტეს, თუ ისინი ჩემი ახლობლები არიან. საერთოდ ჩემს თვისებებზე არ ვგიჟდები და ალბათ ამიტომ გამორჩეულად მიყვარს ჩემში ეს თვისება – ძალიან მიხარია ხოლმე სხვებთან იმის დანახვა, რაც მეც მინდა და არ გამომდის.

5.

ჩემმა მეგობარმა დამირეკა, ისრაელში რო ცხოვრობს, ისევ რამდენიმე დღით ჩამოსულა და შევხვდეთ გავისეირნოთო. შევხვდი, შვილთან ერთად იყო, ძალიან მაგარი ბიჭი ყავს, უკვე დიდია, მგონი 14 წლის. ერთად ვისეირნეთ კუს ტბაზე, მზესუმზირას ვაკნატუნებდით, თან ათას სისულელეზე ვლაპარაკობდით, ჭკვიანური სახით და ათას ჭკვიანურ რამეზე, სულელურით.

მერე მოგვშივდა და „რეტროში“ წავედით, აჭარული ხაჭაპური და ნაღების ლიმონათი შევუკვეთეთ და ასეთ უბრალო დროის ტარებაში, რაღაც იყო ძალიან კარგი, მეგობრული და განსაკუთრებული.

რო გაფრინდა, მივწერე – ძაან კაი იყო ის დღე კუს ტბაზე და მერე ხაჭაპურები ; ) რაღაცნაირად კარგად დამამახსოვრდა. მიყვარხარ! და შენს არაჩვეულებრივ შვილზეც ვგიჟდები : )

6.

ოთხაშაბათია, მთელი დღე სახლში ვზივარ და ვფიქრობ, რა არ მიყვარს, ერთხელ, მახსოვს, ჩამოვთვალე კიდევაც, ხოდა ეხლა ვიხსენებ, არ მიყვარს – ფენოვანი ხაჭაპური რო მეფხვნება, დიდ-ჩანთიანი გოგოები, მთვრალები, კაცებს რო ფეხბურთი არ უყვართ, წვიმა, მართლმადიდებელ მშობელთა კავშირი, სიგარეტის კვამლი, ტრანსპორტში კონდიციონერისგან ცხვირში რო გასრუტუნებს (თუმცა უფრო მეტად არ მიყვარს ეს კონდიციონერი თუ გაფუჭებულია), იაფფასიანი სუნამოს სუნი, სნობები და თავხედები, ინტერნეტი რო ჭედავს, სიცხე და სიცივე, ბიჭებს თუ კატები ძაღლებზე მეტად უყვართ, როცა ვინმე ახველებს, მანქანების სიგნალი, 09-ში რო არავინ პასუხობს, სანადიროდ რო დადიან, შეკითხვა: ტაქსი ხო არ გინდათ? – და ალბათ კიდევ ათასი რამ, რაც ეხლა ვერ გავიხსენე.

ჩამეძინა და რო გამომეღვიძა, ვიფიქრე, ეს ნაწილი პატარა გამოვა-თქო, ასეც უნდა ყოფილიყო, იმიტომ რომ შედარებით ცარიელი დღეები იყო, პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით.

ეხლა ვწერ. ამ აბზაცს დავამთავრებ და ეგრევე უნდა ავტვირთო, თან ჩაის ვსვამ, ტყის ხილის ჩაის, ეს ჩაი ერთად ვიყიდეთ. თითქმის ნახევარი წელია, რაც აღარ მინახავს, მე კიდე ვზივარ და ჯერ კიდევ ტყის ხილის ჩაის მივირთმევ.

უჰუ, აი იმ ჩაის, მე და შენ ერთად რომ ვიყიდეთ…

[To be continued]